Οι 10 καλύτερες δεξιές (!) ταινίες του 2007

[priest 2]

Οι 10 καλύτερες δεξιές ταινίες του 2007
του Γιώργου Πισσαλίδη

Όποιος διαβάσει τον τίτλο αυτού του άρθρου θα αναρωτηθεί: «Υπάρχει Δεξιός Κινηματογράφος; Και σε τι συνίσταται;». Η απάντηση θα δοθεί αν καθορίσουμε πρώτα ποιες είναι οι αξίες της Δεξιάς.

Καταρχήν, πρέπει να πούμε ότι η Δεξιά καλύπτει ένα τεράστιο φάσμα, από την φιλελεύθερη στην αντικαπιταλιστική Δεξιά, και από την Χριστιανική στην νιτσεϊκή Δεξιά. Όμως σύμφωνα με τον Χρίστο Γούδη, ο βασικός κώδικας αξιών της Δεξιάς είναι αυτές του ατόμου, διαμορφωμένες μέσα στο πλαίσιο των αξιών του έθνους-κράτους, όπως καθορίσθηκε από την Γαλλική Επανάσταση. Με άλλα λόγια δεξιές αξίες είναι η Ελευθερία και το προσωπικό όραμα του ατόμου, οριοθετημένα όμως πάντα από τις αιώνιες αξίες του Έθνους, της Φυλής, της Οικογένειας, της Πίστης, και της Παράδοσης. Έτσι ώστε να μην ξεπέφτει σε ατομοκρατία, στην ασυδοσία του άκρατου καπιταλισμού και τον κοσμοπολιτισμό, που στηρίζει την πολυπολιτισμική κοινωνία. Η Δεξιά άποψη περί ζωής διέπεται από ηρωικά ιδεώδη και μια ηθική στάση ζωής, που συμπεριλαμβάνει την απονομή δικαιοσύνης και την επιβολή του Νόμου. Όχι όμως και την αυτοδικία. Τέλος η Δεξιά κριτικάρει τόσο τον κομμουνισμό, όσο και την ηθική και κοινωνική παρακμή της φιλελεύθερης κοινωνίας.

Όλες οι παραπάνω αξίες καθρεπτιζόταν στις καλύτερες ταινίες του διεθνούς κινηματογράφου. Από το λαϊκό σινεμά του Φορντ, του Κάπρα, του Χίτσκοκ και του Ντίσνεϋ στο «σινεμά του δημιουργού» του Φελλίνι, του Κουροσάβα, του Ταρκόφσκι και του Κισλόφσκι. Ενώ την τελευταία δεκαετία δεξιές ταινίες μπορούν να χαρακτηριστούν ο «Άρχοντας των Δακτυλιδιών», «Ο Άνθρωπος που Έγινε Θρύλος», οι «Απίθανοι», αλλά και το «Άνοιξη, Καλοκαίρι, Φθινόπωρο, Χειμώνας ... και Άνοιξη» του Κιμ Κι Ντουκ. Έτσι ο δεξιός κινηματογράφος διασκεδάζει, διδάσκει, προβληματίζει και εμπνέει.

Ορίστε όμως και οι 10 καλύτερες δεξιές ταινίες που παίχθηκαν στην Ελλάδα μέσα στο 2007.

1) Οι Ζωές των Άλλων (Das Leben der Anderen) του Φλόριαν Χένκελ φον Ντόνερσμαρκ. Μια από τις καλύτερες καταγραφές του κομμουνιστικού ολοκληρωτισμού στην ιστορία του κινηματογράφου. Από την άλλη, η ηθική επανάσταση του καλύτερου πράκτορα της Στάζι δείχνει την δύναμη της συνείδησης του ατόμου απέναντι στον κάθε καταπιεστικό μηχανισμό. Ένας ήρωας-πρότυπο στα βήματα του ρόλου του Μάρλον Μπράντο στο «Λιμάνι της Αγωνίας».

2) Γράμματα από την Ίβο Τζίμα (Letters From Iwo Jima) του Κλιντ Ήστγουντ. Μετά τις «Σημαίες των Προγόνων», όπου εξύμνησε τους Αμερικανούς στρατιώτες που πολέμησαν στην Ίβο Τζίμα, ο Ήστγουντ αποφασίζει να πει την ιαπωνική πλευρά του πολέμου στον Ειρηνικό, τον τελευταίο που άξιζε κανείς να πολεμήσει. Μια κλειστοφοβική ταινία που φέρνει στον νου την «Πτώση» και τον «Τελευταίο Σαμουράι» και που τιμά τον γενναίο και ωραίο στα αισθήματα αντίπαλο.

3) Ζωή σαν Τριαντάφυλλο (La Mοme / La Vie en Rose) του Ολιβιέ Ντάχαν. Περισσότερο από μια εκπληκτική βιογραφία της μεγάλης Εντίθ Πιάφ, η «Ζωή σαν τριανατάφυλλο» είναι το πορτραίτο της ως πιστής Καθολικής, που σε κάθε δύσκολη στιγμή της ζωής της επικαλείτο την Άγια Τερέζα και τον μικρό Ιησού. Και ένα θαύμα που την σώζει από τον βούρκο της ζωής. Μια από τις καλύτερες απεικονίσεις της Χριστιανικής Πίστης στον σύγχρονο κινηματογράφο, με την Μάριον Κοτιγιάρ σε ρεσιτάλ ερμηνείας που δίκαια προτάθηκε για Χρυσή Σφαίρα.

4) 300 του Ζακ Σνάιντερ. Η ταινία που εξύμνησε την ιδέα της Ελευθερίας του ατόμου, τον πατριωτισμό, την εθνική και την κοινωνική αγωγή των νέων και την πραγματική φύση της γυναίκας ως συζύγου και μητέρας πολεμιστών, κάτι που έχει ξεχαστεί στην ωφελιμιστική κοινωνία που ζούμε.

5) El Greco του Γιάννη Σμαραγδή. Μια εξύμνηση της πάλης του ατόμου απέναντι σε ένα καταπιεστικό μηχανισμό βαρβαρότητας και φανατισμού (της Ιεράς Εξέτασης). Ένας ύμνος στην αγέρωχη Κρητική Ψυχή, όπου ο Σμαραγδής συνδέει το αντάρτικο της εποχής με τα Ριζίτικα του Ψαραντώνη. Τέλος, μια ταινία για τον καλλιτέχνη που είναι δεμένος με τις εθνικές του ρίζες και την σημασία της συγχώρεσης και της διαπράξεως του Καλού.

6) Ρατατούης (Ratatouille) του Μπραντ Μπερντ. Ο Ρέμυ είναι ένας ποντικός με μύτη που ξεχωρίζει το εξαιρετικό φαγητό και μεγάλο ταλέντο στην μαγειρική. Η μοίρα θα τον φέρει στον υπόνομο του «ρεστωράν» του μεγάλου του ειδώλου, του Αυγούστου Γκουστώ. Μόνο που αυτός έχει πεθάνει, ενώ το όνομα του χρησιμοποιείται από τους κληρονόμους του σε μετριότατα βιομηχανοποιημένα προϊόντα. Τότε ο Ρέμυ θα συνεργασθεί με τον άσχετο από μαγειρική Λιγκουΐνι, ανιψιό του Γκουστώ, και καθοδηγώντας τον κρυμμένος μέσα στον σκούφο μαγειρικής (τραβώντας τα μαλλιά του!) θα καταφέρει να κερδίσει ακόμα και τους πιο δύσκολους κριτικούς του Παρισιού. Μια αριστουργηματική ταινία κινουμένων σχεδίων από την Pixar (Απίθανοι, Ψάχνοντας τον Νέμο), θυγατρική της Disney, που δεν είναι μόνο για παιδιά και που εξυμνεί προσωπικό όραμα του ατόμου, την δύναμη της φιλίας, της οικογένειας και της φυλής. Ενώ μιλά για την επιβολή του αρίστου στην μετριότητα και την σύγκρουση παράδοσης και συγχρονισμού. Τέλος ένα μάθημα ηθικής, όπου το παιδί μαθαίνει ότι δεν πρέπει να κλέβει, όποιος και να είναι ο λόγος που το κάνει.

7) Κρυφές Επιθυμίες (Little Children) του Τοντ Φηλντ. Κάτω από την σκιά της αποφυλάκισης ενός παιδεραστή που επιστρέφει στην γενέτειρα του, ένας άνδρας και μια γυναίκα (Πάτρικ Γουΐλσον, Κέητ Γουΐνσλετ) γίνονται παράνομοι εραστές. Eκείνος νοσταλγώντας την εφηβεία του, όταν ήταν πρωταθλητής και η δεύτερη γιατί θέλει παριστάνει ακόμα την οργισμένη Μαντάμ Μποβαρύ. Αυτή η συμπεριφορά αιώνιου έφηβου καταστρέφει τις οικογένειες και βάζει τα παιδιά τους σε χειρότερο κίνδυνο από τον ίδιο τον παιδεραστή. Η δεξιά απάντηση στο American Beauty.

8 ) American Gangster του Ρίντλεϋ Σκοτ. Ο Ρεπουμπλικάνος Ντένζελ Ουάσινγκτον στην πραγματική ιστορία του Φρανκ Λούκας, ενός μαφιόζου που στην διάρκεια του Βιετνάμ έκτισε μια αυτοκρατορία πουλώντας φθηνή, ανόθευτη ηρωίνη από την Ινδονησία στα μαύρο γκέτο. Ενώ ο Ράσελ Κρόου παίζει τον αδιάφθορο αστυνομικό Ρίτσι Ρόμπερτς που θα αναλάβει να τον συλλάβει. Το American Gangster είναι ένα Wall Street για τα μαύρα γκέτο, όπου ο Λούκας θυμίζει τον Γκόρντον Γκέκο του Μάϊκλ Ντάγκλας όταν λέει: «Εδώ είναι Αμερική. Ή είσαι κάτι ή δεν είσαι τίποτα». Η απληστία του δεν σέβεται ούτε νεκρούς ήρωες. Ενώ η λύση του τέλους αποδεικνύει ότι τα πάντα στην ζωή σχετίζονται με την Φυλή.

9) Beowulf του Ρόμπερτ Ζεμέκις. Ο Μπέογουλφ (Ραίη Γουϊνστοουν), ο μεγαλύτερος ήρωας των Γκέτων της Σουηδίας έρχεται στην Δανία για να βοηθήσει τον βασιλιά Ρόθγκαρ (Άντονυ Χόπκινς) να απαλλαγεί από τον Γκρέντελ, ένα τέρας που ρημάζει για 12 χρόνια την χώρα. Πρέπει όμως να αντιμετωπίσει και την εκδικητική, αλλά λάγνα μητέρα του τέρατος (Αντζελίν Τζολί). Μεταφορά σε τρισδιάστατη οθόνη του μεγαλύτερου έπους της Αγγλικής γλώσσας. Μια ταινία της παγανιστικής Δεξιάς για τον ηρωισμό, την πίστη στον αρχηγό και την φυλή και ένας σαιξπηρικός προβληματισμός για την ηθική διάσταση του ήρωα.

10) Το Σκάφανδρο και η Πεταλούδα (Le Scaphandre et le Papillion) του Τζούλιαν Σxνάμπελ. Η πραγματική ιστορία του αρχισυντάκτη του γαλλικού Elle που όταν έπαθε εγκεφαλικό υπαγόρευσε την βιογραφία του ανοιγοκλείνοντας το αριστερό του βλέφαρο. Όχι η συνηθισμένη ταινία για κάποιον με προβληματική υγεία που ξεπερνάει τα προβλήματα της ζωής, αλλά μια ηρωική ταινία που σε κάνει να θέλεις να ρουφήξεις την ζωή μέχρι το μεδούλι.