Ανάγκη πρωτοβουλιών για επαναδιοργάνωση της «Ομόνοιας»

[Millenium]

Δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί να προσδιοριστεί πότε λήγει η ιστορική πορεία ενός οργανισμού που σημάδεψε με τη δημιουργική του παρουσία, για μια εικοσαετία, όσα διαδραματίστηκαν στον χώρο επιρροής του.
Στην προκειμένη περίπτωση αναφέρομαι στην «Ομόνοια», όργανο κατεξοχήν των Βορειοηπειρωτικών συμφερόντων.
Έχουμε τη γνώμη ότι ο δρόμος κάποιου σωματείου, όπως και της «Ομόνοιας», τελειώνει όταν παύει να παράγει εποικοδομητικό έργο και να ανοίγει καινοτόμους δρόμους, όταν λησμονάει τον ιστορικό του ρόλο και ξεπέφτει σε ρητορικές καυχησιολογίες, σε φραστικά πυροτεχνήματα και κατορθώματα που ποτέ δεν πραγματοποιήθηκαν.
Άραγε υπάρχει κριτήριο για το τέλος κάποιου οργανισμού; Δύσκολη η απάντηση, γιατί υπάρχουν οργανισμοί που δραστηριοποιούνται για χρόνια πολλά και παράγουν έργο και άλλοι που τελειώνει η δράση τους λίγο μετά την ίδρυσή τους.
Σύμφωνα με αυτά τα δεδομένα η «Ομόνοια» έκλεισε τον κύκλο της και έπαψε να ενεργεί ως ενιαίο όργανο του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού, ταγμένη να εξυπηρετεί τα μειονοτικά συμφέροντα;
Θα προσπαθήσω να εξηγήσω το φαινόμενο αυτό και κατά πόσο έληξε ή όχι ο ιστορικός ρόλος της «Ομόνοιας» για τον οποίο και ιδρύθηκε.
Έχουμε τη γνώμη ότι η υποβάθμιση της «Ομόνοιας» ξεκίνησε από κάποιες, δίκαιες ή άδικες, επικρίσεις, χωρίς η ηγεσία να μπορεί να αναδείξει τα επιτεύγματά της σε διάφορους τομείς των ενδιαφερόντων της, επιτεύγματα χαρακτηριστικά που σημάδεψαν την πορεία των Ελλήνων της Βορείου Ηπείρου από το 1990 μέχρι σήμερα. Μετά την ίδρυσή της η «Ομόνοια» έδωσε προτεραιότητα και εργάστηκε σε βάθος επιλύοντας αρκετά προβλήματα του τόπου και των κατοίκων.
Έχοντας ως άξονες αναφοράς το συμφέρον της μειονότητας παρήγαγε πολιτισμό και προσπάθησε να αναδείξει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του Βορειοηπειρωτικού χώρου.
Τι έγινε και γιατί αποκόπηκε από την ιστορική της συνέχεια, από την προσήλωση των μελών της στους καταστατικούς της στόχους και από την αφοσίωσή τους στην ελληνική ταυτότητα και στην φυλετική τους καταγωγή;
Βέβαια, η συνέχεια της ζωής των Βορειοηπειρωτών σε ξενικό περιβάλλον συνεπάγεται την ιεράρχηση των αναγκών και την αξιολόγηση των προβλημάτων που επιζητούν λύσεις.
Η ατομοκεντρική επιδίωξη, γνώρισμα των Ελλήνων, όταν δεν συνάδει με το συλλογικό συμφέρον και δεν το επιδιώκει, είναι καταδικασμένη σε αποτυχία.
Οι στόχοι στους οποίους απέβλεπε η «Ομόνοια» και το ΚΕΑΔ (Κόμμα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων), πολιτική έκφραση της «Ομόνοιας», αποτυπώνονται στην εξασφάλιση ήρεμης και ήσυχης ζωής για τους συμπατριώτες μας, σε σημείο να ξεχάσουν τις διώξεις, τις φυλακές και τις εξορίες και να αφοσιωθούν σε έργα ειρηνικά, μέσα σε ένα κράτος που θα τους παρέχει τα μέσα για την πραγμάτωσή τους και δεν θα μηχανεύεται τρόπους εξαναγκασμού και βαναυσότητας στην καθημερινή του πρακτική και συμπεριφορά.
Θέλουμε να πιστεύουμε και νομίζω ότι διερμηνεύω τα αισθήματα του συνόλου των Βορειοηπειρωτών, ότι η «Ομόνοια», εάν αναβαπτιστεί και αναδιοργανωθεί, εάν δηλ. αποβάλλει συμπεριφορές και πρακτικές που οδηγούν στην περιθωριοποίηση και στην αδρανοποίησή της, θα μπορέσει και πάλι να προσελκύσει τους συμπατριώτες μας και να δράσει αποφασιστικά για την απόδοση των μειονοτικών δικαιωμάτων.
Για να πραγματοποιηθούν οι ιδρυτικοί σκοποί της «Ομόνοιας» θα πρέπει, κατά κύριο λόγο, να αναλάβει τις ανάλογες ευθύνες η ηγεσία της, για όσα ανήκουστα και καταστρεπτικά συνέβησαν τελευταία, να παραμερίσουν οι ηγέτες τις όποιες μικροφιλοδοξίες και να αναλάβουν πρωτοβουλίες για την αναδιάρθρωση και τη δραστική επαναδιοργάνωσή της, στηριζόμενοι στο σύνολο των βορειοηπειρωτών και όσων ζουν και βιώνουν τις δυσκολίες στον τόπο τους και εκείνων που ζουν και εργάζονται στην Ελλάδα, αλλά έχουν στραμμένη την προσοχή τους στην ιδιαίτερη πατρίδα, για την οποία ποτέ δεν έπαψαν να ενδιαφέρονται.

Γράφει: Νίκος Υφαντής
ΠΗΓΗ: Π.Λ.