"μοναχικες σκεψεις"
Δημοσιεύτηκε: 10:15 am 28 09 2007- Παίρνω χρώματα του μυαλού και τα ρίχνω με μανία στους τοίχους. Να γίνουν εικόνες. Εικόνες ήρεμες για να χαθώ. Μέσα τους. Να σωθώ. Βουτώ τα χέρια μου στα χρώματα και αγγίζω τους ζεστούς τοίχους. Προσπαθώ. Να στρώσω την άμμο. Να γεμίσω την θάλασσα. Να βάλω ένα άσπρο καραβάκι πάνω της και να του φυσήξω τα πανιά απαλά. Να κρεμάσω έναν ήλιο. Να ρίξω μυρωδιές σαν χρυσόσκονη. Να μυρίσει καρπούζι. Να χυθεί ένα λινό άσπρο φόρεμα πάνω σε ένα κορμί. Να ξεφύγει ένα γέλιο και να χαθεί μέσα σ’ ένα κοχύλι. Να σχηματίσω ένα εγώ αρμονικό με όλα αυτά. Να χτίσω μια θάλασσα γύρω μου και να χαθώ εκεί…
- Θα ήθελα να είχα και άλλες λέξεις. Έτσι μόνο και μόνο για να στις χαρίσω και αυτές. Κοίταξα τις τσέπες μου βλέπεις και δεν έχω άλλες. Στις έδωσα όλες. Στις είπα πρώτα και μετά άπλωσα τα χέρια μου και στις έδωσα. Δεν μέτρησα. Δεν στάθηκα ούτε στιγμή. Προχώρησα στην κίνηση. Την θεωρούσα βλέπεις δεδομένη…
Αλλά ξες ποιο είναι το λάθος;
Εγώ θεώρησα δεδομένη μια κίνηση, εσύ όμως εμένα…
- Χτυπάω τα γράμματα. Να σχηματίσω λέξεις. Να δώσω νόημα στην σκέψη μου. Αδυνατώ. Τα χέρια δεν υπακούν. Τα γράμματα το ίδιο. Δεν θέλουν. Δεν μπορούνε. Η σκέψη μου θα μείνει εκεί που γεννήθηκε. Στο μυαλό μου. Άσπρο κομμάτι. Αν είναι δυνατή θα αντέξει στον χρόνο. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Αν όχι θα χαθεί. Θα σπάσει…
Και η μόνη που θα την θυμάται θα είμαι μόνο εγώ…
Μόνο εγώ
- Θα ήθελα να είχα και άλλες λέξεις. Έτσι μόνο και μόνο για να στις χαρίσω και αυτές. Κοίταξα τις τσέπες μου βλέπεις και δεν έχω άλλες. Στις έδωσα όλες. Στις είπα πρώτα και μετά άπλωσα τα χέρια μου και στις έδωσα. Δεν μέτρησα. Δεν στάθηκα ούτε στιγμή. Προχώρησα στην κίνηση. Την θεωρούσα βλέπεις δεδομένη…
Αλλά ξες ποιο είναι το λάθος;
Εγώ θεώρησα δεδομένη μια κίνηση, εσύ όμως εμένα…
- Χτυπάω τα γράμματα. Να σχηματίσω λέξεις. Να δώσω νόημα στην σκέψη μου. Αδυνατώ. Τα χέρια δεν υπακούν. Τα γράμματα το ίδιο. Δεν θέλουν. Δεν μπορούνε. Η σκέψη μου θα μείνει εκεί που γεννήθηκε. Στο μυαλό μου. Άσπρο κομμάτι. Αν είναι δυνατή θα αντέξει στον χρόνο. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Αν όχι θα χαθεί. Θα σπάσει…
Και η μόνη που θα την θυμάται θα είμαι μόνο εγώ…
Μόνο εγώ