Οι Simpsons έρχονται στη μεγάλη οθόνη χειρότεροι από ποτέ

[xylino spathi]

Οι Simpsons έρχονται στη μεγάλη οθόνη χειρότεροι από ποτέ


Τρέμετε, Εκκλησία και οικολόγοι


Πώς και πώς περιμέναμε να δούμε και στο σινεμά το τσούρμο της διάσημης καρτούν οικογένειας των Σίμσονς. Η ταινία μαγειρευόταν εδώ και καιρό, αλλά με πλήρη μυστικότητα. Η ειδική νυχτερινή προβολή ενός δεκάλεπτου αποσπάσματος, που έγινε στο Λονδίνο, λίγες μέρες πριν από την πρεμιέρα της -στις 27 Ιουλίου- έσπασε το επτασφράγιστο μυστικό γύρω από την υπόθεση.



Σύσσωμη η διάσημη οικογένεια καρτούν Σίμσονς με το δημιουργό τους Ματ Γκρένινγκ και τον παραγωγό της ταινίας «The Simpsons Movie», Αλ Τζιν
Την Εκκλησία και τους οικολόγους «βάζει στο μάτι» η ταινία «The Simpsons Movie». Οι πρώτες εικόνες της άρχισαν ήδη να κάνουν τον γύρο του κόσμου. Ο σκανταλιάρης πιτσιρικάς Μπαρτ διασχίζει το Σπρίνγκφιλντ με το σκέιτμπορντ ολόγυμνος, η ευφυής ακτιβίστρια Λίζα αρχίζει να φλερτάρει, η οικογένεια πηγαίνει αργοπορημένη στην εκκλησία την ώρα που ο βαρύς και ανέμελος Ομηρος μουρμουρίζει, ενώ το ροκ συγκρότημα «Green Day» γιουχάρεται σε συναυλία όταν εκφράζει ανησυχίες για το περιβάλλον.

«Το σκεπτικό της ταινίας είναι να συμπεριλάβουμε όλα όσα δεν μπορούμε να δείξουμε στην τηλεόραση», είπε σε συνέντευξη του ο δημιουργός της Ματ Γκρένινγκ. «Στην Αμερική υπάρχει πάντα κάποιος πρόθυμος να προσποιηθεί ότι έχει θιχτεί από οτιδήποτε. Ετσι, λοιπόν, προκαλούμε τους ανθρώπους, και αυτό είναι μέρος της γοητείας. Η ταινία είναι για να διασκεδάσει το κοινό, αλλά και για να ενοχληθεί ένα μέρος του».

Και η τηλεοπτική εκπομπή, άλλωστε, από το 1987 που πρωτοεμφανίστηκε, διακωμωδούσε με ευφυές χιούμορ την αμερικανική κουλτούρα, την κοινωνία αλλά και την ίδια την τηλεόραση. Από τότε οι κριτικοί μιλούσαν για μία, κατά βάθος, πολιτική σειρά κινουμένων σχεδίων, αριστερής κατεύθυνσης. Οι απόψεις ότι οι πολιτικοί είναι διεφθαρμένοι, οι κληρικοί αδιαφορούν για το αν ο κόσμος πάει στην εκκλησία και η αστυνομία είναι ανίκανη ήταν παρούσες συνεχώς. Επίσης, το ότι ο Ομηρος δούλευε σε ένα εργοστάσιο παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας έδινε την ευκαιρία στον Γκρένινγκ να σχολιάζει συχνά την καταστροφή του περιβάλλοντος. Ενώ με τις σκηνές που εκτυλίσσονταν στο σχολείο του Μπαρτ και της Λίζας έκανε κριτική στο εκπαιδευτικό σύστημα.

Οσοι, πάντως, περιμένουν υψηλές ψηφιακές επεξεργασίες και επιστράτευση των σύγχρονων τεχνολογικών μέσων, θα απογοητευτούν. «Μην περιμένετε να δείτε εκαντοντάδες πιγκουίνους να χορεύουν τέλεια συγχρονισμένοι», προΐδέασε ο Γκρένινγκ, αναφερόμενος φυσικά στο «Happy Feet». «Η ταινία είναι ένας φόρος τιμής στην τέχνη του σκίτσου στο χέρι, η οποία εξαφανίζεται». Εγινε όχι με κομπιούτερ αλλά «με τον παραδοσιακό, ατζαμίδικο τρόπο, του "σβήσ' το αν δεν το κάνεις σωστά"». Γι' αυτό και ο δημιουργός της την χαρακτηρίζει «ατελή».

Στο μεταξύ έχει ξεκινήσει μια τεράστια διαφημιστική καμπάνια. Εντεκα καταστήματα της αμερικάνικης αλυσίδας «7-eleven» έχουν μετατραπεί στο σουπερμάρκετ «Kwik Ε Mart» απ' όπου ψωνίζει η οικογένεια Σίμσον. Εκεί μπορεί να βρει κανείς αγαπημένες λιχουδιές και αναψυκτικά του Μπαρτ και της Λίζας. Οι παραγωγοί περιμένουν ότι η βιομηχανία των γκάτζετ θα αυξήσει τον τζίρο της ταινίας και το αντίστροφο.

Η ιδέα να γίνει η αγαπημένη σειρά ταινία υπήρχε ήδη από το 1992. Τώρα που συμπληρώθηκαν 400 επεισόδια, ήταν η κατάλληλη στιγμή. Οταν ο Γκρένινγκ έλεγε, «έχασα τόσες ώρες ως παιδί μπροστά στην τηλεόραση που, αν δεν έκανα ένα τηλεοπτικό σόου, όλες αυτές οι ώρες θα πήγαιναν χαμένες», μάλλον δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι κάποτε θα έμενε στην ιστορία ως δημιουργός της μακροβιότερης αμερικανικής σειράς κινουμένων σχεδίων.



ΧΡΥΣΟΥΛΑ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ

[xylino spathi]

Καρτούν κατά Τουρκίας


Αν και καρτούν, δεν διστάζουν να εκφέρουν άποψη επί παντός επιστητού. Ο λόγος για τους Σίμπσονς («The Simpsons»), τη μακροβιότερη τηλεοπτική σειρά κινουμένων σχεδίων, ο βασικός χαρακτήρας της οποίας αποφάσισε να «πάρει θέση» ακόμα και για το Κυπριακό!

Ο Χόμερ (Ομηρος, δηλαδή) είναι μια «καλτ» φιγούρα με ιδιότυπο χιούμορ. Στο τελευταίο επεισόδιο του φετινού κύκλου -προβλήθηκε στις ΗΠΑ από το κανάλι Fox στις 20 Μαρτίου- τα βάζει με μια ομάδα Τούρκων, οι οποίοι απήγαγαν τα δύο παιδιά του. Ο Χόμερ εξοργίζεται και τους αποκαλεί «Cyprus-splitting jerks», κάτι σαν «άθλιοι, που διχοτομήσατε την Κύπρο»! Τα σχόλια σε βάρος των Τούρκων συνεχίζονται και από τη γυναίκα του, τη Μαρτζ: «Και η Κωνσταντινούπολη τώρα λέγεται Ιστανμπούλ»!

Το σκωπτικό ύφος είναι σύνηθες για τους Σίμπσονς, οι οποίοι σατιρίζουν συχνά προσωπικότητες του πολιτικού και κοινωνικού κόσμου. Τα «βέλη» τους έχουν δεχτεί καλλιτέχνες, επιστήμονες, ακόμα και ο Μπιλ Κλίντον και ο Βρετανός πρωθυπουργός Τόνι Μπλερ.


Κατ.Α.



ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 21/04/2005

[xylino spathi]

Οικογενειακή υπόθεση


Της ΔΕΣΠΟΙΝΑΣ ΑΝΤΥΠΑ (despina@enet.gr)



Στη Βρετανία η υστερία που προκάλεσε η προβολή μερικών λεπτών της ταινίας των Σίμπσονς, λίγο καιρό πριν από την επίσημη παρουσίασή της, ήταν λες και επανασυνδέθηκαν οι Μπιτλς. Οι εγκυρότερες και σοβαρότερες εφημερίδες της σε εκτενή άρθρα τους, αφού έπλεκαν το εγκώμιο της σειράς, παρουσίαζαν το δημιουργό της σαν τον πιο γνήσιο κληρονόμο του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη και του Καντ. Στην Ελλάδα, οι αναλογίες περιορίζονται στην ομοιότητα του ονόματος του επικού ποιητή με αυτό του πρωταγωνιστή. Τον Ομηρο.

Δεκαοκτώ χρόνια και 400 επεισόδια από την πρώτη φορά που η οικογένεια των Σίμπσονς έκανε την εμφάνισή της στην αμερικανική τηλεόραση, η ταινία, που καλύφθηκε από πλήρη μυστικότητα για το περιεχόμενο και το τέλος της -μυστικότητα που ξεπερνούσε ακόμα και το τελευταίο βιβλίο του Χάρι Πότερ- δημιούργησε τεράστιες προσδοκίες και έθρεψε αμέτρητα σενάρια. Οι περισσότεροι τη λάτρεψαν, δεν ήταν όμως λίγοι και όσοι απογοητεύτηκαν. Με ρεκόρ εισιτηρίων, 71,9 εκατ. δολάρια το πρώτο Σαββατοκύριακο διανομής της, έρχεται την ερχόμενη Πέμπτη και στην Ελλάδα.

Χρειάζονται αρκετές δόσεις αυτοκριτικής και χιούμορ για να μπορεί κανείς να γελάει με την εικόνα του κακού εαυτού του. Ομως η Αμερική το κατάφερε. Αν και όχι από την αρχή. Η τυπική, μικροαστική, σε μεγάλο βαθμό δυσλειτουργική οικογένεια των Σίμπσονς, ήταν γροθιά στο συντηρητισμό της αμερικανικής κοινωνίας που έβλεπε τον εαυτό της να παρωδείται στις ελαφρώς γκροτέτσκες μορφές του τεμπέλη εξυπνάκια πατέρα Ομήρου, της νοικοκυράς συζύγου του Μαρτζ και των τριών παιδιών τους, Μπαρτ, Λίζα και Μάγκι. Ο επαναστατικός χαρακτήρας του Μπαρτ συχνά δεν τιμωρούνταν για τη συμπεριφορά του, γεγονός που οδήγησε πολλούς γονείς να κριτικάρουν τη σειρά ως κακό παράδειγμα για τα παιδιά τους.

Ακόμα και ο τότε αμερικανός πρόεδρος Τζορτζ Μπους είχε δηλώσει: «Θα δυναμώσουμε την αμερικανική οικογένεια για να την κάνουμε περισσότερο σαν τους Γουόλτονς (σημ.: «Το μικρό σπίτι στο λιβάδι») και λιγότερο σαν τους Σίμπσονς». Πολλά δημόσια σχολεία απαγόρευσαν τα προϊόντα της σειράς καθώς και μπλουζάκια με μότο των ηρώων της.

Η σειρά με τη μεγαλύτερη διάρκεια στην αμερικανή τηλεόραση ανακηρύχτηκε το 1999 από το περιοδικό «Τάιμ» ως η καλύτερη του 20ού αιώνα. Εχει κερδίσει 23 ΕΜΜΥ, αποτέλεσε πηγή έμπνευσης ειδικών εκδόσεων παιχνιδιών, όπως το Σκραμπλ και η Μονόπολι, και κρατάει ένα από τα μεγαλύτερα ρεκόρ διάσημων καλεσμένων: Από τον Πολ ΜακΚάρτνεϊ και τον Λάρι Κινγκ ώς τη Λιζ Τέιλορ και τον Στίβεν Χόκινγκ. Αποτέλεσε το πρώτο ανιμέιτεντ πρόγραμμα σε ώρες μεγάλης τηλεθέασης από την εποχή των «Φλίντστόουνς» τη δεκαετία του 1960 και έχει μεταφραστεί σε δεκάδες γλώσσες με τεράστια επιτυχία. Ακόμα και στις αραβικές χώρες, όπου όμως οι αλλαγές που επέβαλε ο ισλαμικός νόμος (π.χ. ο Ομηρος πίνει σόδα αντί μπίρα και τρώει κεμπάπ αντί χοτ ντογκ), απογοήτευσε τους φαν της σειράς. Οι ίδιοι φαν που βάλθηκαν να βρουν, λαμβάνοντας υπόψη τους τα χαρακτηριστικά της πόλης και τα στοιχεία των γύρω περιοχών, ποια είναι η φανταστική πόλη Σπρίνγκφιλντ όπου διαδραματίζεται η σειρά. Και κατέληξαν ότι πρόκειται για το Πόρτλαντ του Ορεγκον, το μέρος όπου μεγάλωσε και ο ίδιος ο δημιουργός της, Ματ Γκρένινγκ, ο οποίος έδωσε στους Σίμπσονς τα ονόματα της ίδιας του της οικογένειας, αλλάζοντας απλώς το δικό του σε Μπαρτ.

Ανατρεπτικοί, απρόσμενοι και απολαυστικοί, οι Σίμπσονς καταφέρνουν ακόμα και να σχολιάσουν θέματα ταμπού για την αμερικανική κοινωνία, όπως είναι, για παράδειγμα, η θρησκεία. Χωρίς να προπαγανδίζουν την αθεΐα, κατακεραυνώνουν το υπερφίαλο κάθε οργανωμένης μορφής θρησκείας. Είναι χαρακτηριστικό το επεισόδιο όπου ο Ομηρος αποφασίζει να σταματήσει να πηγαίνει στην εκκλησία και να ακολουθήσει το Θεό με το δικό του τρόπο: Βλέποντας τηλεόραση, σαλιαρίζοντας και χορεύοντας φορώντας μόνο τα εσώρουχά του. Κατά τη διάρκεια του επεισοδίου δικαιολογεί τον εαυτό του με τα ακόλουθα επιχειρήματα: «Δεν νομίζετε ότι ο Μεγαλοδύναμος έχει σοβαρότερα πράγμα να κάνει από το να ανησυχεί πού περνάει μία ώρα της εβδομάδας ο καθένας μας;». Ή «Και αν έχουμε διαλέξει λάθος θρησκεία; Κάθε εβδομάδα απλώς θα εκνευρίζουμε το Θεό όλο και περισσότερο...»




7 - 26/08/2007