Το Γενάρη του 2009, στην επετειακή γιορτή της ΟΜΟΝΟΙΑΣ στη Δερβιτσιάνη ο τότε υφυπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας, Θ Κασίμης υποχρεώθηκε να συνομιλήσει με βιοτέχνες και επιχειρηματίες του χώρου. Ασφαλώς δεν ήταν οι μεγάλοι επιχειρηματίες, αλλά οι μικροί και μεσαίοι. Έχει σημασία να τονιστεί αυτό διότι οι μεγάλοι δεν έχουν ανάγκη για στήριξη και υποστήριξη από την Ελλάδα. Ούτε δείχνουν κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τον τόπο τους, πέρα από την λογική των συμφερόντων τους.
Ο διάλογος στη συνάντηση αυτή, όπου ήταν παρόν και ο πρέσβης της Ελλάδας, ο γενικός πρόξενος Αργυροκάστρου και η ηγεσία της ΟΜΟΝΟΙΑΣ και ΚΕΑΔ, υπήρξε έντονος και βαρύς Κινήθηκε πάνω σε τρία σκέλη. Ότι η πολιτική ηγεσία του τόπου, η ΟΜΟΝΟΙΑ, εξυπηρετεί απλώς τα συμφέροντα της ηγετικής ομάδας, ότι αν δεν υπάρξει στήριξη προς την οικονομική δραστηριότητα οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες θα φαλίρουν και θα αναγκαστούν να φύγουν προς Ελλάδα. Αποκορυφώθηκε στο αίτημα ότι στηρίξτε μας έστω και ηθικά διότι αυτός ο τόπος, ο τόπος μας θα λυγίσει στην πίεση του ΜΑΥΡΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ.
Στο ρεπορτάζ εκείνης της περιόδου θυμάμαι πολύ καλά τη συμπεριφορά του κυρίου Πρέσβη που θεωρούσε προσβολή την συμπεριφορά των Ελλήνων της «κατηγορίας αυτής» ενώ ο γενικός πρόξενος σχεδόν φώναζε «αχάριστοι !» και έλεγε στον κύριο Πρέσβη, καταλαβαίνεται σε τι ανθρώπους έχω μπλέξει. Στη συνέχεια μετρούσε τα κομμάτια δρόμου και τα άλλα « μικρά αλλά σημαντικά έργα» που είχε επενδύσει ή θα επένδυε η Ελλάδα στο χώρο και μια του έβγαιναν 18 και την άλλη 21.
Ένα χρόνο και λίγους μήνες μετά ήρθε δυστυχώς η δικαίωση των βιοτεχνών και μικρομεσαίων επιχειρηματιών.
Α.
Πολιτικά ο χώρος μας εισήλθε σε αφασία και σε σκλήρυνση της πόλωσης. Οι ανίερες συμμαχίες της ηγεσίας της ΟΜΟΝΟΙΑΣ με τους πρώην σκληρούς μέχρι θανάτου αντιπάλους της, ως πόλο για να νικήσουν τους νέους αντιπάλους πρώην επιστήθιους φίλους τους των ηγετών της ΟΜΟΝΟΙΑΣ, επιβεβαιώνει ότι δεν πρόκειται απλώς για έλλειμμα δημοκρατίας, διαλόγου, ανοχής, ούτε βέβαια με το γεγονός ότι για τους πολιτικούς μας ηγέτες τα προσωπικά συμφέροντα είναι υπέρ άνω εθνικών υποχρεώσεων. Πρόκειται μόνο για ικανοποίηση των προσωπικών συμφερόντων ρυθμίζοντας τα εθνικά μας βάση των συμφερόντων των αλβανικών κέντρων εξουσίας.
Β.
Τη δεύτερη Κυριακή του Μάη τρέχοντος, παρά την αγανάχτηση και απογοήτευση, οι εκπρόσωποι του οικονομικού κόσμου της περιοχής της Δρόπολης και των Ριζών με πολύ δυσκολία μπόρεσαν να οργανώσουν μια πορεία διαμαρτυρίας. Δεν είχε όμως αντίχτυπο, δυναμισμό, ομοψυχία και ξεκάθαρα αιτήματα. Αφορμή στάθηκε το κλείσιμο εντελώς παράνομα της εταιρίας λεωφορείων «Δερόπολη». Κατ΄ όλες τις ενδείξεις και τους έλληνες ιδιοκτήτες της, κλείστηκε, στη λογική της εσωστρεφούς συμπεριφοράς και στείρας αντιπαράθεσης των πολιτικών αντιπάλων του χώρου. Τώρα στην περιοχή της Δρόπολης στα κέντρα έκδοσης εισιτηρίων για Αθήνα θα πωλούν οι αλβανικές εταιρίες..... (!!!)
Γ.
Κατά περίεργο τρόπο την ίδια ακριβώς χρονική στιγμή έφοροι από τα Τίρανα «επισκέφτηκαν» διακριτικά τη Δρόπολη και έβαλαν πρόστιμα μόνο σε έλληνες πολιτικούς αντιπάλους των επίσης ελλήνων αλλά κυβερνώντων.
Δυστυχώς και η πορεία διαμαρτυρίας εξυπηρέτησε τον πολικό ενδοπόλεμο και όχι την εύρεση λύσης. Αξιοποιήθηκε ως λαβή στο μαχαίρι κατά των ελλήνων μειονοτικών πολιτικών αντιπάλων στην ίδια την μειονότητα και όχι ως σημείο επαφής, συνοχής και ενότητας. Την πορεία παρακολούθησαν πολλές αστυνομικές δυνάμεις και άντρες των μυστικών υπηρεσιών.
Η πορεία διαμαρτυρίας ωστόσο αποτελεί το ενδεικτικό της όλης κατάστασης των βιοτεχνών, μικρομεσαίων επιχειρήσεων και γενικά του τόμου μας σήμερα.
Δ.
Το 80 τοις εκατό αυτών των επιχειρήσεων έχει γονατίσει ή συναντά τεράστιες δυσκολίες και βρίσκεται προ του φαλιμέντου. Οφείλεται αυτό στο άνισο ανταγωνισμό. Δεν μπορεί μια επιχείρηση έλληνα να πετύχει όταν πληρώνει ταχτικά όλους τους φόρους και τις υποχρεώσεις προς το κράτος και η παρόμοια του αλβανού να λιβαδίζει απαλλαγμένη απ΄ αυτές τις υποχρεώσεις.
Ε.
Υπάρχει όμως κάτι πολύ χειρότερο. Πρόκειται για ένα διπλό εμπάργκο στα εμπορεύματα των ελλήνων μειονοτικών επιχειρηματιών. «Λογικό» είναι το εμπάργκο των αλβανών εμπόρων και καταναλωτών στα προϊόντα των Ελλήνων. Όμως, εντελώς παράλογο είναι όταν έλληνες έμποροι και καταναλωτές στην ίδια την περιοχή της ελληνικής μειονότητας προτιμούν τα εμπορεύματα των αλβανών αντί των ελλήνων.
Ζ.
Ασφαλώς, κάποιος θα σπεύσει να επικαλεστεί την αρρώστια της φυλής. Στην προκειμένη περίπτωση δε θα έχει δίκιο. Αυτό διότι ο κάθε έλληνας εδώ νιώθει απροστάτευτος και όταν δεν βλέπει από πουθενά την προστασία που περιμένει, (την εθνική) ευπρόσδεκτη υπό όποια μορφή εκδηλωθεί αυτή η προστασία (διότι στο χώρο που ζει στην Αλβανία ο έλληνας μειονοτικός αντιμετωπίζεται δυσμενώς σε όλη του τη δραστηριότητα και ύπαρξη λόγω της εθνικής ταυτότητας). Συνεπώς ζητάει τον «προστάτη» του Αλβανό. Εκείνος του προσφέρει προστασία έναντι δοσίματος χεριού και παίρνοντας του την ψυχή . Έτσι δημιουργείται η πυραμίδα αλβανικής «προστασίας» που καταλήγει στο δικαστή, στον αστυνομικό, στον έφορο, σε κάθε αλβανό υπάλληλο του αλβανικού κράτους για να καταλήξει στα πολιτικά κόμματα. (Στο παράδειγμα των πολιτικών λοιπόν, ο κάθε απλώς Έλληνας προσπαθεί να βρει τον Αλβανό προστάτη του.)
Η.
Το φαινόμενο γίνεται πιο βαρύ όταν οι Αλβανοί «προστάτες» με το μαύρο χρήμα που διαθέτουν με αφθονία, καταφέρουν και αγοράζουν οικόπεδα, νοικιάζουν και αγοράζουν λιβάδια, αμπέλια, χωράφια, καταφέρουν να γίνουν ιδιοκτήτες ακινήτων περιουσίων στο χώρο την ελληνικής μειονότητα με πλαστά χαρτιά. Δεν συναντούν καμιά αντίδραση και έχουν ξεθαρρέψει πάρα πολύ.
Χτίζουν εδώ τα δικά τους τερατώδες χτίρια και μαγαζιά και μαζεύουν αυτοί πλέον την πελατεία αφήνοντας τα κάποτε φημισμένα μαγαζιά των ελλήνων μισόκλειστα.
Θ.
Ποιος πολιτικός μας θα αντιδράσει όταν γνωρίζει πως η θέση του και τα προνόμια του είναι θέμα βούλησης των αλβανικών κέντρων εξουσίας . Ποια ομάδα ελλήνων θα αντισταθεί όταν όλοι από κοινού έχουν υποκύψει στην πίεση των αλβανών προστατών και όταν μεταξύ μας κυριάρχησε η αντιπαράθεση και διάσπαση.
Ι.
Το κλίμα αυτό, το οποίο δεν είναι χειροπιαστών μόνο ανάμεσα στους Έλληνες στο Αργυρόκαστρο, αλλά και στους Αγίους Σαράντα, Δέλβινο και Χιμάρα, έχει επιτρέψει και αποθρασύνει και μια καθαρά εθνική πίεση σε βάρος των Ελλήνων. Σε όλους τους κεντρικούς οδικούς άξονες που διασχίζουν την εθνική ελληνική μειονότητα διαβάζεις με έντονη γραφή στα αγγλικά «Σ’αγαπώ Τσαμουριά». Και το θεωρούν αυτό πολύ απλό και τιποτένιο διότι θα ακολουθήσουν, όπως λένε, και άλλα πολλά (!!!) (Έχω ακούσει σε κηδείες δικών μας ότι «κάποιοι αλβανοί» κάνουν λίστες που μοιράζουν μεταξύ τους τις δικές μας περιουσίες και σπίτια.)
Κ.
Και ο Έλληνας Πρόξενος τι κάνει στο Αργυρόκαστρο. Αδιαφορεί. Ή, κατά ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες, δλδ δεν έχουμε ακόμα στα χέρια τα αποδειχτικά, ζητάει και αυτός τους αλβανούς του να του βγάλουν πλαστά χαρτιά για κάποιους δικούς του , ελλαδίτες, ότι έχουν οικονομική δραστηριότητα στην Αλβανία. Δλδ να δικαιολογήσουν κάποια χρήματα στην Ελλάδα, δλδ να μεσολαβήσει να ξεπλύνουν κάποιοι ελλαδίτες μαύρο χρήμα.
Λ.
Για να δώσω διαφορετικά την ίδια εικόνα, αναφέρω κάποια περιστατικά που συνάντησα τελευταία στο χώρο. Στη Δερβιτσιάνη το 5-χρονο παιδί ενός φίλου μου φοβάται να πάει μόνο του από το σπίτι της γιαγιάς στο δικό του. Ούτε παίζει στην αυλή. Φόβος του έγιναν οι ακατάπαυτοι πυροβολισμοί στο Λαζαράτι, οι οποίοι άρχισαν ξανά τελευταία.
Στο Αργυρόκαστρο, έξω από την αστυνομία συνάντησα μια Ελληνίδα γρια 84 χρόνων. Ήταν απογοητευμένη διότι ενώ είχε έρθει να ζητήσει προστασία και ασφάλεια από το επίσημο όργανο, κατάλαβε ότι ο αστυνόμος κρατούσε τη μεριά του «ισχυρού» Έλληνα Βορειοηπειρώτη που αγόραζε το δίκιο της με τη δύναμη των χρημάτων και των χεριών. (Την καημένη πάει να τη σκοτώσει για να πέντε μέτρα δρόμο)
Μια μέρα πήρα στο αμάξι μου μια γριά. Στο πρώτο κιόλας χιλιόμετρο μου εξέφρασε «το παράπονό της» Έκλεισαν τα λεωφορεία της Δρόπολης με τα οποία πήγαινε μια χαρά στα παιδιά της στην Αθήνα και δεν θέλει να πάει τώρα με εκείνα των αλβανών. (!!)
Μ.
Και ο γενικός Πρόξενος της Ελλάδας τι κάνει. Υπόσχεται μια υποτροφία σε έναν αρμόδιο αλβανό για να σπουδάσει η κόρη του στα πανεπιστήμια της Ελλάδας, του υπόσχεται ακόμα την έκδοση ενός επικίνδυνα ανθελληνικού βιβλίου του ίδιου αρμοδίου αλβανού και γιατί …. Να του βρει το άλλοθι και δικαιολογηθεί ο Γενικός Πρόξενος της Ελλάδας στην προσπάθειά του να κλείσει το Τμήμα Ελληνικών στο Πανεπιστήμιο Αργυροκάστρου.
Δρ. Παναγιώτης Μπάρκας