Κείμενα για τη Βόρειο Ήπειρο

[Never Surrender]

[Never Surrender]

ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΠΟΥ ΕΙΧΕ Η ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ

[northepirotian]

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ Κ. ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ
Η ουσία του Βορειοηπειρωτικού Ζητήματος

"O αγώνας για την ελευθερία είναι η ίδια η μοίρα και η φύση του ανθρώπου". Με αυτή τη φράση κλείνει το τελευταίο πόνημά του, με τον τίτλο: "Χιμάρα, Το Aπαρτο κάστρο της Βορείου Ηπείρου" (Εκδόσεις Διόρασις), ο άξιος μελετητής και συγγραφέας Κώστας Χατζηαντωνίου. Βαθύς γνώστης του ζητήματος, όχι μόνον της Χιμάρας αλλά του σύνολου βορειοηπειρωτικού, ο συγγραφέας κεντάει βελονιά-βελονιά τον καμβά έως ότου αναδυθεί ανάγλυφα μπροστά μας όλη η πορεία στο διάβα του χρόνου, τούτης της ακροτελεύτιας γωνιάς του Ελληνισμού. Έτσι, προκύπτει μπροστά μας, ένα βιβλίο πολλαπλής χρηστικής αξίας: ντοκουμέντο, κείμενο ιστορικό, πατριδογνωσία, με στοιχεία αριθμητικά και λογοτεχνικές αναφορές. Φόρος τιμής, ύμνος ελευθερίας για τους Χειμαριώτες και τη Χειμάρα.
Ας προσεγγίσουμε το θέμα, εντοπίζοντας ορισμένα βασικά σημεία:
Α) Η Ήπειρος ελληνική από αρχαιοτάτων χρόνων
Η Ήπειρος είναι ένας από τους αρχικούς πυρήνες -αν όχι ο αρχαιότερος- συγκρότησης του ελληνικού έθνους και χώρος εξόρμησης των Ελλήνων προς Νότον. Ο ηπειρωτικός πολιτισμός μετατοπίστηκε αργότερα στην υπόλοιπη Ελλάδα, οι δε Σελλοί ή Ελλοί έδωσαν στον ελληνικό γεωγραφικό χώρο το όνομα Ελλάς. Τούτο διακηρύσσει ο Σταγειρίτης φιλόσοφος Αριστοτέλης: "Αρχαία Ελλάς εστίν η περί την Δωδώνην και τον Αχελώον ώκουν γαρ οι Σελλοί ενταύθα και οι καλούμενοι τότε μεν Γραικοί, νυν δ' Έλληνες" (Αριστοτέλους, Μετεωρικά, 14). Για την ΄Ηπειρο έχουν γράψει πλείστοι όσοι. Αναφέρω επί τροχάδην: Όμηρος, Πίνδαρος, Προκόπιος, Κλαύδιος ο Πτολεμαίος, Στράβων, Ηρόδοτος, Θουκυδίδης, Θεόπομπος, Εκαταίος, Παυσανίας, Πλούταρχος, Στέφανος Βυζάντιος, Διονύσιος ο Περιηγητής, Πλίνιος, Πολύβιος. Πόσοι άλλοι δε, θα μιλήσουν γι' αυτήν στο διάβα των αιώνων. Κλείνω αυτήν την ενότητα μ' ένα απόσπασμα του Γάλλου ιστορικού, δημοσιογράφου και συγγραφέα Ρενέ Πυώ, ο οποίος επισκέφθηκε την περιοχή το 1913: "Το δικαίωμα της ένωσης της Χειμάρας με την Ελλάδα, τεκμηριώνουν οι παραδόσεις της, ο πατριωτισμός της, καθώς και η γεωγραφική και οικονομική της θέση. Είναι το τελευταίο επικόσμημα στο κοντάρι της γαλανόλευκης σημαίας σε αυτή τη μεριά της Ηπείρου και είναι τόσο καλά μπηγμένο που καμμιά θύελλα δεν θα μπορέσει να το αποσπάσει. Όλο το ύφασμα να σχιστεί, αυτό θα μείνει στη θέση του! Δεν καθόρισε λοιπόν η Ελλάδα τα όρια της ελληνικής Ηπείρου μέχρι την παραλία, βορείως της Χειμάρας, από κενοδοξία, για να διευρύνει τα σύνορά της. Είναι αδύνατο η Χειμάρα να μη γίνει ελληνική. Διότι είναι ήδη ελληνική...".
Β) Η δημιουργία του βορειοηπειρωτικού ζητήματος
"Η κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας προκαλεί, όπως είναι γνωστό, τη γένεση του περίφημου Ανατολικού Ζητήματος, το ζήτημα της διανομής δηλαδή των εδαφών της. Οι Έλληνες, οι νόμιμοι κληρονόμοι, έχουν ν' αντιπαλέψουν τόσο με του βαλκανικούς φυλετισμούς, αλλά κυρίως με τον επεκτατισμό και τα συμφέροντα της Δύσης. Ιδιαίτερα επιθετικές και με άμεσες βαλκανικές φιλοδοξίες, ειδικά για τα εδάφη των ανατολικών ακτών της Αδριατικής, εμφανίζονται από τα τέλη του 19ου αιώνα, Ιταλία και Αυστρία. Έχουν, λοιπόν, αυτές οι δύο χώρες άμεσο και κοινό συμφέρον, μαζί με την Τουρκία, να εμποδίσουν την ελληνική και σερβική παρουσία στον χώρο αυτόν και έτσι αναλαμβάνουν έναν "μαιευτικό" ρόλο για να γεννηθεί το περιώνυμο "αλβανικό" έθνος. Ιταλία και Αυστρία συνέκλιναν αρχικά, στην από κοινού ολόθυμη υποστήριξη της εθνικιστικής Λίγκας της Πρίζρενης. Τον Μάϊο του 1897, υπογράφτηκε αυστροϊταλική συνθήκη, που προέβλεπε να υποστηριχθεί η διατήρηση της οθωμανικής κυριαρχίας στην Ήπειρο και την Αλβανία και αν αυτό καθίστατο δυνατό, να υποστηριχθεί η αυτονομία της. Στις 29 Ιουλίου 1913, η Αλβανία αναγνωρίστηκε ανεξάρτητη, ουδέτερη και κληρονομική ηγεμονία, την οποία διεθνής Επιτροπή θα οργάνωνε διοικητικά, οικονομικά, στρατιωτικά και αστυνομικά. Το τελευταίο έργο ανέλαβαν Ολλανδοί αξιωματικοί, ενώ ηγεμόνας ορίστηκε ο Γερμανός συνταγματάρχης Γουλιέλμος Βηδ. Με το Πρωτόκολλο της Φλωρεντίας, τέλος, η τουρκαλβανική άρχουσα τάξη (τα συμφέροντα της οποίας εξυπηρετούσε το νεοσύστατο κράτος) πέτυχε να περιληφθεί στα όρια της Αλβανίας η Βόρειος Ήπειρος, όρος άγνωστος ως τότε, αφού υπάρχει μία ενιαία Ήπειρος με όρια από τον Αμβρακικό Κόλπο ως τον ποταμό Γενούσο, βόρεια του οποίου άρχιζε η Αλβανία. Καθ' όλον τον 20ο αιώνα, με τη σύμπραξη και ελληνορθόδοξων στοιχείων, αργά και μεθοδικά θα δημιουργείται το αλβανικό έθνος, με βάση πάντα την ιμπεριαλιστική επιθυμία της Δύσης ν' αποκόψει την Ελλάδα και τη Σερβία από την Αδριατική. Με τη διχοτόμηση της Ηπειρού, δημιουργήθηκε το βορειοηπειρωτικό ζήτημα, που ως τις μέρες μας παραμένει εκκρεμές (νομικά, ηθικά και διπλωματικά) διεθνές ζήτημα. Είναι καρπός της άρνησης ενός λαού αυτόχθονος, ιστορικού και αναμφισβήτητα ελληνικού, ν' αποδεχθεί τα τετελεσμένα του ιμπεριαλισμού. Ο αμοραλισμός της διεθνούς ισχύος και η αδυναμία του ελλαδικού κράτους απέκλεισαν τους Βόρειους Ηπειρώτες από το ύψιστο δημοκρατικό δικαιώμα της αυτοδιάθεσης και της συμμετοχής τους στον ενιαίο πολιτικό οργανισμό του ελληνικού έθνους. Η Βόρειος Ήπειρος, απελευθερωμένη τρεις φορές από τον ελληνικό στρατό (απελευθερωτικοί Βαλκανικοί Αγώνες 1912-13, Α΄ Παγκόσμιος 1915-18, Αλβανικό Έπος 1940-41) και μία φορά με τον Αυτονομιακό Αγώνα των ίδιων των Βορειοηπειρωτών το 1913-14, κατάφερε προς στιγμήν να κερδίσει κάποια προνόμια και μια περιορισμένη αυτονομία με την υπογραφή του Πρωτοκόλλου της Κέρκυρας το 1914, που κατοχύρωσε τα δικαιώματα τους στη γλώσσα, τη θρησκεία και τη διοίκηση, καθώς και ν' αποστείλει Βορειοηπειρώτες βουλευτές στην Ελληνική Βουλή του 1915-20. Στη συνέχεια, κατάφερε να επιβιώσει όπως-όπως, εντός της Αλβανίας, ως τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όπου και πάλι τα παιδιά της οδήγησαν τον ελληνικό στρατό ενάντια στους Ιταλούς φασίστες και τους Αλβανούς Μπαλλίστες. Και ενώ οι Σύμμαχοι δημοσίως δεσμεύθηκαν για την παραχώρηση της Βορείου Ηπείρου στην Ελλάδα μετά το τέλος του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου -όπως άλλωστε και για την Κύπρο και τα Δωδεκάνησα- το θέμα παρέμεινε εκκρεμές. Είναι το μοναδικό εκκρεμές ζήτημα ενώπιον των 4 νικητών υπουργών των Εξωτερικών ΗΠΑ, ΕΣΣΔ, Μεγάλης Βρεταννίας και Γαλλίας από το 1946. Μετά την ελληνική προσφυγή τοποθετήθηκε κατ' αρχήν για συζήτηση μετά το αυστριακό ζήτημα και στη συνέχεια μετά το γερμανικό, και έκτοτε εκκρεμεί: Το αυστριακό λύθηκε, το γερμανικό, επίσης, με την επανένωση των δύο Γερμανιών, το βορειοηπειρωτικό -θεωρητικά- παραμένει, αφού καμία ελληνική κυβέρνηση δεν φαίνεται διατεθειμένη να το θέσει. "Όταν στα μέσα του 1990, άρχισαν συνομιλίες μεταξύ του Συμβουλίου των 4 (νικητών του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου) και των εκπροσώπων των δύο Γερμανιών, η Ελλάδα έπρεπε αμέσως να προσφύγει σε αυτό. Δυστυχώς, η ευνοϊκή συγκυρία χάθηκε ανεπιστρεπτί και το ανοσιούργημα ολοκληρώθηκε, όπως αναφέρει ο πρέσβυς ε.τ. Α. Κοραντής, με την υπογραφή την 21η Μαρτίου 1996, του Συμφώνου φιλίας, συνεργασίας και καλής γειτονίας με το οποίο η Ελλάδα, μετά 82 χρόνια, αναγνώριζε την εδαφική ακεραιότητα της Αλβανίας1". Κλείνει έτσι, το ζήτημα της εδαφικής πτυχής που εκκρεμούσε από το 1912, με ισχυρά χαρτιά στα χέρια της ελληνικής πλευράς τη Συμφωνία της Κέρκυρας του 1914 και τη Συμφωνία (Πρωτόκολλο) της Καπεστίτσας του 1920.
Γ) Η ελληνική μειονότητα στην Αλβανία
Σύμφωνα με τα στοιχεία των ελληνικών προξενικών αρχών της Ν. Αλβανίας, πριν από τον πόλεμο, ανερχόταν σε 200.000 - 250.000 άτομα. Οι αλβανικές αρχές από την άλλη πλευρά, έχουν τελείως αντίθετη άποψη για το θέμα αυτό. Υποστηρίζουν ότι υπάρχει μόνο μια μικρή μειονότητα, της οποίας ο αριθμός κυμαίνεται μεταξύ 50.000 - 59.000 ατόμων... Αποτέλεσμα της πολιτικής εξαλβανισμού που υιοθετήθηκε στην Αλβανία σε όλη την 45ετία του σταλινικού καθεστώτος, ήταν:
1) Ο περιορισμός της εθνικής ελληνικής μειονότητας.
2) Η αναγνώριση σαν περιοχών "μειονοτικών" μόνο των περιοχών Βούρκου επαρχίας Αγίων Σαράντα και Δρόπολης - Αργυροκάστρου -όχι όμως και οι πόλεις Αργυρόκαστρο και αγιοι Σαράντα- των επαρχιών αυτών που είναι σχεδόν αποκλειστικά ελληνικές.
3) Η αναφορά στους Έλληνες της Βορείου Ηπείρου ως μειονοτικούς, "χωρίς εθνικό χαρακτηρισμό".
4) Ο εξαλβανισμός επωνύμων και τοπωνυμίων μετά το 1967.
5) Η μη αναγνώριση, κανενός δικαιώματος στις περιοχές με συντριπτική υπεροχή του ελληνικού στοιχείου ή περιοχές με μεικτούς πληθυσμούς όπως η Χειμάρα, Πρεμετή, Κορυτσά, Λεσκοβίκι, χωριά Αυλώνας κ.ά. Οπωσδήποτε η αδυναμία ελέγχου των αλβανικών στατιστικών, καθώς και η συνεχής προσπάθεια εξαλβανισμού δεν παρέχει τη δυνατότητα ακριβούς υπολογισμού2". ’λλωστε, η οργάνωση ΟΜΟΝΟΙΑ της ελληνικής μειονότητας από την αρχή της δράσης της, ανέφερε ότι η ελληνική μειονότητα υπερέβαινε κατά πολύ τις 200.000 και πλησίαζε τις 300.000, ενώ στην επίσημη αλβανική στατιστική του 1988, καταγράφονταν μόνο 58.000 μέλη, στοιχεία τα οποία αμφισβητούσε έντονα η οργάνωση ΟΜΟΝΟΙΑ. Έντονη είναι και η αμφισβήτηση του χώρου που κατοικείται από την ελληνική μειονότητα, αφού οι Αλβανοί αναγνωρίζουν ως "μειονοτικές" μόνο τις περιοχές του Βούρκου Αγίων Σαράντα και Δρόπολης Αργυροκάστρου (δηλαδή τα 99 ή 101 χωριά), ενώ ο χώρος της γεωγραφικής διασποράς των Ελλήνων της Αλβανίας είναι σήμερα όλη η Αλβανία και ο μητρικός χώρος τους (ο χώρος προέλευσής τους) είναι ολόκληρος η Βόρειος Ήπειρος. Για αυτήν την υπαρκτή εθνική ελληνική μειονότητα απαιτούμε όλα τα δικαιώματα που ισχύουν για όλες τις αντίστοιχες μειονότητες όπου γης, όπως αυτά απορρέουν μέσα από τις διακηρύξεις του Ο.Η.Ε., της ΔΑΣΕ, των Οργανώσεων για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα. Δ) Το δικαίωμα των Βορειοηπειρωτών στην αυτοδιάθεση - ύπαρξη
Με βάση τόσο το Διεθνές Δίκαιο όσο και το Δίκαιο των Λαών, καθοριστικό δικαίωμα ύπαρξης ενός λαού ή μιας εθνότητας είναι το δικαίωμά του στην αυτοδιάθεση. Και είναι απορίας άξιον που παραγνωρίζεται αυτό το στοιχειώδες δικαίωμα για αυτοδιάθεση - ύπαρξη του βορειοηπειρωτικού λαού, αναπόσπαστου τμήματος του Ελληνισμού, από τους ίδιους που ζητούν αυτοδιάθεση για άλλους λαούς ή εθνότητες. Ιδιαίτερα η Αλβανία που επίσημα ή ανεπίσημα με κάθε τρόπο προωθεί την αυτοδιάθεση - ένωση με το Κοσσυφοπέδιο (Κόσοβο), που κατοικείται κατά πλειοψηφία από Αλβανούς, οφείλει να σεβαστεί τους Βορειοηπειρώτες και τον χώρο στον οποίο κατοικούν από αρχαιοτάτων χρόνων, στη Β. Ήπειρο. Γιατί μη λησμονούμε ότι:
- Κάθε λαός έχει δικαίωμα ύπαρξης.
- Κάθε λαός έχει δικαίωμα σεβασμού της εθνικής και πολιτιστικής του ταυτότητας.
- Κάθε λαός έχει το δικαίωμα να κατέχει ειρηνικά το έδαφός του και να επιστρέφει σε αυτό, εάν διωχθεί.
- Κανείς δεν μπορεί εξαιτίας της εθνικής ή πολιτιστικής του ταυτότητας να γίνει αντικείμενο σφαγής, βασανιστηρίων, καταδίωξης, εκτόπισης, απέλασης ή να υποβληθεί σε συνθήκες διαβίωσης τέτοιες που να θέτουν σε κίνδυνο την ταυτότητα ή την ενότητα του λαού στον οποίο ανήκει (Από την Παγκόσμια Διακήρυξη των Δικαιωμάτων των Λαών, Αλγέρι 1976). Έτσι δεν είναι καθόλου άκαιρη η απαίτησή μας για αυτοδιάθεση των Βορειοηπειρωτών και αυτονομία στη Βόρεια Ήπειρο, με υποστήριξη από την Ελλάδα. Τα ίδια δικαιώματα ισχύουν και για τους Κοσοβάρους και τους Βορειοηπειρώτες. Μόνο πάνω σε αυτή τη βάση μπορεί ν' αναπτυχθεί μια οποιαδήποτε ελληνοαλβανική φιλία. Στη βάση της ισοτιμίας, της καλής γειτονίας, των κοινών πολιτιστικών σχέσεων και εκφράσεων, αφού διευκρινισθεί ότι προϋπόθεση είναι το δικαίωμα των Βορειοηπειρωτών στην αυτοδιάθεση - ύπαρξη3". Και ως μονόδρομος, προκειμένου να φτάσουμε σε αυτό το επίπεδο, αναδεικνύεται ένας: αυτός της οικονομικής ανάπτυξης της περιοχής και της άμεσης σχέσης με την Ελλάδα. Επιβάλλεται η παραμονή του ντόπιου πληθυσμού στις εστίες του. Το ελληνικό κράτος και η ελληνική ιδιωτική πρωτοβουλία, όπως και οι εθνικοτοπικοί Σύλλογοι, καλούνται άμεσα σ' έργο εθνικό.
ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ
(1) Κώστας Χατζηαντωνίου, όπ.π.
(2) Γιώργος Παπαγιαννόπουλος: "Βορειοηπειρωτικό ζήτημα και Ελληνοαλβανικές σχέσεις", στο συλλογικό έργο "Η Ελληνική Ουτοπία" "Εναλλακτικές εκδόσεις Αιγαίον", Αθήνα 1993.
(3) Βαγγέλης Νάτσιος - Γιώργος Παπαγιαννόπουλος, Εισήγηση εκ μέρους της Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα και την Αυτοδιάθεση των Λαών, όπ.π.


Γιώργος Παπαγιαννόπουλος, εφημερίδα "Χριστιανική",16-5-02

[northepirotian]

Η λέξη Ήπειρος προέρχεται από τη δωρική λέξη άπειρος και την αιολική άπειρον, δηλαδή, περιοχή χωρίς πέρας (είτε ξηρά).

Πρώτο πολιτιστικό κέντρο της Ηπείρου από τα προϊστορικά χρόνια ήταν το μαντείο της Δωδώνης. Το αρχαιότερο και σεβασμιότερο των ελληνικών μαντείων, ήταν δε αφιερωμένο σ τον Δία τον Δωδωναίο. Στη Β. Ήπειρο λατρεύονταν από τους αρχαιότατους χρόνους οι θεοί του Ολύμπου: ο Ζευς, η Αθηνά, η Αφροδίτη, ο Ποσειδώνας κ.λπ. Στη Β. Ήπειρο, όπως είναι γνωστό άλλωστε, διαδραματίζονται πολλές από τις σκηνές της Ιλιάδας, της Οδύσσειας και της Αινειάδας. Ακόμη και μύθοι της Ελληνικής μυθολογίας εκτυλίσσονται στη Β. Ήπειρο, που θεωρείται κατά τους αρχαίους συγγραφείς: «Η αρχή της Ελλάδος» (Διονύσιος), «Αρχέγονος Ελλάς Ήπειρος» (Πτολεμαίος Κλαύδιος), «Αρχαία Ελλάς εστίν η περί την Δωδώνην και Αχελώον ώκουν γαρ αι Σελλάι ενταύθα και οι καλούμενοι τότε μεν Γραικοί, νυν δ' Έλληνες» (Φιλόσοφος Αριστοτέλης) Ιδιαίτερη ακμή γνώρισε η Ήπειρος κατά τη βασιλεία του Πυρρού ο οποίος οχύρωσε την άμυνα της Ηπείρου, κατασκεύασε δρόμους, γέφυρες, έκτισε θέατρα και ναούς, ανέγειρε μνημεία τέχνης και έκοψε νομίσματα. Αργότερα με το όνειρο της Εθνικής Ένωσης και για μια μεγάλη ελληνική κοσμοκρατορία θα εκστρατεύσει στην Νότιο Ιταλία απελευθερώνοντας τις εκεί ελληνικές πόλεις και θα φθάσει λίγα μίλια έξω από τα τείχη της Ρώμης.



Με τον ακαριαίο θάνατο του θα αναδιπλωθούν και τα φτερά της Ηπείρου. Αργότερα οι Ρωμαίοι κατέλαβαν την Ήπειρο, το 120 π.Χ. κατέστρεψαν τα πάντα, ακόμα και το μνημείο της Δωδώνης. Από τα πρώτα χρόνια μετά Χρίστου παρά πολλοί κληρικοί αγωνίστηκαν για να διατηρηθεί ο ελληνισμός και η ορθοδοξία όπως: Ο Αγ. Άσπειος, Επίσκοπος Δυρραχίου το 90 μ.Χ., ο Αγ. Ελευθέριος, Επίσκοπος Αυλώνας το 120 μ.Χ. κ.ά. Στα χρόνια της σκλαβιάς του Ελληνισμού από τους Οθωμανούς, ο Ελληνισμός της Β. Ηπείρου ανθίσταται στους βίαιους εξισλαμισμούς και στηρίζεται στην πίστη του. Παρά την τουρκική καταπίεση, τη βαριά φορολογία και τη συνεχή αιμορραγία του παιδομαζώματος, η ημιαυτονομία μερικών περιοχών επέτρεψε την οικοδομική, οικονομική και πολιτισμική ανάπτυξη της περιοχής. Στη Μοσχόπολη, στην Κορυτσά υπήρχαν περίφημα εκπαιδευτήρια, βιβλιοθήκες, τυπογραφεία και Ακαδημίες. Στο Αργυρόκαστρο, το Δέλβινο, στο Κεστοράτι, στη Δρόβιανι και στη Χείμαρρα λειτουργούσαν, επίσης, παρόμοια εκπαιδευτήρια και ιδρύματα με διαβαλκανική ακτινοβολία. Αργότερα στο νεοσύστατο ελληνικό κράτος οι Β. Ηπειρώτες προσφέρουν γενναίες δωρεές όπως: την ίδρυση Εθνικής Τράπεζας από το Γ. Σταύρου, την ίδρυση του Πολυτεχνείου, την Ακαδημία Αθηνών από το Γ. Σίνα, το Αστεροσκοπείο, το Καλιμάρμαρο Στάδιο, το Ζάππειο Μέγαρο. Οργάνωσαν και χρηματοδότησαν τους πρώτους Ολυμπιακούς Αγώνες και άλλα πολλά.

Από το 1912 που οι Μ. Δυνάμεις ίδρυσαν το Αλβανικό κράτος κάθε κυβέρνηση που έχει πάρει την εξουσία, προσπαθεί να δείξει τον ανθελληνισμό της. «Έτσι αν υπήρχε ένα πρωτάθλημα ανθελληνισμού, κάθε κυβέρνηση έχει κάτι να διεκδικήσει από αυτό.» (Γεώργιος Λαμποβιτιάδης, Πρόεδρος της Ομόνοιας)



Σήμερα μετά από 85 χρόνια συστηματικού αφελληνισμού και παρά τις αρχές του Ο.Η.Ε. και της Δ.Α.Σ.Ε. (Ο.Α.Σ.Ε.) η κατάσταση στη Β. Ήπειρο είναι ανεξέλεγκτη. Ληστρικές ομάδες περνούν κάθε μέρα τα όρια της αγριότητας. Μαζί με αυτούς και οι εξοντωτικές ομάδες, πιστοί του γνωστού σχεδίου εξόντωσης και εκτοπισμού των Βορειοηπειρωτών.

Καλούμε όλους τους Έλληνες, τον απανταχού Ελληνισμό, να ανοίξουν τα μάτια και να υψώσουν το κεφάλι για να γυρίσουν το ρολόι της εθνικής μας πορείας. Ας αφυπνιστούμε τώρα προτού να είναι αργά. Προτού οι σκλάβες πατρίδες να γίνουν χαμένες πατρίδες. Ας αναλογιστεί ο καθένας από μας το χρέος του απέναντι στον Ελληνισμό και την Ιστορία μας.