Φόρουμ της Νεολαίας Βορειοηπειρωτών

Είμαι περίεργη να ακούσω απόψεις σας.

Ένα από τα θέματα που απασχολούν τη σύγχρονη ηθική σκέψη είναι το αν η άμβλωση είναι μία απλή απόφαση ή αποτελεί κάτι το κατακριτέο και θα πρέπει να αντιμετωπίζεται ως τέτοιο από την κοινωνία.

Έτυχε τις τελευταίες ημέρες να ακούσω πολλές και διάφορες απόψεις για το θέμα αυτό και σκέφτηκα να ρωτήσω και εσάς αφού πρώτα σας θέσω κάποια στοιχεία ως μία αρχική σκέψη και θα παραθέσω και τη δική μου άποψη.


Θέση πρώτη.
Κατά τη διάρκεια της άμβλωσης αποδεδειγμένα οι σφυγμοί του εμβρύου διπλασιάζονται ενώ οι αντιδράσεις του δείχνουν ότι προσπαθεί με κάθε τρόπο να αποφύγει η ιατρική λαβίδα να το απομακρύνει βίαια από το φιλικό περιβάλλον. Η άποψη αυτή ισχυρίζεται ότι το έμβρυο όχι μόνον αισθάνεται το θάνατό του κατά τη διάρκεια της επέμβασης αλλά οι αντιδράσεις του δείχνουν ότι γνωρίζει πως πρόκειται να πεθάνει . . .


Θέση δεύτερη
Ο άνθρωπος δεν έχει δικαίωμα να αφαιρεί μία ζωή. Σε κάθε περίπτωση η έκτρωση είναι φόνος και ως τέτοιος θα πρέπει να αντιμετωπίζεται. Η ευχαρίστηση της κάθε σεξουαλικής επαφής θα πρέπει να συνοδεύεται και από την επίγνωση της ευθύνης για την περίπτωση που «κάτι πάει στραβά». Οπότε αν αυτό συμβεί θα πρέπει ο καθένας, αφού ανέλαβε τέτοια ευθύνη, να αποδέχεται και τις επιπτώσεις των πράξεών του διότι η ζωή δεν είναι μόνο ευχαρίστηση.


Θέση τρίτη

Η Ελλάδα και η Ευρώπη γερνάει. Πολλά περισσότερα μωρά πεθαίνουν κάθε χρόνο σε εκτρώσεις από αυτά που γεννιούνται ενώ γεννιούνται όλο και λιγότερα. Ο έλεγχος των εκτρώσεων έχει να κάνει με το δημογραφικό πρόβλημα και αν θέλει το κράτος να σώσει το λαό του θα πρέπει να θέσει σε παρανομία την άμβλώση και να κάνει διευκολύνσεις σε νεαρές μητέρες ώστε να μπορούν να μεγαλώσουν τα παιδιά.


Θέση τέταρτη

Η απόφαση του να κρατήσει η όχι ένα μωρό ανήκει αποκλειστικά στη μητέρα η οποία θα έχει και τη μεγαλύτερη ευθύνη στο να το μεγαλώσει. Δεν μπορεί κανένας να της επιβάλλει να προτιμήσει τη μία ή την άλλη λύση. Στην περίπτωση που δεν νιώθει έτοιμη να το κάνει ή οι οικονομικές της δυνατότητες δεν της επιτρέπουν να μεγαλώσει ένα παιδί είναι απολύτως δικαιολογημένο να προτιμήσει να το ρίξει. Σ' αυτή την απόφαση δεν παίζεται μόνο η ζωή του παιδιού αλλά και η μοίρα των γονιών.

Θέση πέμπτη

Το να φέρεις ένα παιδί σ' αυτόν τον κόσμο με πλήρη ανευθυνότητα αποτελεί το μεγαλύτερο έγκλημα που μπορείς να διαπράξεις . . .

Για μένα, η έκτρωση είναι μια αναγκαία διαδικασία.
Μια διαδικασία καθόλου ευχάριστη για τη γυναίκα που όμως την προτιμά όταν αισθανεται πως η λύση αυτη ειναι μονόδρομος.

Οταν για παραδειγμα έχεις συλλάβει και ο σύντροφός σου δεν ειναι διατεθιμενος να σε στηρίξει στην απόφαση σου να κρατησεις το παιδι ειναι παρα πολύ δύσκολο να αποφασίσεις να πορευτείς μονη σου ως "μοναχική μητέρα" .Δε΄λέω ανύπανδρη μητερα διότι δεν ειναι απαραίτητο να σου προσφερει παπά και κουμπαρο .Αυτο που χρειαζεσαι ειναι ψυχολογική , οικονομική στηριξη και να αναγνωρίσει το παιδι ως δικό του για να εχει και το παιδι μπαμπα.

Αν αυτα δε μπορουν να συμβούν και ταυτόχρονα νιώθεις πως δεν εχεις τα ψυχικά αποθεματα να τα κανεις όλα μόνη σου αλλά και την οικονομική δυνατότητα να ανταπεξέλθεις στα εξοδα ενος παιδιου , ούτε και κάποιον (πχ τους γονεις σου) να σε στηρίξει , τότε είναι προτιμότερο να ακολουθήσεις τον επώδυνο μα αναγκαιο δρόμο της εκτρωσης . Αυτό πρωτα απ ολα δείχνει υπευθυνοτητα απεναντι στο παιδι που θα γεννηθει.
Η υπευθυνότητα του να φερεις ενα παιδι στο κόσμο ξεκιναει με την αντισυλληψη .
Ομως τίποτα δε λειτουργει με βάση το κανονα .
Και το αναπαντεχο καραδοκεί...
Αν σκεφτεσαι πως αφαιρεις μια ζωή και πως πρεπει να υποστεις τις συνεπειες της σεξουαλικης πράξης σου ... Δε ξερω εγω δε το βλεπω ετσι ...Γιατι τελικά τις συνεπειες και ιδιαιτερα τις δυσαρεστες τις αντιμετωπίζει το νεογεννητο . Του οποιου το ενστικτο ειναι υπερβολικα ανεπτυγμενο και μπορει να διαισθανεται τα παντα.. Μπορει να αντιληφθει αν νιωθεις ασχημα που εγινες μανα , μπορει να αντιληφθει τη δυσφορία σου ...Τα πάντα...
Ο καθενας τα ζυγιζει και πράττει αναλογα !!!!
Οπως και να το δεις ,ενα ειναι σιγουρο ...
Να ειναι πλήρως συνειδητοποιημενη η απόφαση να κανεις παιδί .
Για να μπορει το παιδι να μεγαλώσει μεσα σε ένα ευτυχισμενο και ισορροπημενο περιβάλλον.

Πρώτα απ' όλα η κοινωνία ας κοιτάξει τα χάλια της πριν κριτικάρει μια γυναίκα που αποφασίζει να μην φέρει ένα παιδί στον κόσμο.
Όσον αφορά την απόφαση
- Αρχικά σε μια τέτοια απόφαση εκτός από ακραίες περιπτώσεις (βιασμός, πλήρης εσκεμμένη αδιαφορία) πρέπει να συμμετέχει ο πατέρας. Διαφορετικά είναι απλά απαράδεκτη η απόφαση.
- Κατά τα άλλα η προσωπική μου άποψη δεν αποτελεί λύση αλλά έγκλημα. Έγκλημα αποτρόπαιο. Δεν πρόκειται να κατακρίνω κάποια που κατέφυγε σε αυτήν την μη λύση αλλά δεν πρόκειται ποτέ να επιτρέψω να συμβεί στο δικό μου παιδί. Η ζωή είναι δώρο. Δεν είμαι θρησκόληπτος αλλά πιστεύω πως υπάρχει κάποια ανώτερη δύναμη που μας χάρισε την ζωή. Δεν έχω λόγο να την προσβάλλω. Όχι γιατί φοβάμαι πως θα τιμωρηθώ αλλά γιατί απλά δεν το θεωρώ έντιμο. Η δειλία είναι γνώρισμα των ανθρώπων. Όπως γνωρισμά τους είναι και η μαχητικότητα, και το θάρρος και το κουράγιο και η ψυχική δύναμη. Στον δυτικό κόσμο οι αμβλώσεις είναι 100% απαράδεκτες για εμένα. Δεν υπάρχει δικαιολογία. αν η δολοφόνος πιστεύει πως έχει δικαιολογία, χαίρομαι που έχει την συνείδησή της ήσυχη και πιστεύει πως έκανε το σωστό. αν εκείνη δεν νομίζει ότι είναι εγληματίας και ότι κάνει κακό στον εαυτό της δεν μου πέφτει λόγος.
Μπορώ να δεχθώ (όχι να συμφωνήσω με αυτό) ότι τους πρώτους μήνες της κύησης, το έμβρυο δεν αποτελεί μέλος της κοινωνίας, επομένως η τελευταία δεν έχει δικαίωμα επέμβασης στην εξέλιξή του. άρα δεν γίνεται να ποινικοποιηθεί η άμβλωση.

Ισχύουν όλες οι θέσεις που έθεσε η Μαυρομάτα πλην της τρίτης.

Δυστυχώς, είναι ένα επίπονο ζήτημα και καλύτερα να μην σου τύχει...

Πρόληψη:

-Το ζευγάρι που ξεκινάει σεξουαλικές επαφές πρέπει να είναι υπέυθυνο και να λάβει τα μέτρα του. Διπλές και τριπλές μεθόδοι αντισύλληψης δεν βλάπτουν αν γίνουν συνήθεια και πρέπει πάση θυσία να αποφευχθεί μια εγκυμοσύνη για τους λόγους που περιέγραψαν οι προηγούμενοι.

-Να γίνει από την αρχή κουβέντα επί του θέματος: Αν συμβεί, τι θα κάνουμε!

-Διαφωνώ με τις σεξουαλικές επαφές σε ανώριμη παιδική ηλικία (κάτω των 16 ή και κάτω των 18 σε ορισμένους πιο ανώριμους). Διότι τα παιδιά είναι επιπόλαια και μπορεί να τους συμβεί αυτό και πολλά άλλα "δυστηχήματα" πιο εύκολα. Κρίμα να καταστραφεί ένα παιδί από την απόλαυση μιας βραδιάς.

Εκ των υστέρων:

-Χάπι της επόμενης μέρας σε περίπτωση ατυχήματος. (Δεν πιστέυω να θεωρούμε ότι και τα ωάρια=ζωή).

-Να δημιουργηθούν κοινωνικοί φορείς πρόνοιας για νέα παιδιά που τους "έτυχε" και αποφασίζουν να κρατήσουν το παιδί.

-Αν μιλάμε για ανεύθυνους που δεν γνωρίζουν αν και πόσες φορές "συνέβη ατύχημα" και μάθουν στον τρίτο μήνα ότι υπάρχει εγκυμοσύνη, ε! τότε ας υποστούν τις συνέπειες και ας πάρουν οι ίδιοι την απόφαση όσο οδυνηρή και να είναι.

-Διαφωνώ με την ποινικοποίηση των αμβλώσεων.

Η άμβλωση είναι ένα έγκλημα, όπως και να έχει. Όλα ξεκινάν από τη σωστή αντισύλληψη και την πλήρη ενημέρωση!! Είναι μια διαδικασία που προκαλεί τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά προβλήματα!! Δε συμφωνώ με την έκτρωση, αλλά υπάρχουν και εξαιρέσεις (ιατρικοί λόγοι).
Μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη είναι δείγμα απροσεξία και ανευθυνότητας. Από 'κει και πέρα όποια απόφαση και να παρθεί, είναι εις βάρος του εμβρύου, δυστυχώς.

[u]Θέση πρώτη.
Κατά τη διάρκεια της άμβλωσης αποδεδειγμένα οι σφυγμοί του εμβρύου διπλασιάζονται ενώ οι αντιδράσεις του δείχνουν ότι προσπαθεί με κάθε τρόπο να αποφύγει η ιατρική λαβίδα να το απομακρύνει βίαια από το φιλικό περιβάλλον. Η άποψη αυτή ισχυρίζεται ότι το έμβρυο όχι μόνον αισθάνεται το θάνατό του κατά τη διάρκεια της επέμβασης αλλά οι αντιδράσεις του δείχνουν ότι γνωρίζει πως πρόκειται να πεθάνει . . .

Το έμβρυο προσπαθεί να επιβιώσει...έχετε αναρωτηθεί τι ακριβώς γίνεται στην διαδικασία της έκτρωσης; Δηλητήριάζουν το έμβρυο...

Θέση δεύτερη
Ο άνθρωπος δεν έχει δικαίωμα να αφαιρεί μία ζωή. Σε κάθε περίπτωση η έκτρωση είναι φόνος και ως τέτοιος θα πρέπει να αντιμετωπίζεται. Η ευχαρίστηση της κάθε σεξουαλικής επαφής θα πρέπει να συνοδεύεται και από την επίγνωση της ευθύνης για την περίπτωση που «κάτι πάει στραβά». Οπότε αν αυτό συμβεί θα πρέπει ο καθένας, αφού ανέλαβε τέτοια ευθύνη, να αποδέχεται και τις επιπτώσεις των πράξεών του διότι η ζωή δεν είναι μόνο ευχαρίστηση.

Μαζί 100%

Θέση τρίτη

Η Ελλάδα και η Ευρώπη γερνάει. Πολλά περισσότερα μωρά πεθαίνουν κάθε χρόνο σε εκτρώσεις από αυτά που γεννιούνται ενώ γεννιούνται όλο και λιγότερα. Ο έλεγχος των εκτρώσεων έχει να κάνει με το δημογραφικό πρόβλημα και αν θέλει το κράτος να σώσει το λαό του θα πρέπει να θέσει σε παρανομία την άμβλώση και να κάνει διευκολύνσεις σε νεαρές μητέρες ώστε να μπορούν να μεγαλώσουν τα παιδιά.

Μαζί σου 100%

Θέση τέταρτη

Η απόφαση του να κρατήσει η όχι ένα μωρό ανήκει αποκλειστικά στη μητέρα η οποία θα έχει και τη μεγαλύτερη ευθύνη στο να το μεγαλώσει. Δεν μπορεί κανένας να της επιβάλλει να προτιμήσει τη μία ή την άλλη λύση. Στην περίπτωση που δεν νιώθει έτοιμη να το κάνει ή οι οικονομικές της δυνατότητες δεν της επιτρέπουν να μεγαλώσει ένα παιδί είναι απολύτως δικαιολογημένο να προτιμήσει να το ρίξει. Σ' αυτή την απόφαση δεν παίζεται μόνο η ζωή του παιδιού αλλά και η μοίρα των γονιών.



Θέση πέμπτη

Το να φέρεις ένα παιδί σ' αυτόν τον κόσμο με πλήρη ανευθυνότητα αποτελεί το μεγαλύτερο έγκλημα που μπορείς να διαπράξεις . . .[/quote]
Ναι, γι΄αυτό πρέπει να φροντίζουμε απο πριν...να μου λέγατε για ανεπυθήμητη εγκυμοσύνη πριν από 30 χρόνια ναι αλλά σήμερα;
Δύσκολο θέμα...μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.

Αν πεις σε μια γυναίκα που λαχταρά και προσπαθεί να μείνει έγκυος ότι αυτό που έχει μέσα της είναι ένα μάτσο κύτταρα και όχι ένα μωρό ακόμα… δεν νομίζω να μπορέσει να το δει έτσι. Ακόμα και για μια γυναίκα που δεν το θέλει, είναι δύσκολο νομίζω να το δει έτσι. Τουλάχιστον οι γυναίκες καταλαβαίνουν τι εννοώ και ειδικά όσες ήταν ή απλά νόμιζαν ότι ήταν έγκυες, σε κάποια στιγμή στη ζωή τους.

Δεν θέλω να βγάλω κάποια καταδικαστική ή όχι απόφαση, μόνο για μένα μπορώ να πω ότι σε καμιά περίπτωση δεν θα έκανα έκτρωση, γιατί θα ένιωθα ότι ναι σκοτώνω το παιδί μου και για πολλούς πολλούς ακόμα λόγους, αλλά δεν μπορώ να επιβάλω αυτό που εγώ νιώθω στους άλλους, ούτε να απαιτήσω να νιώθουν το ίδιο.
Προσπαθώ ωστόσο να απαντήσω σε όλα σου τα ερωτήματα, αν και όπως σου είπα δεν είναι αυτή η ουσία για μένα.
Εφησυχασμό συνείδησης, όχι, αν μη τι άλλο αυτή είναι μια πράξη ανευθυνότητας και προς τον ίδιο τον εαυτό της γυναίκας. Είναι ένα λάθος, που τουλάχιστον πρέπει να μάθει από αυτό, υπάρχουν γυναίκες που κάνουν το λάθος περισσότερες από μία φορές, ε και τότε δεν το χαρακτηρίζω πλέον λάθος, αλλά ας είμαι κόσμια…

Με την ίδια λογική ένας άνθρωπος που είναι "φυτό" και επομένως δεν αισθάνεται δικαιούμαστε να τον σκοτώσουμε? Σ αυτό δεν απαντώ γιατί μπορεί να σε σοκάρω.


Δεν ξεκίνησα αυτή τη συζήτηση για να έχω ένα αποτέλεσμα με το οποίο θα μπορώ να καταδικάζω κατευθείαν (η έκτρωση είναι φόνος και εσύ φονιάς, μπορείς εσύ να πας να το πεις αυτό σε μια γυναίκα, που έκανε έκτρωση?), ούτε για να μπορώ να λέω ότι όσο δεν έχει αναπτυχθεί ή δεν έχει καρδιά δεν είναι τίποτα, επιδοθείτε ανεπιφύλακτα στο σπορ…
Δεν με νοιάζει να έχω μια παγιωμένη άποψη πάνω στο θέμα, αυτό είναι μαύρο, αυτό είναι άσπρο, με νοιάζει να το μελετήσω απ όσες περισσότερες πλευρές γίνεται, να μάθω απ αυτό, να βρούμε τρόπους αντιμετώπισης ή πρόληψης, να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε σαν εκπαιδευτικοί και όχι σαν δικαστές.
Ξανα είπα ότι η κάθε περίπτωση είναι διαφορετική και σαν τέτοια θα πρέπει να αντιμετωπίζεται.. δεν υπάρχει για μένα σωστό και λάθος γενικά. Σίγουρα δεν μου αρέσουν οι εκτρώσεις, παλιά ήμουν τελείως αντίθετη και βροντοφώναζα ότι είναι φόνος και δεν με νοιάζει για την μάνα, αφού το έκανε να το λουστεί, όσο περισσότερο μεγαλώνω, ωριμάζω, μορφώνομαι και αποκτώ εμπειρίες, αποφεύγω τις ακρότητες.
Υπάρχουν περιπτώσεις που σκέφτομαι πως είναι καλύτερο για το παιδί να μην γεννηθεί, δεν με νοιάζει να αυξάνεται το είδος μας, προτιμώ να γινόμαστε καλύτεροι απ το να γινόμαστε περισσότεροι.

Κατά εμέ η έκτρωση είναι νομίζω επικίνδυνη και για την έγκυο (όxι μόνο για το παιδί που τελικά σκοτώνει).
Άσχετα πάντως με το ότι το γεγονός είναι δολοφονία εκ προμελέτης δεν μπορούμε να πούμε πότε ακριβώς το παιδί παρουσιάζει τα πρώτα ίχνη ζωής. Σίγουρα όχι κατά τον τοκετό. Μήπως όταν αρχίζει και χτυπάει η καρδιά του; Μήπως όταν αρχίζει και αναπνέει;
Εν πάσει περιπτώσει, όποτε κι αν συμβαίνει αυτό, η μάνα που το γέννησε σε καμία περίπτωση δε δικαιολογείται να το σκοτώνει. Δηλαδή το μητρικό ένστικτο και η αγάπη εμφανίζονται μόνο όταν το παιδάκι κάνει ροδαλά μαγουλάκια κι αρχίζει και βγάζει δοντάκια; Επειδή δεν το βλέπουμε μέσα στην κοιλιά πάει να πει ότι δεν καταλαβαίνει πόνο; Λοιπόν, ας είμαστε ρεαλιστές. Σε αυτήν την πολιτισμένη κοινωνία που θέλουμε να λέμε ότι ζούμε, το λιγότερο που έχουν να κάνουν οι γονείς είναι να μιλήσουν με τα παιδιά τους ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ για τέτοια θέματα ΑΜΕΣΑ κι εμμέσως για τα υπόλοιπα, φροντίζοντας από πολύ νωρίς ώστε να αποκτήσουν ορθολογική σκέψη και παιδεία γύρω από τη ζωή και όχι μόνο από ιστορία, μαθηματικά (δηλ. εκπαίδευση όπως την έχουμε συνηθίσει στο σχολείο). Η πρόληψη είναι η καλύτερη θεραπεία. Όταν η κοπελίτσα, λόγω άγνοιας μένει έγκυος (για να μη μιλήσουμε για το αγόρι που την άφησε (δε μιλάω για βιασμό)), τότε υπάρχει πρόβλημα στο οικογενειακό της περιβάλλον και αυτή φταίει λιγότερο από όλους. Από την άλλη, αν είναι ανεπίδεκτη μαθήσεως, πάλι δε φταίει αυτή, διότι συμβαίνει κάτι πολύ σοβαρό μέσα στην οικογένεια που την κάνει να αγνοεί τα λόγια των γονιών της και να τους έχει όλους "γραμμένους". Βέβαια ας μην ξεχνάμε και τα ατυχήματα, τα οποία κάποιες φορές τυχαίνει και είναι απρόβλεπτα. Εκεί σε καμία περίπτωση δε φτάιει η κοπέλα, αλλά το αγόρι που δε φρόντισε να πάρει τις σωστές...αποστάσεις, όπως θα όφειλε από σεβασμό στην κοπέλα. Τα παιδιά και η φίλη μας δεν είναι παιχνίδια που ό,τι και να τα κάνουμε δεν παθαίνουν τίποτα. Άπαξ και συμβεί το μοιραίο, οι ευθύνες γίνονται τεράστιες, και το τίμημα για να γίνουν όλα σχεδόν όπως πριν, είναι δυστυχώς ο θάνατος όχι μόνο του παιδιού, αλλά και του προσώπου που αγαπάμε

τι ευχαριστο να φερνεις στον ηλιο μια νεα ζωη, πολυ δυσαρεστο να κοβεις το νημα της

η αμβλωση ειναι οτι χειροτερο μπορει να συμβει σε ενα κοριτσι......

αλοιμονο σε αυτους που περνουν μια τετοια αποφαση .....................



σελαμ.

Απλή απόφαση;
Δε θα το έλεγα.
Αν ειναι κατακριτέα;
Και ναι και Όχι

Δεν εχει νόημα το να ρωτάς αν είναι ''απλή'' ή ''δύσκολη'' αφού είναι ''απόφαση''.

Οπως και να εχει απο τι στιγμή που φτάνεις σε αυτό το σημείο (της εκτρωσης) προφανώς δεν εχεις μυρίσει άπλα ενα κρίνο και σαν ενήλικο άτομο λαμβάνεις την ευθύνη των πράξεων σου. Ωραιο το σεχ αλλα υπαρχουν και επιπτώσεις βλεπεις...

Τι σε νοιαζει εαν θα σε κατακρίνουν οι άλλοι, το 'βαρος' στην ψυχη σου θα το κουβαλάς μονο εσυ (οι καλυτερα 'εσεις')... οι άλλοι μπορει και να ξεχάσουν οτι σε κατέκριναν, εσυ ομως ποτέ.

Μάλλον θα συμφωνήσω με την τετάρτη άποψη προσθέτοντας και την ευθύνη του αρσενικού που συνέβαλε στο να φτάσουν σε αυτο το σημείο.
Υπαρχουν περιπτώσεις που η αμβλωση ειναι μονόδρομος : ειναι το ιδιο εγκληματικό και οδυνηρό με το να φέρεις στον κόσμο ενα άρρωστο παιδί με ελάχιστες πιθανότητες επιβίωσης στα 5 ή 10 χρονια και αυτα μεσα στα νοσοκομεια...
Μια καθημερινή τραγωδία, για 3, 4, 5 ατομα πολλες φορες...
Θα μου πεις¨: ισως αυτοί οι γονεις είναι άξιοι της μοιρας τους (της αγνοιας τους) για την απόφαση που πήρανε.
Δεν ξερω εαν η ψυχραιμια - λογικη ή το συναίσθημα ειναι καλυτερα να επικρατήσει αυτε τις στιγμές... μάλλον πρέπει η λογική.