Σπύρος Σακελάρης. Ο επονομαζόμενος « Καπετάνιος».

[Βουνίσιος]

Σπύρος Σακελάρης. Ο επονομαζόμενος « Καπετάνιος».

(Αναδημοσιεύση απο την εφημερίδα " Η Φωνή της Δίβρης"

Γιος του Νικόλα και της Φωτεινής, απόγονος του Καρανίκου και γένος Γκουβέλη, γεννηθείς στη Δίβρη της Βορείου Ηπείρου.
Ήταν τέσσερα αδέλφια, ο ίδιος, ο Κώστας, ο Αλέκος και η Γιαννούλα. Όλοι τους είχαν μεταναστεύσει στην Ελλάδα και Αίγυπτο, αλλά ο Σπύρος επέστρεψε πάλι στο χωριό.
Στον Αυτονομιακό Αγώνα του 1914 κατατάχτηκε εθελοντής όπου μαζί με άλλους διβριώτες σχημάτισαν το περίφημο τάγμα της Δίβρης, που ήταν ο φόβος και ο τρόμος των λιάπηδων.
Μαχόμενος για αυτονομία το 1914 επληγώθει στο Μοναστήρι της Τσέπως, αλλά δεν παράτησε τον αγώνα.
Στο Ζωγκικό καθεστώς υπηρέτησε στα χωριά της ελληνικής μειονότητας ως ελληνοδιδάσκαλος, όπου διέκοψε το 1927 με το πρώτο κλείσιμο των ελληνικών σχολείων. Το 1933 όπου έκλεισαν οριστικά και άνοιξαν αλβανικά σχολεία, στάθηκε μπροστάρης στην περιοχή μας για την επαναλειτουργία των ελληνικών σχολείων.
Δραστηριοποιήθηκε και μαζί με άλλους πατριώτες οργάνωσαν τη σχολική απεργία, εξουδετερώνοντας τη διδασκαλία της αλβανικής, συνάμα δε συγκέντρωσαν και τις απαιτούμενες υπογραφές για την καταγγελία της Κυβέρνησης του Ζώγκου στο Δικαστήριο της Χάγης, όπου καταδίκασε αυτήν την πράξη, αποφασίζοντας την επαναλειτουργία των ελληνικών σχολείων.
Για τη δράση αυτή, το καθεστώς του μονάρχη Βασιλέα, τον εξόρισε στο Ελμπασάν.
Μετά από ένα χρονικό διάστημα επέστρεψε στο χωριό, ξανά ως δάσκαλος ως το 1942, όπου έκλεισαν τα σχολεία λόγω των επαναστατικών κινήσεων.
Με τον ερχομό του ελληνικού στρατού το 1940, ήταν ο πρώτος που ύψωσε την γαλανόλευκη στο μπαλκόνι του, όταν οι Ιταλοί βρίσκονταν ακόμα στην Καμάρα σε απόσταση 100 μέτρα από το σπίτι του.
Μετά την οπισθοχώρηση του ελληνικού στρατού ο Σ. Σακελάρης ανέλαβε την οργάνωση της αυτοάμυνας στο χωριό μας, όπου και ηγούνταν. Οι κακοί λιάπηδες δεν μπόρεσαν να μπουν στο χωριό μας.
Στη συνθηκολόγηση της Ιταλίας, με παιδιά που υπηρέτησαν υπό τη διοίκησή του, πήγε στο στρατόπεδο των Ιταλών στη Γκιάστα και άρπαξαν όπλα, ένα πολυβόλο και πυρομαχικά. Έτσι το χωριό οπλίστηκε κανονικά. Κατά τα τέλη του 1943 άλλαξε η κατάσταση.
Η προδοτική προπαγάνδα των απεσταλμένων του ΚΚΕ, παγίδευσε πολλούς διανοούμενους και ρίχτηκαν σε συνεργασία με τους Ενβεροκομμουνιστές.
Διέλυσαν τις εθνικές δυνάμεις της αυτοάμυνας και παντού ξεσήκωσαν εθνικοαπελευθερωτικές επιτροπές. Έτσι ο λαός προσδόθηκε και υποτάχτηκε στη βαρβαρότητα των Ενβεροκομμουνιστών.
Τελευταία προσπάθεια των πατριωτικών δυνάμεων, έγινε το Μάρτιο του 1944, όπου γι’ αυτή την εξέγερση κατά των Ενβερικών δυνάμεων, ως καπετάνιος της αυτοάμυνας, έδωσε όλες του τις δυνάμεις, αλλά χάρη στην μη αριθμητική και οπλικά υπεροχή, κατεστάλη αυτή η πατριωτική εξέγερση σημειώνοντας το τέλος των προσπαθειών των πατριωτικών δυνάμεων και εγκαινιάζοντας μια άλλη εποχή, τρόμου, βασάνων, εξοριών, φυλακίσεων και εκτελέσεων, που χτύπησε και τον φλογερό πατριώτη Σπύρο Σακελάρη.
Στην περίοδο της μετεξέγερσης, ο Καπετάνιος Σακελάριος εκλήθη από το Μουσταφά Ματοχίτι να συνεργαστεί με τους Ενβερικούς. Ήθελαν με τον τρόπο αυτόν να επωφεληθούν το κύρος του για την αξιοποίηση των σκοτεινών τους σκοπών .Του υποσχέθηκαν αξιώματα. Στην άρνησή του για συνεργασία βάλθηκε στον μαύρο κατάλογο.
Στις εκλογές του Δεκεμβρίου 1945, από τους Διβριώτες, που ήταν στις δυνάμεις του Ζέρβα, είχαν διοχετεύσει προπαγανδιστικό υλικό για την καταψήφιση των αντιπροσώπων του ΚΚΑ και γενικά κατά του νεοϊδρυθέντος Ενβερικού καθεστώτος.
Αμέσως μετά τις εκλογές συλλήφθηκαν και κατηγορήθηκαν ως πράκτορες της Ελλάδος και οδηγήθηκαν στα κάτεργα. Μερικοί έμειναν ασύλληπτοι για να μην διακόπτονταν η αλυσίδα των συλλήψεων της τρομοκρατίας και για τον παραδειγματισμό των Ελλήνων Βορειοηπειρωτών.
Έτσι συλλήφθηκε και οδηγήθηκε στα κάτεργα και ο ¨¨Καπετάνιος¨¨. Ύστερα από πολλούς μήνες μεσαιωνικών βασανιστηρίων στις 13/12/1947 καταδικάσθει από στρατιωτικό δικαστήριο με έξι χρόνια κάθειρξη. Στο κατηγορητήριό του γράφουν:
« Με απόφαση 290 ημερ. 13/12/1947 του στρατιωτικού δικαστηρίου Αργυροκάστρου, ο Σπύρος Σακελάρης, ετών 61, γιος του Νικόλα και της Φωτεινής από τη Δίβρη, έγγαμος με δημοτική εκπαίδευση, κατηγορείται ότι ήταν πράκτορας του Ελληνικού Προξενείου από το 1925. Στην περίοδο του πολέμου έχει πάρει μέρος στις δυνάμεις του Ζέρβα. Μετά την απελευθέρωση έχει συνδεθεί με τον πράκτορα Τέλη Χαρμπάτση, έχουν συναντηθεί με λιποτάκτες, είναι συνδεδεμένος με το Σύλλογο και έχει πάρει οπλισμό και οδηγίες για δολιοφθορές σε κάθε κατεύθυνση. Ήταν συνδεδεμένος με το Σύλλογο και πολλές φορές έχει διανέμει το ταχυδρομείο και έχει αμειφθεί με χρήματα.
Βάσει του άρθρου 2 και 3 παράγραφος 12,2,7,8,10,14 του νόμου, ημερ. 12/12/1946 τιμωρείται από το άρθρο 4 του ανώτερου νόμου για τα ποινικά αδικήματα εναντίον του λαού και κράτους, τον καταδικάζει με 6 χρόνια κάθειρξη και καταναγκαστική εργασία. Ο χρόνος της καταδίκης αρχίζει από τις 29/9/1947»
Ο Καπετάνιος υπέστη αυτή την κατηγορία γιατί:
Δεν πρόδωσε, δεν έγινε υπηρέτης τους και διότι ήταν Έλληνας.