Η Μακεδονική Παγίδα

[Enallaktikos]

Άρθρο απο το τελευταίο φύλλο (Νο 26) της δεκαπενθήμερης εφημερίδας "Ρήξη".
"Στις αρχές της δεκαετίας του ‘90, ο πρόμαχος της εθνικής αξιοπρέπειας Αντώνης Σαμαράς έκρινε σκόπιμο για το εθνικό συμφέρον και την ειρήνη να προσυπογράψει τα ευρωατλαντικά σχέδια αλλαγής συνόρων στην περιοχή, δημιουργώντας ένα ντόμινο που απότοκος του είναι και το κράτος που διεκδικεί το όνομα Μακεδονία ως «συνταγματικό». Είκοσι τόσα χρόνια μετά, αφού διασώσαμε την τιμή μας μη αποδεχόμενοι ως περήφανοι Έλληνες την ονομασία αυτή και ξύνοντας με σθένος τα σηματάκια με το ΜΚ που μας έτριβαν στα μούτρα οι γείτονες, δεν παραλείψαμε να γίνουμε οι επενδυτές, οι εργοδότες και οι πελάτες που ανάστησαν την οικονομία των Σκοπίων. Και τώρα θα επιμείνουμε σθεναρά στη μόνη συνεπή εθνικά γραμμή, να λέμε κάθε βράδυ στα παιδιά μας πως, ο κόσμος να χαλάσει, εμείς δεν θα τους αναγνωρίσουμε το όνομα. Μακεδονία.
Και ποιος μας ζήτησε να αποδεχτούμε το όνομα; Επενδύσεις μας ζήτησαν και τις πήραν. Οικονομική βοήθεια μας ζήτησαν και την έχουν. Να ψωνίζουμε μας ζήτησαν κι εμείς γεμίσαμε τα καζίνα στη Γευγελή. Όχι όμως και το όνομα! Ο αδούλωτος πατριωτισμός μας δεν το σηκώνει. Ψηλά λοιπόν τα λάβαρα σε ένα κρεσέντο φραστικής αδιαλλαξίας, όταν σε όλα τα άλλα είμαστε από μουγκοί ως συμμέτοχοι. Και βέβαια, το πιο σοβαρό: Σε μια ιστορία που τείνει να επαναληφθεί (κι όχι ως φάρσα βέβαια), αυτές τις μέρες παίζεται η τύχη του Κοσόβου. Και βέβαια σε αυτό το μείζον, αυτή την ποιοτική και νομική επιτάχυνση της διάλυσης των ισορροπιών στα Βαλκάνια, η ελληνική εξωτερική πολιτική δείχνει να μην έχει αλλάξει από την προαναφερθείσα εποχή Σαμαρά. Η υπουργός Εξωτερικών αφήνει την Κυπριακή Δημοκρατία στη μοναχική θέση της υπεράσπισης του διεθνούς δικαίου και της περιφερειακής ειρήνης, και αφήνει αδιατάρακτη την ομοφωνία των μυώπων της Ε.Ε. Βλέπετε, το μείζον είναι η αναβολή της συζήτησης για την είσοδο των Σκοπίων σε ΝΑΤΟ και Ε.Ε., ώστε να μη χρειαστούν βέτο που εκθέτουν την κοσμιωτάτη διαγωγή μας. Και αφού αυτό είναι το μείζον, όλα τα άλλα μεταβάλλονται σε ασήμαντες παραχωρήσεις.
Έτσι λοιπόν, αύριο που η περιοχή θα έχει ξαναπιάσει φωτιά, που ο αλβανικός μεγαλοϊδεατισμός θα έχει καταπιεί το Κόσοβο, το Τέτοβο, και θα παραμυθιάζεται με την Παραμυθιά, αύριο που οι Τούρκοι θα κάνουν επιχειρήσεις «έρευνας και διάσωσης» στις πισίνες μας, και θα ανακαλύπτουν τουρκικές μειονότητες στα υπνοδωμάτιά μας, εμείς θα έχουμε ήσυχη τη συνείδησή μας. Γιατί εμείς δεν δεχόμαστε ούτε σύνθετη ονομασία ούτε την ύπαρξη άλλης εθνότητας πέραν αυτών που κατέγραψε η ιστορία του 19ου αιώνα.
Το ζήτημα δεν είναι η επιλογή της FΥRΟΜ ή της Τουρκίας ως προνομιακού πεδίου ανάδειξης του πατριωτισμού μας, γιατί τότε θα συνεχίσουμε το γνωστό νεοελληνικό στυλ του τσαμπουκά στον μικρό και του χέστη στον μεγάλο. Το ζήτημα είναι να αποκτήσουμε επιτέλους αυτό που περιγράφεται ως εθνική εξωτερική πολιτική, που σημαίνει πρώτα απ’ όλα ένα όραμα για τη χώρα μας, τι θέλουμε να είναι στο διάβα του παρόντος αιώνα. Σημαίνει ακόμη την πρόσληψη της εξωτερικής πολιτικής ως κατ’ εξοχήν πολιτικού ζητήματος, πολιτικού με μια έννοια διαφορετική από αυτή που συνηθίζουμε στο «καφενείον η Ελλάς». Μια τέτοια πολιτική θέτει προτεραιότητες, χαράζει στρατηγικές σε βάθος χρόνου, δομεί συμμαχίες, ειδικά όταν μιλάμε για μεγέθη μικρά σε σχέση με το περιβάλλον και τα μεγέθη των απειλών. Μια τέτοια πολιτική μπορεί, χωρίς να παραγνωρίζει τη σημασία των συμβόλων και των σημαινόμενων που αυτά ορίζουν, να διακρίνει τα κύρια από τα δευτερεύοντα μέτωπα, ώστε να είναι σε θέση να αντιμετωπίσει τους αντιπερισπασμούς της μεγάλης παρτίδας που παίζεται στα Βαλκάνια.
Στη χώρα αυτή υπάρχει μια αρχετυπική κακοδαιμονία, μια απώλεια του μέτρου, που μετατρέπει τη συζήτηση για το σημαντικό σε έναν σκυλοκαβγά ανάμεσα σε αυτούς που «πλειοδοτούν» και αυτούς που «μειοδοτούν», έναν διάλογο που διεξάγεται με όρους δημοπρασίας. Και βέβαια, όλα αυτά με τρόπο ανέξοδο, καθώς το κομμάτι της συζήτησης που αναφέρεται στη μετουσίωση του επιθυμητού σε πολιτικές, μέτρα και πράξεις, λείπει. Πολύ ωραία λοιπόν, συμφωνούμε ότι η FΥRΟΜ δεν έχει το ιστορικό δικαίωμα να χρησιμοποιεί τον όρο Μακεδονία ούτε ως μέρος μιας σύνθετης ονομασίας. Ας δούμε τότε πώς θα αποτρέψουμε κάτι τέτοιο, ώστε να έχουμε αποτελέσματα πέραν αυτού της σωτηρίας των ψυχών ημών. Γιατί ώς τώρα αυτή η εναλλαγή της αταλάντευτης μη αποδοχής με την ταλαντευόμενη έμπρακτη ενίσχυση της FΥRΟΜ δεν διεκδικεί δάφνες αποτελεσματικής πολιτικής.
Η συντακτική ομάδα του ΑΡΔΗΝ, στα κείμενα που δημοσιεύει επιχειρεί να στηρίξει μια πρόταση με πολιτικό αντίκρισμα, μια γραμμή που να μπορεί να αποτελέσει βάση για ανάληψη δράσης μέσα στον συγκεκριμένο ιστορικό χρόνο και χώρο, σεβόμενη κατ’ αρχήν τη γεωπολιτική πραγματικότητα και εντάσσοντάς τη σε μια προοπτική για τη χώρα. Η αντιπαράθεση και ο αντίλογος είναι καλοδεχούμενα, αρκεί να κινούνται στο επίπεδο που τίθεται το Σκοπιανό ως θέμα εξωτερικής πολιτικής και όχι να εξαντλούνται σε μια σειρά ασκήσεων κοινωνικής ανθρωπολογίας. Η ίδια η οπτική γωνία ανάγνωσης της ιστορίας είναι με τη σειρά της διδακτική. Η Βυζαντινή Πολιτεία προσήλθε στις συνόδους της Φεράρας και της Φλωρεντίας σε μια προσπάθεια να βρει εξωτερικά στηρίγματα για να αντιμετωπίσει τη θανάσιμη οθωμανική απειλή. Ο διάλογος για την τιάρα ή το φέσι αναπτύχθηκε και τότε. Το ότι επήλθε τελικά το φέσι κάνει το συμπέρασμα «εποιήσαμε ουδέν» να αναφέρεται όχι μόνο στις προσδοκίες του Μαρτίνου, αλλά και στις προσδοκίες των «φίλιων δυνάμεων», ότι μια κοινή στάση του χριστιανικού κόσμου θα απέτρεπε την άλωση και ό,τι ακολούθησε για το ελληνικό έθνος. Η ήττα δεν ήταν μόνο των καθολικών, λοιπόν.
Η αναλογία καθίσταται προφανής αν επιτέλους ορίσουμε τον στόχο της όποιας πολιτικής απέναντι στη FYROM και τι θα εξυπηρετεί αυτός ο στόχος. Αν η δική μας πρόσληψη της πραγματικότητας περιορίζεται μόνο στην εμμονή των Σκοπίων να τα αναγνωρίσει η Ελλάδα ως Μακεδονία, τότε και ο Τσερβενκόφσκι μπορεί να «ποιήσει ουδέν». Αν όμως ως εθνικός στόχος τίθεται η αποτροπή της αποδοχής από τη διεθνή κοινότητα της αποκλειστικής οικειοποίησης της μακεδονικής ταυτότητας από τους Σλάβους της FYROM, αλλά και η ώθηση του κράτους αυτού σε τροχιά μη επιζήμια για την Ελλάδα, τότε τι «ποιεί» η πρόταση «για μας πάντως δεν υπάρχετε»;
Ανάμεσα στην αξιοπρέπεια και τη ναρκισσιστική αυταρέσκεια το κενό είναι αβυσσαλέο. Όταν απέναντι στο προφανές (διάλυση της περιοχής σε νεο-οθωμανικά πριγκιπάτα) εμείς αντιδρούμε με έναν παβλοφικά προβλέψιμο τρόπο εξαντλώντας τη διπλωματία μας στο θέμα της αναγνώρισης και μόνον, και μάλιστα όταν αυτή η συζήτηση δεν καταλήγει σε προτάσεις επί του πρακτέου αλλά εξαντλείται στο γνωστό κυνήγι κεφαλών στο εσωτερικό, τότε είναι καιρός να ορίσουμε ξανά την έννοια του εθνικού συμφέροντος και των αρχών της εξωτερικής πολιτικής".

Ακόμα, Το περιοδικό Άρδην και η εφημερίδα Ρήξη σας προσκαλούν σε εκδήλωση-συζήτηση στην Θεσσαλονίκη την Δευτέρα 21 Ιανουαρίου 2008 στις 7μ.μ., με θέμα:

ΜΑΚΕΔΟΝΙΣΜΟΣ, Ο ΜΙΚΡΟ-ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΣΚΟΠΙΩΝ

ΚΑΙ ΤΟ ΒΕΤΟ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στην αίθουσα διαλέξεων της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών (Εθνικής Αμύνης 4),με ομιλητές τους:

Κώστα Ζουράρι, Συγγραφέα

Γιώργο Καραμπελιά, Εκδότη του Άρδην και της Ρήξης

Φαίδωνα Μαλιγκούδη, καθηγητή ΑΠΘ

Νικόλαο Μέρτζο, πρ. εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών

Νεοκλή Σαρρή, καθηγητή Παντείου Πανεπιστημίου