Στις 15 Σεπτεμβρίου άνοιξαν οι πύλες των σχολείων όλων των βαθμίδων στην αλβανική επικράτεια. Μαζί τους και οι πύλες των σχολείων που φοιτούν τα Βορειοηπειροτόπουλα.
Με νύχια και με δόντια προσπαθούν να κρατηθούν στη ζωή τα υπάρχοντα σχολεία. Υπάρχει ακόμα ένας αριθμός μαθητών που αποδεικνύει πως η Ελληνική μας Κοινότητα είναι δύσκολα να σβήσει, πως οι Βορειοηπειρώτες είναι δύσκολα να εγκαταλείψουν τα άγια χώματά τους και δίνουν μάχη με τις αντίξοες συνθήκες, με τις πιέσεις και τις φοβέρες, με την αμέλεια και την ανευθυνότητα μερικών, τις μέθοδες συρρίκνωσης και αφομοίωσης από το αλβανικό κατεστημένο και πως η μάχη για επιβίωση και για πρόοδο είναι τεράστια. Είναι γιγαντιαία.
Βρεθήκαμε στο εννιάχρονο σχολείο των Αγίων Σαράντα. Ένα σχολείο που εδώ και είκοσι χρόνια έχει βγάλει μια πλειάδα μαθητών, ένα σχολείο που βουίζει από Βορειοηπειροτόπουλα μαθητές και μαθήτριες, ένα σχολείο, όμως, που έμεινε στην αφάνεια.
Τονίσαμε πως έχει βγάλει μια πλειάδα μαθητών και το εννοούμε. Κάθε χρόνο άνω των είκοσι μαθητών και μαθητριών συνέχισαν στα ελληνικά και αλβανικά πανεπιστήμια, λέγοντας με υπερηφάνεια πως προέρχονται από το ελληνικό σχολειό των Αγίων Σαράντα.
Λέμε πως βουίζει από μαθητές, γιατί, ξανά, καμία χρονιά ο αριθμός δεν έπεσε κάτω των διακοσίων. Αυτό είναι σημαντικό. Αυτό είναι ενθαρρυντικό. Για φέτος είναι εγγεγραμμένοι από την πρώτη μέχρι την ένατη 245 μαθητές. Καλά το διαβάσατε. Προσθέστε κι άλλους τριάντα που ήρθαν τις τελευταίες μέρες, μας λέει η διευθύντρια του σχολείου, ο αριθμός είναι σημαντικός.
Λέμε και ότι έμεινε στην αφάνεια, γιατί τα παιδιά μας συνεχίζουν να μη μαθαίνουν, σωστά την Ιστορία και τη Γεωγραφία του έθνους τους, γιατί οι αλβανικές αρχές ζητούν οι μαθητές μας να μάθουν την ιστορία αυτή σύμφωνα τα μέτρα τους, δηλαδή διαστρεβλωμένη.
Διδάσκονται ακόμα κείμενα που μυρίζουν σοβινισμό και εθνικισμό, κείμενα που εκτός από την αλλοίωση της ιστορίας και της αλήθειας, προσπαθούν να αποπροσανατολίσουν τη νέα γενιά και να τη δηλητηριάσουν με τον μεγαλοαλβανισμό, την απιστία των γειτόνων, ακριβώς όπως διατυμπάνιζε ο αλήστου μνήμης Ενβέρ για πενήντα χρόνια. Είναι απαράδεκτο να γινόμαστε κι εμείς συνένοχοι των ανιστόρητων γεγονότων κι αυτό όταν δεχόμαστε να κάνουμε τις μεταφράσεις σε τέτοιου είδους κείμενα, όταν δεχόμαστε οι δικοί μας μαθητές να εφοδιάζονται με τέτοιου είδους βιβλία.
Τα περισσότερα μαθήματα διδάσκονται στην αλβανική γλώσσα, χωρίς να σεβαστεί η αναλογία του προγράμματος. Κι εκείνα που διδάσκονται ελληνικά, διδάσκονται από δασκάλους μη γνώστες της ελληνικής γλώσσας.
Το θετικό εφέτος είναι το γεγονός που ήρθαν τα βιβλία, εκτός από τρία είδη, τα οποία θα ’ρθούν αυτές τις μέρες, πάντα σύμφωνα την διευθύντρια.
Πέρασαν είκοσι χρόνια και καμία προσπάθεια για την συγκρότηση ενός σχολικού κτιρίου όπου να φοιτούν οι μαθητές αυτοί, με διεύθυνση, προσωπικό και όνομα ελληνικό. Είκοσι χρόνια που τα παιδιά μας «κουλουριάζονται» στα πόδια των άλλων υποβαθμισμένα και τρομοκρατημένα.
Είναι ξεκάθαρο πως όλα αυτά γίνονται με τη βούληση των αλβανικών αρχών. Όταν όμως αυτοί σιωπούν και συνεχίζουν το αδιάφορο και να κοροϊδεύουν τόσα χρόνια, υπάρχουν κι άλλοι τρόποι.
Ας θυμηθούμε με ποιον τρόπο ανοίξαμε τις πρώτες ελληνικές τάξεις στις τρεις πόλεις κι αλλού. Ας θυμηθούμε πως αντιμετωπίσαμε την εγκύκλιο 17 του Υπουργείου Παιδείας.
Με συλλαλητήρια, με διαμαρτυρίες, με αποχή από τα μαθήματα, αλλά το κυριότερο με ενότητα και αποφασιστικότητα
Η νέα σχολική άρχισε. Ποιος θα μεριμνήσει για τις ελλείψεις των δικών μας σχολείων και των δικών μας μαθητών;
(από συνεργάτη της ΣΦΕΒΑ στη Β. Ήπειρο)