Οι δημόσιες συζητήσεις στην Ελληνική Μειονότητα για τις συμφωνίες των δύο Ελληνικών κομμάτων ΚΕΑΔ και ΕΕΜΜ-MEGA, με τα δύο μεγάλα αλβανικά κόμματα ΣΚ και ΔΚ αντίστοιχα, για τις τοπικές εκλογές, στις 8 του Μάη, περιορίστηκαν μόνο στα ερωτήματα κατά πόσο αυτές οι «άτυπες» συμφωνίες ήταν δεσμευτικές, αν ήταν συμφέρουσες για τα ίδια τα κόμματα και λιγότερο στο κατά πόσο είναι ωφέλιμες για τον τόπο και το μέλλον της πολιτικής εκπροσώπησης της ΕΕΜ στην Αλβανία. Οι απαντήσεις είναι υποκειμενικές και μάλλον κανείς δεν μπορεί να προδικάσει πριν οι κάλπες μας δώσουν το πρώτο από τα πολλά μηνύματα που έπονται. Υπάρχει όμως ένα σοβαρό θέμα που για να είμαστε ειλικρινείς ούτε εμείς το είχαμε σκεφτεί και αφορμή για αυτή τη δημοσίευση στάθηκε ένα άρθρο στο ιστολόγιο «Αριστερα στη Δερόπολη» με τον ειρωνικό τίτλο «Τι θα ψηφήσουν οι Κορυτσαίοι;».

Τα δύο κόμματα που πρεσβεύουν το δίκιο και ευαγγελίζονται τον αγώνα υπέρ του Ελληνισμού στην Αλβανία, είχαν απαιτήσεις από τους «μεγάλους», μόνο στις οκτώ  αναγνωρισμένες από τους Αλβανούς ως Ελληνικές Επαρχίες, παίζοντας - εκούσια ή ακούσια - το παιχνίδι τους.

Οι Αλβανοί, βλέποντας ότι αυτό που κυρίως ενδιαφέρει τα δύο αυτά κόμματα είναι η εξόντωση του «αντιπάλου», όχι μόνο τα περιόρισαν στα 99 αναγνωρισμένα ως μειονοτικά χωριά άλλα, ας μη τρέφει κανείς αυταπάτες, είχαν και σοβαρό λόγο στις αποφάσεις τους.

Αν εξαιρέσουμε το Δήμο Χειμάρρας που το «εθνικό συμφέρον» από τις δύο πλευρές (ελληνική και αλβανική) ήθελε να έχουν όλα τα κόμματα υποψηφίους για να μη χαρακτηριστεί προδοτική η στάση τους, πως είναι δυνατόν κανένα από τα δύο ελληνικά κόμματα να μην έχουν καμία απαίτηση για περιοχές όπως η Κορυτσά, η Νάρτα Αυλώνας, η Τζάρα, το Λούκοβο ή κάποιες από τις αμιγώς Βλάχικες επαρχίες;! Αν το MEGAδικαιολογείται ότι είναι νέο κόμμα και δεν πρόλαβε να οργανωθεί, τότε για το ΚΕΑΔ ποια είναι η δικαιολογία; 

Πολλοί Βορειοηπειρώτες, ακόμα και κάποιοι που πρόσκεινται στη σημερινή ηγεσία του συνδυασμού Ομόνοια - ΚΕΑΔ, θεωρούν άσκοπη την ύπαρξη του ΚΕΑΔ και εφόσον πλέον δεν υπάρχει νομικό κόλλημα, προτιμούν να τους εκπροσωπεί πολιτικά μόνο η «Ομόνοια». Είναι μια άποψη που αποκτάει όλο και πιο πολλούς υποστηρικτές, αλλά θεωρούμε ότι αυτή η άποψη είναι άκαιρη και ανώριμη. Για την αλβανική κοινή γνώμη, η «Ομόνοια» είναι χαρακτηρισμένη ως κάτι «σκληροπυρηνικό» ελληνικό που αγγίζει τα όρια του εθνικιστικού, συμβάλλοντας σε αυτό και οι κατά καιρούς δηλώσεις του προέδρου της και δήμαρχου Χειμάρρας Βασίλη Μπολάνου. Εκτός τους ελληνόφωνες της Αλβανίας που δεν έχουν πρόβλημα να ταυτιστούν με την «Ομόνοια», υπάρχουν οι αλβανόφωνοι και οι βλαχόφωνοι Βορειοηπειρώτες ή ακόμα και φιλέλληνες αλβανοί που προέρχονται κυρίως από την Αλβανορθόδοξη κοινότητα, που για να μην υποστούν διαφοροποιήσεις ή για διάφορους άλλους λόγους, διστάζουν να πλησίαζαν την πολιτική οργάνωση των Βορειοηπειρωτών, συμμετέχουν όμως στο «μετριοπαθές» για τους Αλβανούς Κόμμα Ένωση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα με πολύ μεγαλύτερη ευκολία. Η συμμετοχή επίσης στο ΚΕΑΔ των άλλων μειονοτήτων στην Αλβανία, όχι βέβαια σε τόσο μεγάλο ποσοστό αν εξαιρέσουμε τους Σέρβο – Μαυροβούνιους, μόνο αρνητική δεν είναι και είναι πολύ φτηνό να ακούς ακόμα και από κάποιους ιθύνοντες του Μέγκα να λένε : Τι δουλειά έχουμε εμείς με τους Βλάχους, Σέρβους, Σκοπιανούς Τσιγγάνους κλπ, είμαστε Έλληνες και θα έχουμε το δικό μα κόμμα!  Ένα άλλο θέμα είναι ότι από την παρουσία του ΚΕΑΔ σε σχεδόν όλες τις Αλβανικές κυβερνήσεις τα τελευταία 14 χρόνια, είχε αποκτήσει σε παναλβανικό επίπεδο κάποιους οπαδούς (ή αλλιώς  «πολιτική πελατεία»). Όλο αυτό το οικοδόμημα πλέων κινδυνεύει να καταρρεύσει (αν δεν έχει καταρρεύσει ήδη). Το ΚΕΑΔ το 2007, είχε κερδίσει 16 δήμους από τους οποίους οι 8 ήταν εκτός αναγνωρισμένων περιοχών ενώ τώρα δεν έχει ούτε έναν υποψήφιο σε αυτές τις περιοχές.  Το θέμα δεν είναι μόνο πολιτικό, είναι κυρίως εθνικό γιατί με τη συμπεριφορά τους τα δύο Ελληνικά κόμματα, περιόρισαν την πολιτική τους στα 99 αναγνωρισμένα Ελληνικά χωριά, ερχόμενοι σε αντίθεση με τις αρχές τους, αφού θεωρούν ότι η Ελληνική μειονότητα στην Αλβανία δεν είναι μόνο τα 99 χωριά του Βουρκου, των Ριζών της Δρόπολης και του Πωγωνίου.

Μέσα στην αγωνία του ΚΕΑΔ, μάλλον του προέδρου του, για να εξοντώσει σε αυτές τις εκλογές το πρωτοεμφανιζόμενο  Ελληνικό κόμμα ΕΕΜΜ-MEGA, δεν κατέστρεψε μόνο ότι είχε οικοδομηθεί τόσα χρόνια αλλά εγκατέλειψε τους χιλιάδες Έλληνες που ζουν στην πρωτεύουσα και σε άλλες αλβανικές πόλεις, φροντίζοντας μάλιστα να το κάνει ακόμα πιο τραγικό, βάζοντας τον ίδιο τον πρόεδρος του Παραρτήματος Ομόνοιας Τιράνων, στη λίστα των υποψηφίων δημοτικών συμβούλων του Σοσιαλιστικού, για να εξασφαλίσει πιο εύκολα την εκλογή του, τη στιγμή που οι απαιτούμενοι ψήφοι για την εκλογή ενός συμβούλου είναι μόλις 2.000 και από τους περίπου 5000 Έλληνες των Τιράνων ζητάει να ψηφίσουν το Αλβανικό Σοσιαλιστικό Κόμμα.