Εδώ υπάρχει θέμα

[lazos]

[παρατηρητης]

[Λαζαρος]

[lazos]

[Dervitsiotis]

[Λαζαρος]

[AMARYLIS]

Μέχρι το 1999-2000 η Ομόνοια φίλοι μου ΔΕΝ "αναγνώριζε" το Κόμμα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων γιατί πολύ απλά δεν γούσταρε τον αρχηγό του και τα βασικά του στελέχη! Όποιο συνέδριο όριζε το κόμμα πήγαιναν οι Ομονίτες και τα έκαναν σμπαράλια! Και φυσικά τα αποτελέσματα της κόντρας αυτής αποκαλύπτονταν την επομένη κάθε εκλογικής αναμέτρησης.....διχασμός, εξευτελιστικά για τους Β/Ητες αποτελέσματα και οτι άλλο μπορεί κανείς να σκεφτεί! Θέλω να πω κ άλλα, δυστυχώς όμως δεν μπορώ!
Αναρωτιέμαι τώρα τί ρόλο θα παίζει ακόμη και μετά από μια ανασύσταση;Ρόλο κούκλας ή πανούκλας;;;;

[Λαζαρος]

[Human]

[Mr.Tax]

[lazos]

[Mr.Tax]

[Βανα]

[Λαζαρος]

Να ξερετε οτι αυτα που λεμε και κυριως αυτα που γραφουμε εχουν μεγαλυτερη αξια για τους αλλους απο τους εαυτους μας.

Αν καποιος γραφει με σπουδαιο τροπο και τηρωντας ολους τους κανονες τις ρητορικης δεν ειναι κατ αναγκη εξυπνος !!! Αν γραφει με χαζο τροπο και νομιζει οτι γραφει και ως ρητορας ειναι και ψωνιο. Καλο ειναι να αποφευγουμε και τα δυο.

Π.Χ. Για μενα ο Ευαγγελος Βενιζελος ειναι σπουδαιος ρητορας αλλα βλακας και ανεπροκοπος. Ο Παγκαλος απλα αναποτελεσματικος. Ο Καραμανλης ολα μαζι.

Τελος σε οσους διαβαζουμε και γραφουμε στο φορουμ (ας κανουμε και τη μοστρα μας), αλλα να γοητευομαστε απο την ουσια των λεγομενων και να γραφουμε προς οφελος της ΒΗ (αν ειμαστε πατριωτες). Η Βανα με συγκινει με την μεγαλη της αγαπη της για τη ΒΗ και πιστευω οτι γραφει εχοντας την ως κυριο κινητρο !!! (Ισως και η αποσταση και η νοσταλγια να παιζουν το ρολο τους)

Και εμεις ας προσεχουμε τα κινητρα μας και κυριως να φροντιζουμε να αγαπουμε τη ΒΗ και τους Βορειοηπειρωτες (τους εαυτους μας)!!! Οσο για την Ομονοια με απαγοητευει καθε μερα αλλα την αγαπω. Ισως να μη συμπαθω τον προεδρο, αντιπροεδρο κλπ, αλλα ειναι η μοναδικη οργανωση ΒΗ που δημιουργηθηκε και προσεφερε τοσες πολλες ελπιδες.

[katerina]

Δεν ξέρω πολλά για την ιστορία της Ομόνοιας ούτε για την πολιτική της δράση. Γνωρίζω όμως ότι όταν το εκλογικό σώμα ενδιαφέρεται, ασχολείται και ενημερώνετε για το τι κάνουν οι πολιτικοί του εκπρόσωποι τότε αυτοί φροντίζουν να κάνουν καλύτερα την δουλειά τους. Λάθος μερικών από εμάς (και βάζω και τον εαυτό μου μέσα) είναι ότι δεν ασχολούμαστε όσο θα έπρεπε με τα κοινά. Αν εμείς είμασταν πιο ενεργοί πολίτες ίσως αυτοί να μην ήταν τόσο σκάρτοι.

[Αννη]

[ΟΓΧΗΣΜΟΣ]

Ήταν κάποτε μια χώρα που λεγόταν Αλβανία. Σε αυτή τη χώρα υπήρχε μόνο ένα κόμμα το λεγόμενο Κόμμα Εργασίας. Αυτό το κόμμα ήταν το Α και το Ω στην πολιτική, κοινωνική και οικονομική ζωή της χώρας και των κατοίκων της. Όριζε ακόμα και τις ζωές των πολιτών ή καλύτερα των υπηκόων αυτού του κράτους. Οι εντολές του κόμματος αυτού ήταν σωστές και άγιες και ο ηγέτης του λατρευόταν σαν θεός. Περιθώρια αντίρησης δεν υπήρχαν. Όποιος τολμούσε να εκφέρει διαφορετική γνώμη (μήπως υπήρχε κι αυτή η λέξη;) ή αμφισβητούσε κάτι από τις ντιρεκτίβες καταδικαζόταν ως "εχθρός του λαού".
Ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και αυτό το κόμμα έπρεπε να διαλυθεί σε αλλα κόμματα με διάφορα ονόματα όπως Σοσιαλιστικό, Δημοκρατικό κλπ. Έτσι αυτοί που είχαν ως επάγγελμα την πολιτική δεν έχασαν τη δουλειά τους αλλά συνέχισαν υπό διαφορετικούς χρωματισμούς. Ένα ξεχωριστό κόμμα έπρεπε να δημιουργηθεί και για μία εθνική μειονότητα που είχε η χώρα, την ελληνική. Και το κόμμα αυτό ευαγγελιζόταν την "Ομόνοια" μεταξύ των Ελλήνων μειονοτικών ή αλλιώς των Βορειοηπειρωτών όπως είναι ο γεωγραφικός τους προσδιορισμός, που τα προηγούμενα χρόνια δεν μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν, και την προώθηση των συμφερόντων τους.
Όμως από την αρχή δεν υπήρξε ομόνοια ούτε μεταξύ των στελεχών της οργάνωσης. Τα όρια της μειονότητας ήταν άραγε αυτά που είχε ορίσει το πάλαι ποτέ ένα και μοναδικό κόμμα ή πήγαιναν πιο πέρα; Έπρεπε οι διεκδικήσεις να είναι μετριοπαθείς ή να δώσουν γροθιά στο μαχαίρι; έπρεπε να είναι τα καλα και φρόνιμα παιδιά για να μην ταράζουν τα νερά ή να ακολουθήσουν τη γενική αναμπουμπούλα που τάραζε εκείνη την εποχή την γειτονιά που λεγόταν Βαλκάνια;
Υπήρχαν δύο τάσεις εσωτερικές. Αυτοί που εκφράζονταν από τη δεύτερη τάση με τον καιρό άρχισαν να γίνονται ενοχλητικοί. Έτσι οι εκφραστές αυτής της τάσης για να αντιμετωπιστούν έπρεπε ο χρόνος να γυρίσει πίσω στην εποχή του ενός κόμματος. Έτσι επικράτησε η ησυχία αφού οι ενοχλητικοί σιώπησαν. Βέβαια κάποιοι απο αυτούς στο όνομα αυτών των αγώνων και των διωγμών που υπέστησαν στο όνομα του Ελληνισμού βρήκαν την ευκαιρία να κάνουν κερδοφόρες μπίζνες. Αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία που δεν διαφέρει όμως πολύ από αυτή της γενιάς του Πολυτεχνείου της Αθήνας. Τα χρόνια περνούσαν και την οργάνωση που εκπροσωπούσε τους Έλληνες μειονοτικούς της Αλβανίας και έφερε το όνομα "Ομόνοια" άρχιζε να την κουμαντάρει μία παρέα. Όμως πολλοι άνθρωποι που υποτίθεται ότι εκπροσωπούνταν από αυτή την "Ομόνοια" δεν έμεναν ικανοποιημένοι από αυτά που παρουσίαζε η οργάνωση αυτή. Έτσι κατέφευγαν σε εναλλακτικές λύσεις. Τότε η παρέα ζήλεψε τη δόξα του πάλαι ποτέ κραταιού ενός κομματος και αυτούς τους ανθρώπους τους ονόμασε "εχθρούς του Ελληνισμού". Από την πλευρά τους όμως τα πρόσωπα που απαρτίζουνε αυτή την παρέα επιδίδονται σε σκληρούς αγώνες στο όνομα αυτού του Ελληνισμού: Συμμετέχουν στην αλβανική κυβέρνηση όποιο κόμμα κι αν κερδίσει τις εκλογές, παίρνουν υπουργεία και περιφέρειες, αναλαμβάνουν διευθύνσεις δημοσίων υπηρεσιών και δυο και τρεις κρατικές θέσεις, κυκλοφορούν με τζιπ και μένουν σε δυο και τρία σπίτια έιτε στην ιδιαίτερη πατρίδα τους είτε και εντός συνόρων της Μητέρας Ελλάδος... Φυσικά δεν δίνουν λογαριασμό πουθενά και σε κανέναν
Έτσι πολεμούν το σύστημα "από μέσα". Και όλες αυτές οι θυσίες γίνονται για χάρη του Ελληνισμού...
Και σαφώς θα είναι αχάριστος όποιος τολμήσει να ξεστομίσει το:
"Με ποιο δικαίωμα οι τύποι αυτοί αυτοαποκαλούνται εκπρόσωποι των Βορειοηπειρωτών".

[ΟΓΧΗΣΜΟΣ]

Άρθρο απο στρατιωτικό περιοδικό σχετικά με το ιστορικό της Ομόνοιας

...Το μεγάλο σχέδιο

Κατ’ αρχάς, να ξεκαθαρίσουμε ότι το αλβανικό κράτος, ασχέτως κυβερνήσεως δεν επρόκειτο ποτέ ειρηνικά να δεχθεί αυτονομία ή απόσχιση της Βορείου Ηπείρου. Εδώ έφθασε ο Μπερίσα να σκέφτεται την εφαρμογή παλαιού σχεδίου, το βομβαρδισμό της με αέρια και τη σφαγή του πληθυσμού, όταν εκδηλώθηκε η εξέγερση (Ελευθεροτυπία 22-10-1997, σελ. 14).
Επίσης το αλβανικό κράτος δεν αλλάζει, τα μέλη του είναι μέλη αυτής της συμμορίας που με ξένη εντολή διοικεί τον τόπο.
Έχει μήπως κανείς την ψευδαίσθηση ότι έγιναν δημοκρατικες εκλογές στην Αλβανία, όταν το ποσοστό των ψηφοφόρων ήταν λιγότερο του 40%; Μήπως αμφιβάλλει κανείς ότι οι κρατούντες εκεί δεν είναι τυχοδιώκτες; Λησμονεί κανείς το ιστορικό δημιουργίας και εγκατάστασης του καθεστώτος Χότζα – Αλία – Μπερίσα;
Ενώ λοιπόν συνεχίζεται η αντίστροφη μέτρηση στη Σοβιετική Ένωση, ο Αλία εφαρμόζει ένα καλό σχέδιο με δύο πτυχές: από τη μία να εκδιώξει όλους όσοι ήταν προσωπικότητες- μη κομμουνιστές- από την Αλβανία και από την άλλη δημιουργεί τους πυρήνες των μελλοντικών κομμμάτων της μετακομμουνιστικής εποχής. Αυτές τις ομάδες-πυρήνες τις φυλακίζει σε σκληρά κάτεργα, έτσι ώστε, όταν σύντομα πέσει το σύστημα, να έχουν τα εύσημα του «αντιστασιακού» και να διακριθούν.
Το 1990, οπότε και είναι φανερή πια η πολιτική πορεία, ο Αλία δημιουργεί ένταση και επιχειρεί να εξοντώσει ή να διώξει τους υπόλοιπους πολιτικούς αντιπάλους και θετικά στοιχεία, με το «άνοιγμα» των πρεσβειών και την ταυτόχρονη ψυχολογική πίεση: «φύγε, γιατί θα γίνει εμφύλιος και είσαι πρώτος στη μαύρη λίστα!». Ενώ πριν από λίγο καιρό Αλβανοί στρατιώτες είχαν εισβάλλει στην ελληνική πρεσβεία και δια της λόγχης απέσπασαν έναν Βορειοηπειρώτη ομογενή μας, ο οποίος είχε κατορθώσει να ξεφύγει από τα νύχια τους, τώρα το αλβανικό κράτος επιδεικνύει πλήρη αδιαφορία για τις ορδές των Αλβανών πολιτών που πολιορκούν τις ξένες πρεσβείες για να πάρουν βίζα και να φύγουν από τον «παράδεισο» της Αλβανίας. Έτσι κατορθώνει ο Αλία να απαλλαγεί από την πλειοψηφία των αντιφρονούντων.

Το μάντρωμα των Βορειοηπειρωτών

Οι ζημώσεις για την οργάνωση του ελληνικού στοιχείου της Β. Ηπείρου είχαν ξεκινήσει πολύ πριν, αλλά ουσιαστικώς έλαβε σάρκα και οστά στη Δερβιτσάνη της Δρόπολης στις 11 Ιανουαρίου 1991, με την επωνυμία «Ομόνοια». Το κόμμα που θα αντιπροσώπευε την ελληνική κοινότητα της Β. Ηπείρου στην Αλβανία είχε ιδρυτικά στελέχη του πρώην δικαστές, καθηγητές και ινστρούχτορες, πράγμα που αποδεικνύει την αλβανική μεθόδευση. Η πρώτη δουλειά αυτών των ανθρώπων ήταν να προσπαθήσουν να αποκτήσουν κύρος στα μάτια του κόσμου και να κατηγορήσουν τις εκτός Αλβανίας οργανώσεις του Βορειοηπειρωτικού ως «σωβινιστικές» (φασιστικές), που ήθελαν να ταράξουν την αρμονική ζωή στην Αλβανία και τις σχέσεις με την Ελλάδα!
Κέντρο της «Ομόνοιας» έγιναν οι Αγ. Σαράντα και πρώτος πρόεδρος ο Α.Ζαρμπαλάς, ηγετικό στέλεχος του Κομμουνιστικου Κόμματος Αλβανίας, Γενικός Γραμματέας ο Ζαφειράτης, πρώην γ.γ. του Κομμουνιστικου Κόμματος της περιοχής του και την έκδοση της εφημερίδας του κόμματος ανέλαβε ο «έμπιστος» Βασίλης Μπάγκας (εκτελέστηκε με μαφιόζικο τρόπο το 1997 στην Αθήνα), ο οποίος επί εποχής Χότζα εξέδιδε την ελληνόγλωσση εφημερίδα εκεί. Οι εκλογές καθορίστηκε να γίνονται κάθε δυο χρόνια και αρχικά εκλέγονται σε κάθε ελληνικό χωριό ένας εώς τρεις δημογέροντες και από τη συνέλευση της δημογεροντίας να εκλέγεται το Διοικητικό Συμβούλιο της «Ομόνοιας».
Εδώ ας ανοίξουμε μια παρένθεση: Οι Αλβανοί αποδέχονται ως ελληνική μειονότητα 90 χωριά που βρίσκονται στη Δρόπολη (περιοχή Δρίνου ποταμού) και στο Βούρκο. Υπάρχουν και πολλές άλλες περιοχές με αμιγή ελληνικό πληθυσμό, π.χ. Χειμάρρα, που όμως δεν αναγνωρίζονται μειονοτικές περιοχές από τα Τίρανα, γεγονός που έχει δημιουργήσει στο παρελθόν τριβές στα εσωτερικά της οργανώσεως.
Το ελληνικό στοιχείο στη Β. Ήπειρο πλειοψηφούσε πληθυσμιακά στην περιοχή επί αιώνες. Αυτό το γεγονός η αλβανική πολιτική προσπάθησε να το αλλάξει, με επιθέσεις εναντίον της θρησκείας και της γλώσσας, με επιβολή μεικτών γάμων και με εγκατάσταση εποίκων Μουσουλμάνων επί Χότζα και Μπερίσα.
Μετά την πτώση του Αλία, την ανοιξη του 1992, ιδρύεται και ο «Σύλλογος πρώην Πολιτικών Κρατουμένων» από ανθρώπους που είχαν περάσει πολλά χρόνα στα «σωφρονιστικά καταστήματα» του κομμουνισμού. Το έγκλημα τους; Ήταν Έλληνες και Ορθόδοξοι και δεν είχαν υποκύψει στον κομμουνισμό. Αυτός ο Σύλλογος απαρτίζεται από περίπου 500 άνδρες, τόσοι απέμειναν από τις χιλιάδες Ελλήνων που μπαινόβγαιναν στα αλβανικά κάτεργα, επειδή δεν δέχονταν να υποστείλουν μέσα τους την ελληνική σημαία.
Ο Σύλλογος των Πολιτικών Κρατουμένων προσπάθησε να πλήξει πολιτικά τα στελέχη της Ομόνοιας που είχαν «θολό» παρελθόν, όταν εγκαθιδρύθηκε η αλβανική «δημοκρατία» του Μπερίσα (προσωπικού γιατρού του Χότζα). Το 1992 αναδεικνύεται πρόεδρος της Ομόνοιας ο Σ. Κυριαζάτης και γραμματέας ο Β. Παπαχρήστος (ο δεύτερος ως αποτέλεσμα της παρέμβασης ομάδας πατριωτών και πρώην πολιτικών κρατουμένων).
Για πρώτη φορά ο Βορειοηπειρωτικός Ελληνισμός κινητοποιείται και διαδηλώνει μαζικά το 1993 για τη να απέλαση του αρχιμανδίτου Χρυσόστομου Μαηδώνη. Τότε φάνηκε ότι η πατριωτική παράταξη συσπείρωνε τον κόσμο και παρά τη βία της Αλβανίας, οι μηχανισμοί καταστολής δεν ήταν αρκετοί. Το 1994 παίζονται πολλά πολιτικά παιχνίδια, όταν η αύξηση της επιρροής της πατριωτικής πτέρυγας στην Ομόνοια είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο. Η αλβανική αλλά και η ελληνική ηγεσία θέλει να απαλλαγεί απ’ό αυτήν τη ενοχλητική φωνακλάδικη μειοψηφία που κερδίζει έδαφος στην ελληνική μειονότητα και ζητάει ανθρώπινα δικαιώματα και ενεργοποίηση των διεθνών συμφωνιών περί δικαιωμάτων των Βορειοηπειρωτών.
Την Κυριακή 10 Απριλίου 1994 αναδεικνύεται στις εκλογές πρόεδρος πάλι ο Κυριαζάτης, ενώ στην οργάνωση και σε θέσεις-κλειδιά έχουν εκλεγεί δοκιμασμένα στελέχη πρώην πολιτικοί κρατούμενοι. Τις πρώτες πρωινές ώρες της ίδιας ημέρας το μεθορισκό στρατόπεδο εκπαίδευσης του αλβανικού στρατού στην Άνω Επισκοπή δεχέται απίθεση από άγνωστη ομάδα κουκουλοφόρων. Οι άγνωστοι αφού καταλαμβάνουν το στρατόπεδο, εξαφανίζονται μέσα στη νύχτα παίρνοντας τον αλβανικό οπλισμό.
Σημειώνονται αθρόες συλλήψεις, έρευνες σε σπίτια, βασανιστήρια, φυλακίσεις Ελλήνων Βορειοηπειρωτών. Η ελληνική κυβέρνηση, ύστερα από το πρώτο σάστισμα από το κύμα διώξεων και την απέλαση του Έλληνα προξένου κου Χ. Ιακώβου, αντέδρασε άμεσα με διπλωματικά διαβήματα και μαζικές απελάσεις λαθρομεταναστών (επιχειρήσεις-σκούπα). Οι Αλβανοί βάσει πολύ παλαιού σχεδίου ενεργοποιούν, θέτοντας σε κατάσταση υψίστης ετοιμότητας, τις τεθωρακισμένες δυνάμεις στο Αργυρόκαστρο, με σκοπό να συνθλίψουν με τις ερπύστριες των τανκς όποιο χωριό ύψωνε ελληνική σημαία. Το ελληνικό δίκτυο πληροφοριών στη Β. Ήπειρο με την αλλαγή κυβέρνησης (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) είχε αφεθεί να σβήσει και έτσι η ελληνική κυβέρνηση αιφνιδιάστηκεαπό τις εξελίξεις.
Αποτελεί πλέον αποδεδειγμένο ιστορικό γεγονός ότι οι αλβανικές αρχές επιζητούσαν (ή κατά πολλούς είχαν έτοιμη) την αφορμή για τη εφαρμογή πολιτικής εξόντωσης της μειονότητας, καθ’ όσον όπως σύντομα προαναφέρθηκε τα αίτια προϋπήρχαν. Αυτό φαίνεται από τον άμεσο και ποικίλο τρόπο αντιδράσεως (διπλωματικά, πολιτικά κλπ). Έτσι σήμερα μετά βεβαιότητος μπορούμε να πούμε ότι ακόμη και εάν δεν είχε πραγματοποιηθεί η επίθεση στην Επισκοπή, τα Τίρανα είχαν περιθώριο επιλογής αφορμών...
Στις 18 Απριλίου αποκεφαλίζεται η ηγεσία της πατριωτικής πτέρυγας της Ομόνοιας με συλλήψεις. Έτσι αποδυναμώνεται πλήρως η πτέρυγα των πατριωτών- πολιτικών κρατουμένων, παραγκωνίζονται – τρομοκρατούνται και άλλα στελέχη, ενώ οι αντικαταστάτες τους είναι πλέον «αποδεκτοί» ως πιο μετριοπαθείς τόσο από τα Τίρανα όσο και από την Αθήνα.
Ήταν φυσικό λοιπόν κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες η Ομόνοια να μην κατορθώσει να κάνει τίποτε για την ελληνική μειονότητα της Αλβανίας. Ακόμη κι όταν ο ειδικός απεσταλμένος κ. Βαν ντερ Στουλ ήταν στην περιοχή ερευνώντας παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ο Κυριαζάτης βρισκόταν με τον θίασο του στην Αμερική μαζί με τους δύο εκλεγμένους βουλευτές της Ομόνοιας, Μήτσιου και Μακαριάδη, προσκεκλημένοι της ΠΟΑΚΑ. Εκεί μάζευε λεφτά από τις βορειοηπειρωτικές οργανώσεις και έλεγε στον πρόεδρο Κλίντον ότι η ελληνική μειονότητα είναι ικανοποιημένη από τη στάση της αλβανικής κυβέρνησης. (No problem!)
Μετά την αποφυλάκιση των «πέντε» ηγετικών στελεχώντης Ομόνοιας (με αμερικανική παρέμβαση), ορισμένοι απ’ αυτούς κατέφυγαν στην Ελλάδα. Ακολούθησαν και πολλά στελέχη των πατριωτών φυλακισθέντων.
Το 1996 αναδεικνύεται παηγυρικά πρόεδρος της Ομόνοιας ο κ. Λαμποβιτιάδης με την υποστήτιξη αρχικά του συλλόγου «Διγενής Ακρίτας»- έδρα Αθήνα (και κυβερνητικών παραγόντων). Στην αρχή τα μέλη του συλλόγου ήταν από τη Πάνω Δρόπολη, όταν όμως με μηχανορραφίες έγινε πρόεδρος ο Χρ. Ντούτσης, ο σύλλογος δέχθηκε στις αγκάλες του μέλη απ’ όλη την ευρύτερη περιοχή. Σημειώστε, παρακαλώ, ότι ο Χρ. Ντούτσης ήταν επί Χότζα ο... υπεύθυνος της διανομής ψωμιού στη Πάνω Δρόπολη, άρα έμπιστο στέλεχος του αλβανικού κομμουνιστικού καθεστώτος.
Τελικώς, η Ένωση Ανθρωπίνω Δικαιωμάτων (στην οποία κατά τις εκλόγές μετέχει και η Ομόνοια) απέτυχε στις εκλογές ακόμα και στη Δρόπολη, εκεί που παλαιότερα κέρδιζε με απόλυτη πλειοψηφία. Σήμερα η αντιπροσώπευση της μειονότητας εκεί γίνεται από το βουλευτή του Σοσιαλιστικού Αλβανικού Κομματος Βαγγέλη Τάβο.
Για τη εκλογική αποτυχία βέβαια πολλοί θα πουν ότι έφταιγε η εξέγερση, οι συμμορίες κλπ. Όμως το άδειασμα της Β. Ηπείρου που έγινε τώρα, γιατί δεν έγινε το 1993 με το εκκλησιαστικό (Μαηδώνης); Γιατί δεν έγινε το 1994 με τον πολιτικό διωγμό; Γιατί έγινε τώρα που κατέρρευσε το αλβανικό κράτος και υπήρχε η δυνατότητα για αυτοάμυνα των χωριών και ίσως και για περισσότερα;
Η αλβανική πολιτική και τα όργανα της μέσα στη μειονότητα έφεραν αυτήν την κατάσταση. Η τρομοκρατία που κυριάρχησε και κυριαρχεί, έχει περιορίσει τα περιθώρια ουσιαστικής δραστηριότητας και πολιτικού ρόλου της Ομόνοιας στις εξελίξεις σήμερα, με συνέπεια να αδυνατούμε να μιλήσουμε για αυτοδύναμη και εξ ιδίων πολιτική αυτής στο άμεσο μέλλον.
Η Αθήνα απορροφημένη στα εσωτερικά και εξ ανατολών εξωτερικά προβλήματα της, δεν επέδειξε την αναγκαία δυναμική που επιζητούσαν οι περιστάσεις (Μπερίσα-πυραμίδες-εξέγερση) και επέλεξε μια αδιάφορη τακτική απέναντι στους εξεγερμένους, με ταυτόχρονη την αδιανόητη σήμερα υποστήριξη των Σοσιαλιστών του Νάνο, λες και η οποιαδήποτε «αλλαγή» στο πολιτικό σκηνικό της Αλβανίας θα ήταν πανάκεια για τα προβλήματα της γείτονος χώρας, με την ταυτόχρονη κατοχύρωση των δικαιωμάτων της ελληνικής μειονότητας. Η πολιτική της ατολμίας στηρίχθηκε στην αδιαφορία και στην έλλειψη πολιτικών πιέσεων προς την ελληνική κυβέρνηση, τόσο από την αντιπολίτευση όσο και από την αδυναμία των βορειοηπειρωτικών ενώσεων και σωματείων. Τη «συνομωσία της σιωπής» ενθαρρύνουν με τη αχαρακτήριστη στάση τους τα λεγόμενα ΜΜΕ, εξαφανίζοντας κάθε ίχνος πληροφόρησης του ελληνικού λαού σχετικά με το δράμα της Β. Ηπείρου.

[ΧΑΝΤΑΚΑΣ]

ΟΓΧΗΣΜΕ,
από ποιά πηγή αντλείς το άρθρο;
Μεταξύ μας, συνδυάζει πραγματικά στοιχεία με απόψεις του συντάκτη. Πρσωπικά θα ήθελα να πληροφορηθώ το "βιογραφικό" κάθε στελέχους της Ομόνοιας. Μην με παρεξηγείτε, διότι όποιος ανακατεύεται στην πολιτική πρέπει να έχει γνωστό παρελθόν και κυρίως αυτό να αποδεικνύει τη συνέπειά του - έστω και ζητώντας συγνώμη για πράξεις ανεπίτρεπτες.
Τι λέτε ξεκινάμε σαφάρι "βιογραφικών". Μόνο μέσα από την διαφάνεια θα είναι ο αγώνας μας επιτυχημένος και όχι προδομένος. Και κυρίως να μην ξεχάσουμε να αναμιχθούμε και εμείς στον αγώνα και όχι να καθόμαστε μπροστά σε έναν Η/Υ κάνοντας κριτική.
Αν η πρότασή μου δεν βρει αποδέκτες, ας κάνουμε κάτι απλούστερο. Να πιέσουμε τις οργανώσεις και τις προσωπικότητες του χώρου να συζητήσουν μεταξύ τους και να συμφωνήσουν στο ελάχιστο των δικαιωμάτων που διεκδικούμε. Και όποιος βγει από τη συμφωνία να υποστεί τις συνέπειες...
Από την άλλη, αν κάποιος γνωρίζει - με στοιχεία - ότι κάποιο στέλεχος υπηρετεί αντεθνικά συμφέροντα, να δημοσιοποιήσει τις πληροφορίες που γνωρίζει.

[xylino spathi]

Ειναι σκοπιμο να μας αναφερεις το περιοδικο και το συγγραφεα του κειμενου.
Λεει πολλες αληθειες, αλλα κλεινει και τα ματια σε πολλα θεματα