Πήχτρα ο κόσμος,ξετρελαμένοι που είχαν επι τέλους εισιτήριο,άλλοι ακουμπισμένοι στα κάγκελα δίπλα,να προσπαθούν να ρουφήξουν μια ιδέα από αυτή τη φωνή.Σαν τα σταφύλια μέσα..Γέροι,νέοι,παιδιά να χορεύουνε,να κλαίνε ,να γελάνε κλείνοντας τα μάτια,γέρνοντας το κεφάλι προς τον ουρανό.Χαρούμενοι ιδρώτες να χοροπηδούν και αυτή η αίσθηση,να είσαι μέσα σε ξένους,αλλά να νοιώθετε γνωστοί.Αλλοπαρμένες μεσόκοπες να γυρνάνε γύρω από τον εαυτό τους με τα μάτια κλειστά,κρατώντας στο χέρι ένα τσιγάρο μισό και να τραγουδούν κατά πως θέλουν τα τραγούδια,νοιώθοντας ελευθερες..Όμορφος,φρέσκος κόσμος,60-20 χρονών,με την ίδια αγάπη για το αηδόνι,την γλυκιά Χαρούλα,την γυναίκα από μπρούσκο κρασί.Οι βράχοι του θεάτρου,οι πιό τυχεροί που μπόρεσαν κ δέχτηκαν αυτόν τον παλμό,ανθρώπων πιεσμένων,απογοητευμένων,εξουθενωμένων από την καθημερινότητα.Άνθρωποι που έτρεχαν προς τη Χαρούλα,όπως οι Εβραίοι προς τον Ιησού...Δεν είμαι υπερβολικός.Ήταν κ ο Μάνος εκεί,μας έβλεπε...Ο φαντάρος που σηκώθηκε και χόρεψε επί σκηνής το ζειμπέκικο της Ευδοκίας,κλαίγοντας που στην-ασήμαντη?-ζωή του,χόρεψε στο πλατώ που ανέπνεε η Χαρούλα,που του'κανε σεγόντο!Τα μικρά παιδιά που κάθονταν κατάχαμα,λες κ άκουγαν το ομορφότερο παραμύθι.Μια γηραιά κυρία,πού κ πού,έβγαζε τα γυαλιά της κ σκούπιζε τα μάτια της..Η χαμένη αθωότητά μας που την ξαναβρήκαμε κ την ξαναχάσαμε μετά,στο απίστευτο μποτιλιάρισμα.Πάγωσε ρε χρόνε δαίμονα,στο χθεσινό το βράδυ,πάγωσε...Κόσμος να σκαρφαλώνει στο βουνό,τα καλά τακουνάκια και τα ακριβά κάπρι να γίνονται απλά παπούτσια κ ΄ρούχα χαμινιών,για την ανάγκη μουσικής αληθινής,σχεδόν θεραπευτικής...
Ζητάμε εναγωνίως έξοδο από τον κλίβανο της ζωής μας,ένα παράθυρο ανοικτό,να θυμηθούμε πώς ήτανε κάποτε η απλή,πραγματική ζωή,η ζωή δίχως περιτύλιγμα....
Δημοσιεύτηκε: 21:30 pm 04 05 2007