Πίσω από το χαμόγελο της Ντόρας Μπακογιάννη κρύβεται

[Eleni]

Η Ντόρα Μπακογιάννη
στο Υπουργείο Εξωτερικών


Η “πρώτη κυρία” της πολεμοκαπηλείας



Πίσω από το χαμόγελο της Ντόρας Μπακογιάννη κρύβεται η Κοντολίζα Ράις και ο Μπους. Οι ανταποκριτές από τις ΗΠΑ αμέσως μετά την ανακοίνωση της υπουργοποίησής της μετέδιδαν το κλίμα ικανοποίησης που διαμορφωνόταν μέσα στο Λευκό Οίκο.

Η τοποθέτησή της στη θέση της Υπουργού Εξωτερικών της κυβέρνησης Καραμανλή δεν είναι μια απλή αλλαγή προσώπων.

Δεν είναι αποτέλεσμα των εσωτερικών ισορροπιών της Νέας

Δημοκρατίας. Η Ντόρα Μπακογιάννη είναι για τον Καραμανλή αναντικατάστατος σύμμαχος στην κατεύθυνση της "επιτάχυνσης" που ανήγγειλε με τον ανασχηματισμό. Και όταν μιλάει για "επιτάχυνση" στον τομέα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, εννοεί ακόμη μεγαλύτερη συμμετοχή στον πόλεμο του Μπους.



Μέσα στον Μάρτη αναμένεται να κάνει επίσημη επίσκεψη στην Κοντολίζα Ράις με την οποία θα οργανώσουν από κοινού τα επόμενα βήματα της ελληνικής πολεμικής εμπλοκής. Οι πρώτες της πράξεις και δηλώσεις στο Υπουργείο δίνουν το στίγμα της πολιτικής της. Συναντήθηκε με τον Πρόεδρο του Ισραήλ, Μοσέ Κατσάβ, δίνοντάς του υποστήριξη στα μέτρα βίας κατά των Παλαιστίνιων και της Χαμάς. Υποσχέθηκε ανοιχτά ότι θα "συνεχίσει την πολιτική απέναντι στο Ισραήλ που ξεκίνησε ο πατέρας της". Με δυο λόγια: υπέρ του Ισραήλ, κατά των Παλαιστίνιων.

Αμέσως μετά συναντήθηκε με την Ανγκελα Μέρκελ, την καγκελάριο της Γερμανίας. Αντάλλαξαν συγχαρητήρια αλλά και ξεκαθάρισαν ότι συμφωνούν σε θέματα εξωτερικής πολιτικής. Ταιριάζουν όντως, γιατί και η Μέρκελ ανέβηκε στην εξουσία με σκοπό να "επιταχύνει" τις επιθέσεις που δεν μπορούσε να περάσει ο Σρέντερ, αλλά και να "επιταχύνει" τη σύμπλευση της Γερμανίας με τις ΗΠΑ.



Γιατί όμως η κυβέρνηση Καραμανλή θέλει να βαθύνει τη συμμετοχή της στον πόλεμο; Η απάντηση είναι: επειδή ο Μπους κινδυνεύει να χάσει τον πόλεμο. Η κρίση της κατοχής στο Ιράκ έχει προκαλέσει καινούργιες ανάγκες στην κυβέρνηση Μπους. Προσπαθούν απεγνωσμένα να εντάξουν κι άλλες χώρες και να μοιραστούν τις ευθύνες σε κάποια μέτωπα.



Για πολλές χώρες που θέλουν να μπλεχτούν στον πόλεμο, η "εύκολη" λύση είναι το Αφγανιστάν. Η Γερμανία είναι η πρώτη σ' αυτή τη λίστα. Η νέα κυβέρνηση υπόσχεται ακόμη μεγαλύτερη συμμετοχή στην κατοχή του Αφγανιστάν, δίνει τη στήριξή της σε κάθε μέτρο κατά της Παλαιστίνης και περιμένει ανταλλάγματα. Αντίστοιχα βήματα κάνει και η δεξιά κυβέρνηση της Γαλλίας. Εδωσε πράσινο φως για μέτρα κατά της Παλαιστίνης, στήριξε τις κυρώσεις κατά της Συρίας και απειλεί μαζί με τον Μπους το Ιράν.



Η Ντόρα Μπακογιάννη ανέλαβε το Υπουργείο Εξωτερικών για να παίξει παρόμοια παιχνίδια πολέμου. Θα αξιοποιήσει τις πολύ στενές, οικογενειακές σχέσεις της με τον Μπους, για να διεκδικήσει ενισχυμένο ρόλο της Ελλάδας στα Βαλκάνια και τη Μεσόγειο, σε συνδυασμό με διεύρυνση της ελληνικής συμμετοχής στην κατοχή αλλά και στις απειλές κατά του Ιράν, της Συρίας και των Παλαιστίνιων.



Η στιγμή που αναλαμβάνει το Υπουργείο δεν είναι τυχαία. Η Ελλάδα συμμετέχει για το 2006 στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, μια "τιμή" που έχει να της γίνει από τον Πόλεμο της Κορέας πριν από 50 χρόνια. Μπροστά μας βρίσκονται σημαντικές κινήσεις με βασική τη μορφή που θα πάρουν οι απειλές κατά του Ιράν.



Θα γίνει νέος πόλεμος; Θα γίνουν επιλεκτικοί βομβαρδισμοί που θα σκοτώσουν 10 χιλιάδες ανθρώπους όπως προβλέπει το επικρατέστερο σενάριο; Θα επιβληθεί εμπάργκο; Οποια κι αν είναι η απάντηση, η συναίνεση και συμμετοχή της ελληνικής κυβέρνησης είναι απαραίτητος όρος.

Αντίστοιχες είναι και οι επιλογές για τα μέτρα που θα ληφθούν για να στραγγαλίσουν τους Παλαιστίνιους επειδή ψήφισαν τη Χαμάς.



Βαθειά

Η Ντόρα Μπακογιάννη δεν ξεκινάει από το μηδέν στο Υπουργείο Εξωτερικών. Κάθε άλλο. Τα δύο χρόνια της κυβέρνησης Καραμανλή με Υπουργό Εξωτερικών το Μολυβιάτη έβαλαν την Ελλάδα ήδη πολύ βαθειά στον πόλεμο. Υπάρχει ήδη ισχυρή ελληνική παρουσία στην κατοχή του Αφγανιστάν. Το αεροδρόμιο της Καμπούλ βρίσκεται στα χέρια ελληνικού τάγματος. 400 ένστολοι Ελληνες βρίσκονται στην Καμπούλ, έχοντας ήδη εισπράξει δύο τραυματισμούς από βόμβα της Αντίστασης. Και στο Ιράκ έχει βάλει το χέρι της η κυβέρνηση Καραμανλή, πιο διστακτικά και πιο καλυμένα αλλά το έχει κάνει. Εχει κάνει "δωρεά" τανκς και άλλο στρατιωτικό υλικό, έχει μεταφέρει με ελληνικά πλοία άλλες αντίστοιχες "δωρεές" συμμάχων. Ο Μολυβιάτης ψήφισε στον ΟΗΕ μαζί με τα άλλα γεράκια τις κυρώσεις σε βάρος της Συρίας.



Ο Καραμανλής και ο Μολυβιάτης έχουν ήδη εισπράξει αρκετά συγχαρητήρια από τον Μπους. Εχουν ονομαστεί οι "καλύτεροι φίλοι" των ΗΠΑ στην περιοχή. Ο Μολυβιάτης περηφανεύτηκε σε αμερικάνικη τηλεόραση ότι η Ελλάδα έχει δώσει 300 εκατομμύρια ευρώ για τον "πόλεμο κατά της τρομοκρατίας". "Ποια άλλη χώρα έχει δώσει τόσα πολλά σε σχέση με την οικονομία της;", ρωτούσε.



Τώρα ο Μπους βλέπει μια παλιά του φίλη να είναι έτοιμη να δώσει ακόμη περισσότερα. Και δεν κρύβει τις προθέσεις του. Ονειρεύεται νέους πολέμους. Σε πρόσφατη ομιλία του προς τιμή του Ελληνα πρέσβη στις ΗΠΑ είπε πως ΗΠΑ και Ελλάδα έχουν "κοινή επιθυμία να βοηθήσουν και άλλους λαούς που διψούν να αποκτήσουν τις ίδιες ελευθερίες". Ακριβώς όπως βοήθησαν το λαό του Ιράκ και του Αφγανιστάν.

Νίκος Λούντος



Ο “Οίκος” Μητσοτάκη και η Δυναστεία Μπους

“Λιτότητα, ανεργία, πολεμοκαπηλία, Κάτω η Νέα Δημοκρατία”, φώναζαν οι διαδηλωτές την περίοδο '90 - '93 στο κύμα αγώνων που έριξε τη Δεξιά την προηγούμενη φορά. Η πολεμοκαπηλία ήταν όντως κεντρική στην πολιτική του Μητσοτάκη, από κάθε άποψη.



Η κυβέρνηση της ΝΔ είχε αποφασίσει να μπει στην πρώτη γραμμή σε κάθε πολεμική επιλογή του πατέρα Μπους που τότε κυβερνούσε τις ΗΠΑ, διεκδικώντας ανταλλάγματα. Ηταν η κυβέρνηση που υπέγραψε τη συμφωνία για τις αμερικάνικες βάσεις, η οποία ισχύει μέχρι σήμερα. Ηταν η κυβέρνηση που συμμετείχε από την αρχή στο ναυτικό αποκλεισμό και μετά στον πόλεμο και το εμπάργκο κατά του Ιράκ, στον Πρώτο Πόλεμο το '90-91. Ηταν η κυβέρνηση που αποκατέστησε πλήρεις σχέσεις με το Ισραήλ.



Η κυβέρνηση Μητσοτάκη έκφραζε με τον πιο αδίστακτο τρόπο μια μεγάλη επιλογή της ελληνικής άρχουσας τάξης. Βλέποντας τα σταλινικά καθεστώτα να καταρρέουν σε όλη την Ανατολική Ευρώπη, οι Ελληνες εφοπλιστές, τραπεζίτες και επιχειρηματίες ονειρεύονταν να αρπάξουν ένα μεγάλο κομμάτι της πίτας που "ξαναμοιραζόταν". Μόνο που ήξεραν πως δεν ήταν τα μοναδικά αρπαχτικά που περίμεναν στη γωνία. Η Τουρκία και άλλες δυνάμεις είχαν ανάλογες βλέψεις. Η επιλογή του Μητσοτάκη ήταν "θα δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις υπέρ του Μπους σε κάθε επιλογή του και αυτό θα μεταφραστεί σε ανταλλάγματα στα Βαλκάνια, την Κύπρο, το Αιγαίο και όλη τη Νοτιοανατολική Ευρώπη".



Το αποτέλεσμα ήταν από τη μία μεριά να υπάρχει ελληνική συμμετοχή στον πόλεμο κατά του Ιράκ. Από την άλλη αύξηση της έντασης και του πολεμικού πυρετού στη "γειτονιά" μας. Ανταγωνισμοί με την Τουρκία, απειλές κατά της Δημοκρατίας της Μακεδονίας για το "Ονομα", ένταση με την Αλβανία, εμπλοκή της ελληνικής κυβέρνησης στα παζάρια και τις επεμβάσεις στον γιουγκοσλαβικό εμφύλιο.



Την εξωτερική πολιτική του Μητσοτάκη το '90-'93 τη συμβολίζει με τον καλύτερο τρόπο μια κρουαζιέρα που έγινε μετά τον πόλεμο του Κόλπου. Κώστας και Μαρίκα Μητσοτάκη, Ντόρα Μπακογιάννη, πατέρας Τζορτζ, Μπάρμπαρα Μπους, φιλοξενούμενοι του Γιάννη Λάτση στο κότερό του.

Οι Ελληνες εφοπλιστές έσπρωχναν για ακόμη μεγαλύτερη συμμετοχή σε έναν πόλεμο από τον οποίο κέρδιζαν δισεκατομμύρια, έχοντας διαθέσει τα τάνκερ τους για τη μεταφορά του πετρελαίου. Την ώρα που αυτοί θησαύριζαν, ο Μητσοτάκης ξόδευε τον προϋπολογισμό για όλο και μεγαλύτερες δαπάνες εξοπλισμών, προχωρώντας στο μεγαλύτερο κύμα λιτότητας της Μεταπολίτευσης.



Τρεις μόλις μήνες μετά την άνοδό του στην εξουσία, ο Μητσοτάκης μαζί με το Βαρβιτσιώτη και το Σαμαρά που ήταν τότε Υπουργός Εξωτερικών υπέγραψαν τη Συμφωνία για της Αμερικάνικες Βάσεις. Από την αμερικάνικη πλευρά, τη συμφωνία υπέγραψε ένα γνωστό μας πρόσωπο, ο Ντικ Τσένι, σημερινός αντιπρόεδρος του Μπους που τότε ήταν Υπουργός Αμυνας. Η συμφωνία αυτή έβαλε τις βάσεις για την "αναβάθμιση" της Σούδας, καθώς οι ΗΠΑ έβλεπαν πως η βάση αυτή θα αποκτήσει ακόμη μεγαλύτερο στρατηγικό ρόλο.



Ελεύθερη διέλευση

Τον Αυγουστο του '90 ο Μητσοτάκης έδωσε άδεια για ελεύθερη διέλευση βομβαρδιστικών F-111 από τον ελληνικό εναέριο χώρο με κατεύθυνση τη Σαουδική Αραβία όπου σιγά σιγά συγκεντρωνόταν όλη η αμερικάνικη πολεμική μηχανή. Κάθε μέρα πάνω από τη Σητεία και την Παλαιόχωρα περνούσαν περισσότερα από 200 αμερικάνικα αεροσκάφη. Αεροσκάφη-τάνκερ απογειώνονταν από ελληνικά αεροδρόμια και έκαναν ανεφοδιασμούς στον αέρα στα βομβαρδιστικά του Μπους.

Ταυτόχρονα η ΝΔ διέθεσε δύο φρεγάτες, την Ελλη και τη Λήμνο, που στέλνονταν εναλλάξ στον Περσικό Κόλπο παίρνοντας μέρος στον αποκλεισμό του Ιράκ, προετοιμάζοντας έναν πόλεμο και ένα εμπάργκο που άφησε πίσω του περισσότερους από ένα εκατομμύριο νεκρούς.




Ο δημοσιογράφος Αλέξης Παπαχελάς, που μεταφέρει έγκυρα τις απόψεις του αμερικάνικου κατεστημένου έγραφε σε ένα άρθρο του πέρυσι στο ΒΗΜΑ για τις σχέσεις του πατέρα Μπους με το Μητσοτάκη και τον ιδιαίτερο ρόλο της Μπακογιάννη, ήδη από το '90-93:

"Οι συναντήσεις του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη με τον πατέρα Μπους διεξήγοντο πάντοτε σε πολύ ζεστό κλίμα και με τα βλέμματα στραμμένα στην "προσωπική" τους σχέση αλλά και στη σημασία που απέδιδε η οικογένεια Μπους στην Ντόρα Μπακογιάννη.

Βετεράνος διπλωμάτης θυμόταν πρόσφατα την ωραία φωτογραφία κατά την οποία ο κ. Μπους έδειχνε στον κ. Μητσοτάκη και στην κυρία Μπακογιάννη ένα δέντρο με ένα πουλί να κάθεται σε κάποιο κλαδί του. Εντυπωσιασμένος ένας συνεργάτης του Ελληνα πρωθυπουργού περιέγραφε αμέσως μετά τη σκηνή σε αμερικανό διπλωμάτη, ο οποίος του απάντησε κυνικά: 'Α, εννοείτε τη σκηνή με το πουλί, την κάνει πάντοτε τόσο ωραία ο πρόεδρος!'.



Παρά την προφανή σκηνοθεσία, Μητσοτάκης και Μπους είχαν πολλά κοινά και η κυρία Μπακογιάννη αποτελούσε σημείο αναφοράς για τις ΗΠΑ λόγω και της τραγικής προσωπικής εμπειρίας της από τη δολοφονία του συζύγου της. Δεν υπήρξε ενδεχομένως περίοδος που οι ελληνοαμερικανικές σχέσεις να βρίσκονταν σε καλύτερο σημείο με την επικοινωνία να εξελίσσεται με τηλεφωνήματα και προσωπικές επαφές σε όλα τα επίπεδα. "Εκεί ήταν ξεκάθαρα μια περίπτωση που εννοούσαν και ο ένας και ο άλλος το Κώστα και Τζορτζ" ανέφερε παλαίμαχος Αμερικανός πρεσβευτής."





Το 2006 δεν είναι 1991

Σε διπλωματικό επίπεδο οι επιλογές της κυβέρνησης Μητσοτάκη ήταν εξίσου προκλητικές. Η κυβέρνησή του ήταν που για πρώτη φορά αποκατέστησε πλήρεις σχέσεις με το Ισραήλ, δίνοντας άφεση αμαρτιών για όλες τις σφαγές σε βάρος των Παλαιστίνιων. Ταυτόχρονα βελτίωσε τις σχέσεις με τη Νότια Αφρική όταν ακόμα υπήρχε καθεστώς απαρτχάιντ. Μια μειοψηφία λευκών κυβερνούσαν και ονόμαζαν "πολίτη" της Νότιας Αφρικής μόνο όποιον είχε λευκό δέρμα. Η διεθνής πολιτική των ΗΠΑ δεν είχε τότε τις σημερινές "δημοκρατικές ευαισθησίες", οι μαύροι που αντιστέκονταν ήταν οι "τρομοκράτες" της εποχής και ο ρατσιστής Ντε Κλερκ γινόταν φίλος του Μητσοτάκη.



Προσπαθώντας να υλοποιήσει όλη αυτή τη στροφή προς την πολεμοκαπηλεία η κυβέρνηση Μητσοτάκη άνοιγε ταυτόχρονα και μια ιδεολογική επίθεση. Ηταν η πρώτη κυβέρνηση που έβαλε σκοπό να σπάσει τις παραδόσεις του "αντι-αμερικανισμού" όπως θέλουν να αποκαλούν τα αντιμπεριαλιστικά και αντιπολεμικά αισθήματα του κόσμου. Η εργατική τάξη και η νεολαία στην Ελλάδα είχαν έντονα χαραγμένη στην παράδοσή τους την αλληλεγγύη στο λαό της Παλαιστίνης, την αντίθεση στις αμερικάνικες επεμβάσεις. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη βάλθηκε να πείσει πως όλα αυτά ήταν πλέον "ντεμοντέ". Τώρα πλέον της μόδας έπρεπε να γίνει ο φιλο-αμερικανισμός που πάντα πήγαινε πακέτο με τον ελληνικό εθνικισμό και τα πνιγμένα στη γαλανόλευκη συλλαλητήρια για τη Μακεδονία.



Τίποτα από όλα αυτά δεν πέρασε. Την τριετία του Μητσοτάκη σφράγισαν οι εργατικοί αγώνες που συνδυάσαν την πάλη ενάντια στη λιτότητα, την απομόνωση του εθνικισμού και την αντίσταση στον πόλεμο. Το πείραμα Μητσοτάκη ηττήθηκε και χρεωκόπησε, παρότι πατούσε πάνω σε κάποιες "ευνοϊκές" προϋποθέσεις. Η κατάρρευση των σταλινικών καθεστώτων είχε οδηγήσει την παραδοσιακή Αριστερά σε υποχώρηση.

Εμοιαζε κυρίαρχη άποψη της εποχής ότι μιας και η υπερδύναμη ήταν πλέον μία, θα ήταν ανίκητη.



Η λέξη "πλανητάρχης" έκανε τότε την εμφάνισή της. Το κυρίαρχο ψέμα ήταν πως η εποχή της μίας υπερδύναμης θα έφερνε ειρήνη, καθώς οι

ανταγωνισμοί θα πήγαιναν στο πλάι. Ο Σαντάμ παρουσιαζόταν ως ένα υπόλειμμα μιας παλιάς εποχής. Κράτη όπως η Ιορδανία, η Συρία και η Αίγυπτος συμμετείχαν ανοιχτά τότε στον πόλεμο στο πλευρό των Αμερικάνων. Οι Παλαιστίνιοι δέχονταν αφόρητες πιέσεις να συμβιβαστούν και κατέληξαν το '93 στην υποχώρηση του Οσλο. Ο πόλεμος κατά του Ιράκ θα ήταν ο τελευταίος του 20ου αιώνα. Αυτό που θα ακολουθούσε θα ήταν η Pax Americana - η Αμερικάνικη Ειρήνη.



Ιδεολογική αντιστροφή

Σήμερα η επιστροφή του "Μητσοτακισμού" με τη συμμετοχή της Ντόρας Μπακογιάννη στο Υπουργείο Εξωτερικών δεν έχει κανένα από όλα αυτά τα ιδεολογικά στηρίγματα. Ολοι ξέρουν πως ο πόλεμος του Κόλπου το '91 δεν ήταν ο τελευταίος μιας παλιάς εποχής, αλλά ο πρώτος μιας νέας εποχής. Αντί για Pax Americana, είδαμε τον "Πόλεμο Δίχως Τέλος". Ο "ελεύθερος κόσμος" που θριάμβευσε το '90 είναι ο κόσμος των υποκλοπών και των απαγωγών. Τα στρατόπεδα "γκουλάγκ" στη Ρωσία ευτυχώς δεν υπάρχουν πια. Ομως τα σημερινά "γκουλάγκ" βρίσκονται στο Γκουαντανάμο και το Αμπού Γράιμπ. Ο κόσμος του Μπους είναι ένας κόσμος πιο επικίνδυνος για όλους, είτε ζουν στη Βαγδάτη είτε ζουν στη Νέα Υόρκη. Καμιά Μπακογιάννη δεν μπορεί πλέον να πείσει πως η μεγαλύτερη σύμπλευση με τις επιλογές των ΗΠΑ είναι προς το "συμφέρον" μας, πόσο μάλλον προς το συμφέρον της ειρήνης και της δημοκρατίας.



Οι εμπειρίες του αντιπολεμικού κινήματος κατάφεραν να κάνουν πλειοψηφική την άποψη που λέει ότι ο μεγαλύτερος τρομοκράτης είναι ο Μπους και πως όσο περισσότερο αντίθετος είναι κανείς στην πολιτική των ΗΠΑ τόσο καλύτερα υπερασπίζεται την ειρήνη. Μετά την πτώση του Μητσοτάκη έγιναν κι άλλες προσπάθειες να χτυπηθεί ο "αντι-αμερικανισμός". Στελέχη του ΠΑΣΟΚ όπως ο Χρυσοχοϊδης συντάχθηκαν με την προσπάθεια καταπολέμησης των "αντι-αμερικανικών" αισθημάτων που "βάζουν εμπόδια στην άσκηση της εξωτερικής πολιτικής". Ομως έφαγαν τα μούτρα τους.



Τώρα ο Καραμανλής βγάζει απ' το χρονοντούλαπο τον "καθαρόαιμο" Μητσοτακισμό. Το αντιπολεμικά συλλαλητήρια στις 18 Μάρτη στην Αθήνα και τη Σούδα θα δώσουν μια εξίσου καθαρή απάντηση στην "επιτάχυνση" της πολεμοκαπηλείας.





Ενας μαύρος Απολογισμός



• Η Ντόρα Μπακογιάννη στήριξε ανοιχτά όλους τους πολέμους των ΗΠΑ. Τον Πόλεμο του Κολπου το '90-'91, την επέμβαση στη Γιουγκοσλαβία το '99, την εισβολή στο Αφγανιστάν το 2001 και στο Ιράκ το 2003. Η κριτική της στην εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης Σημίτη ήταν πως δεν στέκεται αρκετά σταθερά στο πλευρό του Κλίντον και του Μπους. Θεωρεί πως πρέπει να εγκαταλειφθεί κάθε υποστήριξη στην Παλαιστίνη και να στηριχθεί ολόψυχα το Ισραήλ.

• Την Ανοιξη του 2003 έκανε έκκληση να μην "παρασυρθούμε από τους συναισθηματισμούς" και να κάνουμε ό,τι είναι απαραίτητο για το "συμφέρον της χώρας", δηλαδή στήριξη του Μπους.

• Ασκησε κριτική στον Καραμανλή και τον Μολυβιάτη, κατηγορώντας τους ότι δεν στήριξαν έντονα το σχέδιο Ανάν για την Κύπρο, το οποίο είχε τις πλάτες του Μπους.

• Συμμετείχε ως επίτιμη καλεσμένη στις εκδηλώσεις της Γαλλικής Δεξιάς για την υποστήριξη του "Ευρωσυντάγματος". Ευτυχώς η παρουσία της εκεί δεν απέφερε καρπούς και το "Οχι" θριάμβευσε.

• Είναι από τις βασικές οργανώτριες του Συλλόγου "Ως Εδώ" των συγγενών θυμάτων της τρομοκρατίας. Το "Ως Εδώ" είναι μια οργάνωση που προωθεί την καταπάτηση των ατομικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων για χάρη της "καταπολέμησης της τρομοκρατίας". Οι πρωτοβουλίες του "Ως Εδώ" άνοιξαν το δρόμο για φαινόμενα όπως οι υποκλοπές και οι απαγωγές Πακιστανών μεταναστών. Εκαναν ολονυκτία συμπαράστασης στην αμερικάνικη πρεσβεία μετά τις 11 Σεπτέμβρη, αλλά κατηγορούσαν τις αντιπολεμικές διαδηλώσεις ότι υποστηρίζουν την τρομοκρατία.

• Σε πρόσφατη συνέντευξή της χαρακτήρισε την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους έγκλημα που είναι χειρότερο από κάθε πόλεμο. Οι 3.000 νεκροί των Δίδυμων Πύργων αξίζουν σύμφωνα με την Μπακογιάννη περισσότερο από τα 500 χιλιάδες παιδιά που σκότωσε το εμπάργκο του πατέρα Μπους τον οποίο θεωρεί προσωπικό φίλο.

[xylino spathi]

ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ Η ΝΤΟΡΑ ΑΝ ΚΑΙ ΓΥΝΑΙΚΑ ΕΧΕΙ ΤΑ @#$%^&@ ΝΑ ΜΙΛΑΕΙ ΑΝΟΙΚΤΑ ΓΙΑ ΤΑ ΠΙΣΤΕΥΩ ΤΗΣ!

[Gori]

[Gori]

Wraia ... me to etsi thelw h Ntora anoikse ta skelia ths Elladas.

ΤΑ 3 ΘΕΛΩ
της γερακίνας



1. Θέλω δίπλα μας την Ελλάδα στο Συμβούλιο Ασφαλείας για το θέμα του Ιράν
2. Θέλω να αυξήσετε τις δυνάμεις σας στο Αφγανιστάν. Ετοιμοι και για Σούδα
3. Θέλω να μπει στην Ε.Ε. η Τουρκία και η Κύπρος να άρει την απομόνωση της Β. Κύπρου

[Φοιβος]