Ένα ατελείωτο διήγημα...

[Phoenix]

Ένα ατελείωτο διήγημα...

Λαμβάνοντας υπόψη το ζήλο και την ενέργεια που όλοι μας διοχετεύουμε σε αυτό το φόρουμ προτείνω να αξιοποιήσουμε το δικτυακό αυτό χώρο και την δημιουργικότητα, φαντασία όλων μας για να γράψουμε ένα Βορειοηπειρωτικό διαδικτυακό διήγημα (ή και μυθιστόρημα ).

Ο καθένας θα μπορεί να γράψει τη συνέχεια σε αυτά που έχουν γραφτεί ήδη λαμβάνοντας υπόψη κάποιους κανόνες. Αν ποτέ το διήγημα εκδοθεί (αυτό θα το αποφασίσουν όλοι όσοι έχουν γράψει), τα λεφτά όλα θα πάνε για την ενίσχυση κάποιου ελληνικού σχολείου στη Βόρεια Ήπειρο.

Γράψτε με χιούμορ και κέφι ακολουθώντας τους παρακάτω απλούς κανόνες/οδηγίες:

1. Δεν αναφερόμαστε άμεσα ή έμμεσα σε υπαρκτά πρόσωπα, συμπατριώτες μας, μέλη της ΝεΒ, του Φόρουμ κλπ. Το να σχολιάζουμε «τύπους» ανθρώπων είναι το πλέον ευπρόσδεκτο. Πχ φιγούρες όπως αυτή του καρεκλοκένταυρου, του υπερβολικά καχύποπτου ή του υπερβολικά αυτάρεσκου είναι αναγκαίες για ένα ενδιαφέρον διήγημα. Τονίζω όμως ότι σε καμία περίπτωση δε θα πρέπει να αποδίδονται - έστω και έμμεσα - ιδιότητες σε υπαρκτά πρόσωπα. Πάνω απ’ όλα ο σεβασμός στον συνάνθρωπό μας.

2. Γράψτε ελεύθερα με όποια μορφολογία σας αρέσει. Κεντρικό θέμα μπορεί να είναι η ζωή κάποιων νέων Βορειοηπειρωτών.

3. Γράψτε ανώνυμα - αν βέβαια θέλετε γράψτε με το πραγματικό σας όνομα.

4. Μην σκοτώσετε τους πρωταγωνιστές από τις πρώτες 5 σελίδες.

5. Πριν γράψετε διαβάστε με προσοχή τι είχαν γράψει οι προηγούμενοι. Ας προσπαθήσουμε να δώσουμε στο «πόνημα» μια νοηματική συνοχή.

Καλό γράψιμο!!!

Υ.Γ. τα όποια σχόλια αρνητικά, θετικά, κριτική παρακαλώ να τα παραθέτετε σε άλλο θέμα ώστε να μην χαλάσει η συνοχή του διηγήματος

[Phoenix]

Σεπτέμβριος 2008

Το ξυπνητήρι χτυπούσε μανιασμένο από την άλλη άκρη του δωματίου, ο Κίτσος ήξερε καλά την αδυναμία του και τις σημαντικές ημέρες φρόντιζε πάντα να έχει το ξυπνητήρι σε απόσταση ασφαλείας. Ήταν η πρώτη μέρα της φοιτητικής του ζωής και δεν θα συγχωρούσε ποτέ στον εαυτό του να έφτανε αργοπορημένος στο αμφιθέατρο. Σηκώθηκε στα γρήγορα μην αφήνοντας περιθώρια στο σώμα του να παραδοθεί και πάλι στην απαλότητα του κρεβατιού.
Η θειάκο Δέσπω τον περίμενε στη κουζίνα:

-Κοιμήθηκες καλά μω μοναχό μου ?

Της έδωσε στα γρήγορα ένα φίλη στο μάγουλο. Αυτή ήταν όλη και όλη η απάντησή του. Κάθισε στο τραπέζι, ερεύνησε στα γρήγορα το περιεχόμενο του πρωινού και σκεφτικέ χαμογελώντας "ακόμα μικρός για καφέ". Ήπιε μονορούφι το γάλα του και σηκώθηκε αμέσως από το τραπέζι.

-Θεία, βιάζομαι να πάω στη σχολή. Θα τα πούμε το μεσημέρι αν αργήσω όμως μην με περιμένετε, φάτε εσείς!
- Καλά μω παιδί μου, αλλά δεν έφαγες τίποτα. Βάλε μια μπουκιά στο στόμα σου και φεύγεις.

Την ξαναφίλησε και στα δύο μάγουλα αυτή τη φορά.

-Πρέπει να φύγω!

Έτρεξε ξανά στο δωμάτιο της ξαδέλφης του, η οποία ευτυχώς μικροπαντρεύτηκε και είχε αυτός τώρα ένα σίγουρο και άνετο δωμάτιο στο σπίτι της θείας του. Ντύθηκε στα γρήγορα και έτρεξε στην έξοδο.

***********

Στο αμφιθέατρο έφτασε 10 λεπτά νωρίτερα. Ένιωθε πολύ περήφανος… ήταν πλέον φοιτητής της ΑΣΟΕ. Την ονειρευόταν καιρό αυτή την ημέρα και να λοιπόν που έφτασε. Κοντοστάθηκε στην πόρτα και άρχισε να ερευνά το χώρο και τους συμφοιτητές του. Ποιοι άραγε θα γίνουν οι μελλοντικοί του φίλοι; Και τα κορίτσια; χμμμ πολύ διαφορετικά από τα δικά μας εκεί πάνω. Τον είχε ήδη συμβουλέψει η μάνα του. «Τα κορίτσια στην Αθήνα είναι εύκολα αγόρι μου, είναι και άμυαλα. Εσύ κοίτα να σπουδάσεις και να περάσεις καλά και σαν έρθει η ώρα να παντρευτείς θα πάρεις μια δικιά μας κοπέλα, από το χωρίο. Να είναι καλή και καθαρή και πάνω απ’ όλα σωστή για οικογένεια. Δεν κάνουμε χωριό εμείς με δαύτες στην Αθήνα»

Όσο σκεφτόταν τις συμβουλές της κυρίας Ευταλίας, χωρίς καλά καλά να το καταλάβει είχε προχωρήσει στη μέση της αίθουσας και έπρεπε να διαλέξει κάπου να καθίσει. Έριξε μια ματιά στα πρώτα έδρανα… όλα άδεια και όλοι οι φοιτητές είχαν στριμωχτεί στις πάνω σειρές. Δεν ήξερε κανέναν και ήδη έβλεπε στην αίθουσα να έχουν σχηματιστεί παρέες παρέες, μικροί κύκλοι, δυάδες, τριάδες. Τι να έκανε; Σε ποιον να μιλούσε. Για μια στιγμή σκέφτηκε πως ήταν ο μοναδικός που δεν ήξερε κανέναν σ’ αυτή την αίθουσα.
Ξαφνικά, ένα αγόρι κρατώντας δυο καφέδες έπεσε σχεδόν πάνω του. Λίγο έλειψε να γινόταν χάλια το καινούριο του πουκάμισο.

-Συγνώμη φίλε μου. Αχ. Λίγο έλειψε να γίνουμε χάλια και οι δυο.

Του χαμογέλασε και με ένα νεύμα του έδειξε πως δεν τον πείραζε καθόλου. Ο άλλος τότε γύρισε προς τα έδρανα και φώναξε:

- Νατάσσα έλα να πάρεις το καφέ σου.

Ο Κίτσος πάγωσε … τι όμορφη κοπέλα… αμέσως διόρθωσε τη στάση του σώματός του, πλάτυνε και άλλο το χαμόγελο του και γύρισε προς το μέρος της. Η κοπέλα έφτασε κοντά τους με γρήγορα βήματα, άρπαξε το καφέ της, το έφερε κοντά στο πρόσωπο της και είπε ευχαριστημένη «μμμμ Μυρίζει υπέροχα. Thnx Νίκο μου».

«Νίκο μου» σκέφτηκε ο Κίτσος προσπαθώντας να κρύψει την απογοήτευση του «άρα είναι γκόμενος τούτος ο αδέξιος εδώ» Τελικά δίκιο είχε η μάνα του… όλες ίδιες είναι στην Αθήνα." Τον ξύπνησε από τις σκέψεις του αυτές η φωνή του Νίκου.

- Φίλε μου δεν συστηθήκαμε. Εγώ είμαι ο Νίκος και από δω η φίλη μου Η Νατάσσα. Εσένα πως σε λένε;-
- …Χρήστος. Χάρηκα παιδιά! και χαμογέλασε σχεδόν με το ζόρι
-Δεν είσαι από Αθήνα έ;
-Όχι ... όχι δεν είμαι από Αθήνα. Είπε και άρχισε να νιώθει λίγο άβολα.
-Εγώ που λες, συνέχισε ο άλλος, Αθήνα γεννήθηκα, αλλά οι γονείς μου είναι από τη Σύρο και εγώ πάντα δηλώνω Συριανός. Εσένα από πού σε έχουμε;-
-Από Ιωάννινα είμαι, βασικά από ένα χωριό την Αγία Μαρίνα.

Ήταν το πρώτο πράγμα που σκεφτικέ να πει. Ντράπηκε πολύ, αλλά τι να έλεγε, που να τους εξηγήσει για την Βόρεια Ήπειρο, τι θα ήξεραν αυτοί? Το πιθανότερο ήταν να τον έλεγαν Αλβανό.

-Εγώ παιδιά πάω να καθήσω – είπε κοφτά η Νατάσσα
-Καλά ερχόμαστε και εμεις – της είπε ο Νίκος

Η κοπέλα απομακρύνθηκε και από το βήμα της διαισθανόταν τον εκνευρισμό της. Ε βέβαια, η κυρία δεν θα ήθελε τον επαρχιώτη στη παρέα. Που να είχε πει πως είναι Βορειοηπειρώτης...

-Που λες, Χρήστο – συνέχισε το ίδιο χαρούμενα ο Νίκος – Η Νατάσσα είναι Βορειοηπειρώτισσα.

Νόμιζε πως η γη άνοιξε κάτω από τα πόδια του. Δεν ήταν δυνατόν!

-Ελληνίδα όμως, ε!. Μην πεις καμιά βλακεία γιατί είναι πολύ περήφανη για την καταγωγή της. Αν και εσείς οι Ηπειρώτες ξέρετε από Βόρεια Ήπειρο, τουλάχιστον σ’ αυτό το θέμα δεν είστε ανιστόρητοι.
-Βέβαια, βέβαια… έλεγε ο Νίκος και είχε καρφώσει τα μάτια του στη κοπέλα που καθόταν τρεις σειρές πιο πάνω.
-Που λες, η Νατάσσα εκτός από όμορφη, που βλέπω το έχεις προσέξει, είναι και πολύ έξυπνη. Ξέρεις συμμετείχε και στη Βουλή των εφήβων.
-Αλήθεια; Προσφώνησε ο Γιώργος έκπληκτός και το χαμόγελο κάπως επέστρεψε στο πρόσωπό του. Ένιωσε χαρούμενος για αυτήν… τη αλλόκοτο συναίσθημα … μα δεν μπορεί να την είχε ερωτευτεί!
-Μεγαλώσαμε μαζί με την Νατάσσα, από το νηπιαγωγείο είμαστε μαζί. Σαν αδερφή μου την έχω. Δεν αφήνω κανέναν να της πει κακό, να ξέρεις!
-Καλά κάνεις. απάντησε ο Κίτσος σαν από όνειρο. Είναι τόσο υπέροχη
-ΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧα γέλασε ο άλλος δυνατά. Φίλε μου εσύ την δάγκωσες την λαμαρίνα για τα καλά. Έλα να καθίσουμε μαζί γιατί οπού να ναι θα μπει ο καθηγητής.
-Όχι όχι παρεξήγησες, εγώ τη κοπέλα απλααά ….. απλααα τη συμπάθησα … Αλήθεια…, από αυτά που μου είπες την συμπάθησα … δεν τρέχει τίποτα.
-Καλά καλά σε πιστεύω. Έλα να κάτσουμε τώρα και θα τα πούμε

Δεν αντιστάθηκε άλλο και τον ακολούθησε. Κάθισε δίπλα του και παραδίπλα η Νατάσσα. Την κοίταζε με την άκρη του ματιού. Πόσο β λ ά κ α ς ένιωθε!