Φόρουμ της Νεολαίας Βορειοηπειρωτών

ΑΓΙΟΙ ΣΑΡΑΝΤΑ


Η πόλη των Αγίων Σαράντα είναι χτισμένη πάνω στα ερείπια της αρχαίας πόλης Όγχησμο, που άκμασε στους ρωμαϊκούς χρόνους καθώς ήταν εμπορικός σταθμός για το εμπόριο μεταξύ Ηπείρου και Ιταλίας. Καταστράφηκε το 552 μ.Χ. μετά από αλλεπάλληλες επιδρομές των Γότθων.

Η σημερινή ονομασία προέρχεται από τον βυζαντινό ναό των Αγίων Σαράντα, του οποίου τα ερείπια σώζονται στον λόφο πάνω από την πόλη. Στον περίβολο του ναού λέγεται ότι υπήρχαν 40 εκκλησίες, μια για κάθε μάρτυρα της Σεβαστείας. Ο κεντρικός ναός περιγράφεται από τους ιστορικούς ως πρωτοβυζαντινής τεχνοτροπίας με δύο σειρές κολόνες στο εσωτερικό και αψίδες σε κάθε πλευρά.

Το λιμάνι της πόλης ήταν το προπύργιο των Ιταλών, καθώς το 1939 αποβιβάστηκαν εκεί και κατέλαβαν όλη την Αλβανία. Κατά τον ελληνοϊταλικό πόλεμο που ακολούθησε, ο ελληνικός στρατός την κατέλαβε ξανά για σύντομο χρονικό διάστημα στις 6 Δεκεμβρίου του 1940, πριν τελικά αποχωρήσει λόγω της γερμανικής εισβολής.

Σήμερα εξακολουθεί να υπάρχει ελληνική κοινότητα στην πόλη, αν και μικρότερη από παλιότερες εποχές όπου το ελληνικό στοιχείο ήταν ακμαίο και κυρίαρχο της πόλης. Βέβαια,συνεχίζουν να λειτουργούν τα ελληνικά σχολεία, καθώς επίσης και οι εκκλησίες.

Βουθρωτό, ελληνικό θέατρο (3ος αι. π.Χ.) Στο Βουθρωτό (Άγ. Σαράντα), πού ο Βιργίλιος θέλει να έχει κτισθεί από τον ήρωα του Τρωικού πολέμου Έλενο, βρέθηκαν:

1. αρχαία τείχη
2. Ναός Ασκληπιού
3. Γυμναστήριο
4. καταπληκτικό ελληνικό θέατρο
5. πρυτανείο
6. κεφαλή του Απόλλωνα
7. βωμός του Διονύσου
8. πολλές επιγραφές στα ελληνικά

Το θέατρο του Βουθρωτού ιδρύθηκε σε περιτειχισμένο χώρο στην κλιτύ της ακρόπολης στην όχθη της ομώνυμης λίμνης, όπου οργανώθηκε και η αγορά με στοές και άλλα δημόσια οικοδομήματα κατά τον 3° αι. π.Χ. Είχε κοίλο μεγάλης χωρητικότητας και κυκλική ορχήστρα με κιονόσχημη θυμέλη (Εικ. 11). Στα λίθινα εδώλια και στους τοίχους των παρόδων είχαν αναγραφεί απελευθερωτικά ψηφίσματα.

Η διασπορά των θεάτρων στις Ηπειρωτικές πόλεις είτε πρόκειται για μεγάλες κατασκευές, όπως το θέατρο της Δωδώνης, είτε για μικρότερες ανταποκρινόμενες στις ανάγκες των πόλεων, σε συνδυασμό με τις επιγραφικές μαρτυρίες βεβαιώνουν την επέκταση της θεατρικής δραστηριότητας εκτός της Αττικής. Κατά την ελληνιστική εποχή ήταν καθιερωμένοι οι δραματικοί αγώνες μεταξύ των ηθοποιών, που έπαιζαν έργα του 5ου αι. π.Χ. Η σπουδαιότητα του επαγγέλματος του ηθοποιού καταδεικνύεται και από τη θέσπιση ειδικών βραβείων. Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη η δημοτικότητα τους ξεπερνούσε εκείνη των ποιητών. Μάλιστα από τον 3° αι. π.Χ. οι σκηνικοί και οι θυμελικοί τεχνίτες - ποιητές, ηθοποιοί, μουσικοί, μέλη του χορού και χοροδιδάσκαλοι - σχημάτισαν συντεχνίες με το όνομα "τεχνίται Διονύσου" τα μέλη των οποίων προέρχονταν από όλη την Ελλάδα, την οποίαν περιόδευαν και ενίοτε οι αμοιβές τους, κυρίως των ηθοποιών, ήταν ιδιαίτερα υψηλές.