Συγκέντρωση διαμαρτυρίας στην Χιμάρα, 10 Αυγούστου

[xylino spathi]

[keravnios]

[ΧΑΝΤΑΚΑΣ]

Για να καταλαβαινόμαστε πρέπει να είμαστε κοντά στην πραγματικότητα:
1. Οι τσιφλικάδες στις περιοχές μας είναι πάντα αγάδες, δηλαδή αξιωματούχοι του κράτους. Οι αγάδες είναι πάντα τουρκαλβανοί. Ένα ακόμα κομμάτι της εθνικής καταπίεσης σχετίζεται με τον περιορισμό της ιδιοκτησίας και άρα των εσόδων των κατοίκων και η παροχή φθηνής (ή και δωρεάν) εργασίας στον κατακτητή.
2. Στη Χιμάρα δεν υπάρχουν αλβανοί που ζουν 50 - 60 χρόνια. Ένα μικρό κομμάτι των εποίκων έχει αφομοιωθεί και μιλά ελληνικά. Το μεγαλύτερο όμως, όχι. Συνεχίζει το έργο του. Το κράτος κατέβασε εποίκους στη Χιμάρα κυρίως τη δεκαετία του '80. Είναι πολύ φρέσκοι δηλαδή.
Δεν θα άλλαζα άποψη, ας είχαν και 50 και 500 χρόνια στη Χιμάρα. Όταν έρχεται κάποιος στο σπίτι μου και μπαίνει μέσα με τη βία και μετά δηλώνει και ιδιοκτήτης, ε τότε... Νομίζεις πως θα υποκύψω και θα του αναγνωρίσω την κυριότητα και θα πω ο καημένος έχει μέσα 50 χρόνια. Τη στιγμή μάλιστα που εγώ και οι συγγενείς μου είμαστε ακόμα ζωντανοί και που ποτέ δεν έχουμε εγκαταλείψει την περιοχή; Θα κάνουμε και τεμενάδες στον κατακτητή; Όχι ποτέ. Ποτέ δεν θα υποχωρήσουμε. Είμαστε οι ντόπιοι και καλοδεχούμενοι και όλοι οι ξένοι, να τους φιλοξενήσουμε. Όχι όμως και να μας καβαλήσουν (συγνώμη ζητώ από τις κοπέλες, αλλά να ξέρετε όλοι πως αυτό έχει γίνει και μεταφορικά και κυριολεκτικά).
3. "Εθνική επανάσταση"; Είναι κακή; Μήπως στην περίπτωσή μας ξεχωρίζει το Κοινωνικό από το Εθνικό;
Η εικόνα είναι καθαρή και ξάστερη: Από τη μια ο καταπατητής που, μαζί με μερικούς ξεπουλημένους, εξυπηρετεί τον πάγιο στόχο περί πλήρους ελέγχου της περιοχής και από την άλλη ο Χιμαραίος που υπερασπίζεται το δικαίωμα να κατέχει τη γη του.
Ποτέ μα ποτέ δεν πρέπει να ανεχθούμε να γίνουμε εμείς οι ξένοι στην ίδια μας την πατρίδα. Τι άλλο είναι ένας λαός που αποξενώνεται από τη γη των προγόνων του. Τη γη για την οποία χύσαν ιδρωτα για να την καρπίσουν και αίμα για να την υπερασπιστούν, γενεές επί γενεών.
Κανένα διεθνές δίκαιο δεν αναγνωρίζει τα δίκαια του εποίκου και την εθνολογική αλλοίωση. Δεν τους ζητούμε να μας δώσουν τα Τίρανα. Επιθυμούμε να παραμείνουμε στα εδάφη μας και να τα ορίζουμε.
Αυτοί στα δικά τους και εμείς στα δικά μας. Μόνον τότε θα έχουμε ΕΙΡΗΝΗ και ουσιαστική ΦΙΛΙΑ.