Πόσοι ξέρουμε να χαρίζουμε δώρα;

[anil]

Κάποιος φίλος μου που ονομαζόταν Πωλ, πήρε ένα αυτοκίνητο σαν χριστουγεννιάτικο δώρο από τον αδερφό του. Την παραμονή των Χριστουγέννων, βγαίνοντας από το γραφείο του είδε ένα αλητάκι να κάνει βόλτες γύρω από αυτό και να το θαυμάζει.

"Δικό σας είναι αυτό το αυτοκίνητο, κύριε;" ρώτησε.

Ο Πωλ έγνεψε καταφατικά. "Μου το έκανε δώρο ο αδερφός μου για τα Χριστούγεννα". Το παιδί έμεινε με το στόμα ανοικτό. "Δηλαδή, σας το έδωσε ο αδερφό σας και δεν πληρώσατε τίποτα; Μπράβο! Μακάρι να.....δίστασε.

Ο Πωλ βέβαια ήξερε τι ήθελε να πει: μακάρι να'χα και γω έναν τέτοιο αδερφό. Ωστόσο, αυτό που είπε το παιδί συγκλόνισε τον Πωλ μέχρι τα τρίσβαθα της ψυχής του.

"Μακάρι", συνέχισε ο μικρός, "να μπορούσα να γίνω και γω τέτοιος αδερφός".

Ο Πωλ κοίταξε το παιδί κατάπληκτος και μετά είπε αυθόρμητα: "Θέλεις να κάνεις μια βόλτα με το αυτοκίνητο μου;"

"Ω, ναι, πάρα πολύ".

Αφού έκαναν μια σύντομη βόλτα, ο μικρός γύρισε και με μάτια που έλαμπαν είπε: "Κύριε, μπορείτε να περάσετε έξω από το σπίτι μου;"

Ο Πωλ χαμογέλασε αχνά . Υποψιαζόταν τι ήθελε ο νεαρός: Να δείξει στους γείτονες ότι πήγαινε σπίτι του με αυτοκίνητο. Αλλά ο Πωλ γελάστηκε για δεύτερη φορά. «Σταματάτε εκεί, σ’αυτά τα δύο σκαλιά;» παρακάλεσε το παιδί.

Βγήκε από το αυτοκίνητο και ανέβηκε τρέχοντας τα σκαλιά. Σε λίγο ο Πωλ τον άκουσε να γυρίζει, αλλά όχι τρέχοντας τώρα. Έφερνε μαζί του τον μικρό ανάπηρο αδερφό του. Τον έβαλε να καθίσει στο κάτω σκαλί και μετά στριμώχτηκε δίπλα του και του έδειξε το αυτοκίνητο.

Να! Βλέπεις αδερφάκι, αυτό σου έλεγα πριν επάνω. Του το χάρισε ο αδερφός του για τα Χριστούγεννα και ο ίδιος δεν πλήρωσε δεκάρα. Μια μέρα θα σου δωρίσω και εγώ ένα τέτοιο... και τότε θα δεις όλα εκείνα τα όμορφα πράγματα που σου έλεγα ότι βρίσκονται στις Χριστουγεννιάτικες βιτρίνες.

Ο Πωλ βγήκε από το αυτοκίνητο, πήρε το ανάπηρο αγόρι και το έβαλε στο μπροστινό κάθισμα του αυτοκινήτου. Ο μεγάλος αδερφός, με τα μάτια του να αστράφτουν, μπήκε μέσα και κάθισε δίπλα του. Οι τρεις τους ξεκίνησαν μια αξέχαστη εορταστική βόλτα με το αυτοκίνητο.

Εκείνη την παραμονή των Χριστουγέννων, ο Πωλ έμαθε τι εννοούσε ο Χριστός, όταν έλεγε ότι η μεγαλύτερη ευλογία είναι να δίνεις.....

Μια ιστορία του Dan Clark

[άφαντος αναφανδόν]

Πολύ καλό σαν ιδεά και σαν θέμα.Μόνο που νόμισα ότι υπονοούσες να γράψει ο καθένας τη δικιά του ιστορία και περίμενα ότι θα ήταν δικιά σου. Θα την περιμένω

Παλιά ήθελα για μια επείγουσα δουλειά να πάω Θεσσαλονίκη (λεπτομέρειες που δεν δίνω είτε δεν είναι τόσο σημαντικές είτε είναι πρόδηλες πιθανόν της ταυτότητάς μου). Τόσο επείγουσα που κάποια υπηρεσία έκλεινε στις 14:00 και εγώ ήμουν στις 12:00 ακόμη στο σπίτι ενός θείου μου. Αν δεν τελείωνα αυτή τη δουλειά και έπρεπε να πάω ο ίδιος γιατί δεν γινόταν αλλιώς, θα έχανα ένα ταξίδι στο εξωτερικό που για τόσο καιρό προγραμμάτιζα.

Τελικά χωρίς εγώ να προτείνω τίποτα γιατί ήξερα ότι το απόγευμα θα δούλευε, μου είπε να ετοιμαστώ, πήγαμε και γυρίσαμε σε χρόνο ρεκόρ, τρέχοντας πάνω από 200 χλμ./ώρα. Είναι από τα πράγματα που δεν δεν θα ξεχάσω ποτέ όσο και να ζήσω.

Πριν δυο μήνες ο ίδιος ο θείος έπαθε ατύχημα με το αμάξι. Ένα τρακτέρ του έκοψε το δρόμο και δεν πρόλαβε να αντιδράσει. Το τρακτέρ τον παράτησε και ευτυχώς κάποιος με συνείδηση ειδοποίησε το ασθενοφόρο. Οι γιατροί μας είπαν εκ των υστέρων ότι για δέκα λεπτά να καθυστερούσε δεν θα τα είχε καταφέρει. Η γυναίκα του ήταν και αυτή ετοιμοθάνατη από τη στεναχώρια της. Στα παιδιά είπαν ότι μπήκε από σκωληκοειδήτιδα. Εγώ το έμαθα από τη μητέρα μου, της το έβγαλα με την τσιμπήδα, όταν γύρισα από τη δουλειά στο σπίτι. Είχα πάει εν τω μεταξύ να δω και μια πολύ ωραία ταινία. Όταν μου το είπε μου ήρθε κόλπος. Τη διαβεβαίωσα ότι δεν θα πήγαινα γιατί ήταν βράδυ τάχατες, πήρα το αμάξι και ξεκίνησα. Να μην τα πολυλογώ, την επομένη, ξημερώσαμε στο νοσοκομείο, άρχισα με τηλέφωνα να βρίσκω την ασφαλιστική να μεταφέρει το αμάξι, δεν είχε γίνει καμία κίνηση. Ήταν Σάββατο, τους ξεσήκωσα όλους και στην αστυνομία να πάνε να βγάλουν φωτογραφίες που έπρεπε πριν η ασφαλιστική μεταφέρει το αμάξι, έμεινα και την Κυριακή, πήγαμε με τον άλλον θείο μου να φάμε και να πιούμε καμία μπύρα. Στην ουσία ήθελαμε και οι δυο να ξεφύγυμε από το βαρύ κλίμα. Οι ελπίδες ήταν πολύ λιγότερες από τις προδοκίες μας. Στο δρόμο είδαμε ότι σε μια Εκκλησία της Αγίας Παρασκευής είχαν λειτουργία, ανάψαμε ένα κερί και δεν ζητήσαμε πολλά πράγματα, μόνο να έχουν τα παιδιά του τον πατέρα τους. Ήταν το μεγαλύτερο δώρο για όλους όσους είχαμε μαζευτεί από το σόι, από τις τέσσερεις πλευρές τιη Ελλάδος εκεί.

[Olga]

Πάντα προσφέρω λουλούδια η βιβλία

[Pogonistan]

Πότε θα πάψει πλέον αυτή η προτεσταντικής αντίληψη ηθική?